Fálkinn - 18.10.1946, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Edmund Snell:
i
Maðurinn með járnhöndina
L
knýttum hnefa, svo að hann slengdist á
gangstéttina. Einhverju svörtu var kastað
á eftir honum, og bilhurðinni svo skellt
í lás.
Fólkið á götunni nam staðar og leit
kringum sig. Bíllinn fór að hreyfast og
það var rétt svo að örvílaður þjónninn
fékk ráðrúm til að setjast fram í við hlið-
ina á ökumanninum.
Armourer héyrði dyravörðinn segja
spaugslegri rödd:
— Hans hágöfgi ,er ekki með sjálfum.
sér í dag!
— Það er ekki svo að sjá, svaraði Ar-
mourer þurrlega.
Af forvitni gekk hann niður á gang-
stéttina og sá eitthvað dökkt og rykfallið,
sem lá í rennunni. Hann sparkaði i þétta,
sem Bernhardi greifi hafði kastað út úr
bifreiðinni, i æðiskastinu, það var flóka-
hattur nákvæmlega eins og sá sem Ar-
mourer hafði fundið í ganginum uppi
i gistihúsinu!
— Merkilegt! tautaði hann og fór svo inn
aftur. Það var ekki nema um eitt að gera
núna. Westall varð að taka á móti hon-
um. Allir hlekkirnir i heilli keðju höfðu
borist upp í hendurnar á honum, hlaðist
á hann, hvort honum líkaði betur eða
ver. „B" í bréfinu sem hann hafði fundið
í hattinum, þýddi kannske Bernardi —
og svo var talað um svörtu höllina, og
þetta merkilega með brúna flókahattinn.
Hann fékk ekkert svar þegar hann barði
að dyrum hjá sir James. Hann gerði því
ráð fyrir því að Helen og faðir hennar
sætu niðri í salnum og væru að borða,
og fór niður í skrifstofuna til að spyrjast
fyrir. Ármaðurinn virtist vera úti á þekju.
— Sir James Westall, monsjör? Því mið-
ur — það býr enginri maður með þvi
nafni hér á gistihúsinu.
Armourer góndi forviða á hann. — Býr
hann ekki hér, segið þér? En ég talaði
við hann sjálfur, hérna uppi á nr. 43, fyr-
ir ekki meira en hálftíma.
Ármaðurinn yppti öxlum og baðaði út
höndunum.
— Yður hlýtur að skjátlast, monsjör.
Sir James Westall býr ekki hérna -»-¦ og
herbergin á 43 eru iaus eins og stendur
Hann sneri bakinu að Armourer og fór
að tala við annan gest, v:ð hinn endann á
borðinu.
Armourer reyndi við dyravörðinn.
— Mér er sagt að sir James Westall og
dóttir hans séu farin. Er það rétt?
Dyravörðurinn starði eins og naut á
girðinguna beint á móti gistihúsinu.
— Sir James hefir ekki heiðrað okkur
með heimsókn í marga mánuði, herra. Eg
hefi heldur ekki heyrt þess getið að það
væri von á honum.
Armourer stakk höndunum í vasana og
hló upp í opið geðið á manninum.
— Þér segið það. Aristide! Og lögreglan
hefir vitanlega ekki komið hingað heldur?
Hann veifaði með einum 100 franka seðl-
inum barþjónsins við nefið á dyraverðin-
um. „Eg er einn af þeim' innvígðu, lagsi,
og hefi ekki efni á að sólunda timanum.
Hverjum spyr maður eftir núna?
Dyravörðurinn starði enn og brá ekki
svip.
— Nei, nei, monsjör! sagði hann hátt.
— Eg get svarið a,ð yður skjátlast. Og svo
hvíslaði hann hás: