Fálkinn - 08.02.1946, Blaðsíða 12

12
D’ Á L K 1 N N
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
Oldur örlaganna
13
ég koma með eitthvað gott handa þér. Það
vantaði nú hara að við færum að vola!
Um leið og hún sagði þetla leit hún undan,
en Per fylgdist vel með.
— Þú grætur sjálf mainma, sagði hann
og horfði með hluttekningu á móður sína.
Eg veit að þér leiðist líka, bætti liann við.
-L- Ó, Per, auðvitað leiðist mér, ég sakna
þín hvern tíma dagsins, já, hverja minútu
en við skulum hugsa um að þetla er að-
eins um stuttan tíma, sem við verðum
fjarverandi livoru öðru, og það er til þess
að þú verðir hraustur! Hún beygði sig nið-
ur að drengnum og tók liann í fang sér.
Hann var lítill eftir aldri, og mjög magur,
svo henni veittist létt að halda þannig á
honum á meðan hún þrýsti honum kveðju-
kossinn.
— Hlauptu nú heim, Per, sagði hún
með grátklökkva í röddinni. — Það er
ekki vert að þú gangir lengra með mér.
Mundu svo allt, sem ég hefi sagt þér, og
farðu eftir orðum Emanuels frænda og
Önnu, og mundu að lesa hænirnar þín-
ar, þegar þú ert liáttaður á kvöldin. Svo
manstu að þvo þér alltaf um hendurnar
áður en þú sest að matborðinu, og —
já, og allt annað, sem ég liefi sagt þér!
— Eg skal muna það allt, mamma,
sagði drengurinn og vafði grönnum hand-
leggjunum um háls móður sinnar, — og
þú kemur fljótt að heimsækja mig, hvísl-
aði hann.
-—- Eins fljótt og mér er unnt, svaraði
hún og klappaði á bak hans. — Hlauptu
lieim til Emanuels og vertu duglegur
drengur.
Ilún leit oft við og liorfði á eftir hon-
um, og liún komst við af því hversu ein-
manalegur hann var þar sem hann gekk
álútur heim götuna. Hún átti í striði við
sjálfa sig, að hlaupa ekki á eftir honum
og taka liann aftur með sér og þrýsta hon-
um að sér, en hún skildi, að hún hafði
ekki leyfi til þess. Það var um heilsu hans
að ræða að liann yrði í sveit, og hún varð
að vera sterk.
Það var gott, hugsaði hún, er tárin
stóðu í augum hennar og hún gat ekki
greinl drenginn lengur — að Erik skildi
sleppa við þessa stund. Þetta hefði verið
honum ofraun.
VHI. kafli.
Inga sat í borðstofunni og leit óþolin-
móð til klukkunnar á veggnum. Hún var
búin að leggja á borðið.
Erik hlaut að koma hráðlega! Hún vissi
að hann mundi vera þreyttur, hann var
alltaf svo þreytulegur þegar hann kom
heim og nú i seinni tíð hafði liann verið
daprari en nokkru sinni fyrr. Hún varð
oft að þvinga hann til þess að borða,
henni fannst sem hann væri búinn að
tapa áliuga fyrir öllu síðan drengurinn
fór í hurt; hann var enn ekki farinn að
sætta sig við það að liann væri farinn
frá þeim. Þegar hann kom heim var hann
vanur að renna leitandi augum um stof-
una, enda þótt hann vissi fyrir víst að
hann mundi ekki sjá það, sem liann leit-
aði að. Oft sat liann stundum saman þög-
ull og hugsandi og starði fram fyrir sig
á stól þann, sem drengurinn hafði verið
vanur að sitja á.
Þau töluðu þó aldrei saman um söknuð
sinn, því að þau vissu að það mundi að-
eins verða til þess að ýfa upp söknuðinn,
Inga dáðist að Erilc fyrir það, að hann
skyldi af nærgætni við hana, standa á
móti löngun sinni til þess að minnast
á drenginn. Hann var ennþá nærgætnari
á öllum sviðum og ástúðlegri við hana
en hann hafði áður verið, og leitaðist við
að gera henni alll til skemmtunar, sem
hann gat.
1 kvöld hafði hún fréttir að færa hon-
honum! Augu hennar ljómuðu við til-
hugsunina. Hún var þó ekki viss um
hvernig hann myndi taka þessum tíð-
indum, en hún vissi að sér mundi heppn-
ast að fá liann til þess að ganga inn á
sitt mál.
Um leið og hún lieyrði að hann opnaði
útihurðina, fór hún á móti honum fram
i anddyrið.
— Ó, Erik, sagði hún er liún sá að
liann var með blómvönd i hendinni,
— nokkuð sem liann liafði ekki getað
látið eftir þeim i langan tíma. — Hún
tók þakksamlega við blómunum og var
hrærð af þakklátsemi.
— Þau eru svo sem ekkert sérlega fall-
eg þessi blóm, en ég hafði dálitla auka-
þénustu í dag, og fannsl að ég yrði að
gera okkur dagamun í tilefni af því, sagði
Erik og leit brosandi til konu sinnar. —
Þú getur líka farið til Per á morgun,
bætti hann við næsta hreykinn.
— Á morgun! hún liristi liöfuðið. — Á
morgun get ég ekki farið, Erik, en ef til
vill getum við farið bæði til hans á sunnu-
daginn í staðinn; getum við það ekki?
— Ef lil vill. En hversvegna getur þú
ekki farið á morgun, hvað áttu við með
því? spurði hann.
— Það skal ég segja þér þegar við er-
uní búin að borða. Maturinn er tilbúinn,
gerðu svo vel og farðu að borða.
Ilún varð sem venjulega að neyða mal-
inn ofan í hann þetta kvöld, því lyst hans
var lítil, en strax og hún hafði lokið við
að taka af borðinu eftir máltiðina, sagði
hún lionum frétt þá, sem hún bjó yfir.
— Eg er búin að fá atvinnu, Erik, sagði
hún glaðlega, — vinnu við að gæta síma,
skrifa reikninga og slíkt. Eg losna lclukk-
an fimm á daginn, svo að ég get komist
heim og haft til matinn á kvöldin áður
en þú kemur heim. — Nei, þú mátt ekki
verða reiður, sagði liún og lagði hendina
brosandi fyrir munn lians, þegar hún sá
svipbrigðin i andliti lians. — Eg er svo
glöð yfir þvi að geta unnið líka, en nú
þegar Per er farinn í burtu, er dagurinn
svo lengi að líða, þegar ég hefi ekkert
fyrir stafni, annað en að vera heima. Af
laununum, sem ég fæ, get ég greitt fyrir
Per hjá Emanuel, og þú getur lagt fyrir
af laununum þínum.
— En ég leyfi þetta ekki, Inga, ég get
ekki hugsað mér, að þú sitjir á skrif-
stofu, og hugsir líka um lieimili, nei —
ég. vil það alls ekki, sagði Erik höstugur.
— Við skulum ekki miða við það, sem
verið hefir, heldur þær ástæður sem nú
eru. Við þurfum meiri peninga, sagði
Inga og horfði festulega á mann sinn. —
Mér er aðeins ánægja að því að vinna,
ég vil það sjálf, Erik. Þegar ég er hér al-
ein heima, sakna ég Per svo sárt. En ef
eg liefi nóg að gera þá dreifir það hug-
anum. Það þýðir heldur ekki fyrir þig að
neita mér um þetta, bætti hún við bros-
andi, — þvi að ég liefi þegar ráðið mig
í vinnuna, og byrja strax í fyrramálið,
svo það er of seint að koma með mót-
bárur, og það er vegna þess, sem ég
get ekki farið til Per á morguri, en við
getum farið þangað bæði á sunnudag-
inn. Það er næsta undravert! ■— Einn
dag saman uppi í sveit hjá Per!
— Já, svaraði Erik, og það hrá fyrir
gleði i svip lians. — En Inga, ég veit að
þú hefir tekið þessa ákvörðun eingöngu
til þess að lijálpa mér, en ég verðskulda
það ekki. Hingað til höfum við líka kom-
ist af, enda þótt erfiðlega hafi gengið á
sundum. _ t
— Ekki aðeins til að hjálpa þér. Eg
vil liafa eittlivað fyrir stafni. Og eins og
ég liefi áður sagt, er þetta útrætt mál!
— Eg undrast alltaf méir og meir yfir
þér — yfir dugnaði þinum! Ilann tók
hana til sín og horfði innilega i augu henn-
ar. — Þú getur ekki leikið á mig, Inga,
ég veit hversvegna þú liefir telcið þessa
ákvörðun, en ég verðaskulda það ekki.
Þú hefir verið meira en dugleg, þú liefir
líka verið svo örugg i gegnum þetta allt, og
einasta von mín er sú, að ég geti ein-
hverntíma launað þér liversu vel þú lief-
ir reynst mér á þessum erfiðu tímum.
— Þú endurgeldur það með daglegri
framkomu þinni, svaraði hún og þrýsti
hönd hans. — Heldur þú að ég hafi ekki
séð, hve mikið þú hefir liðið vegna alls
þessa. Þú ert svo stórbrotinn, og befir alist
upp við allt önnur kjör en ég.
— En ég var búinn að lofa þér að bera
mig vel og ég hélt að ég mundi geta
það, en svo.......hann andvarpaði mæðu-
lega. — Ef til vill varir þetla ástand þó
ekki ævilangl. Vonandi verð ég einhvern-
tíma maður til þess að láta þér líða vel,
og gera það fyrir þig, sem mig langar
til; ég vil ekki gefa upp alla von, Inga.
Eg er vakandi á verði fyrir öllum tælcifær-
um, hverja stund, en — þú verður að
laka því með jafnaðargeði, þótt ég æ9i--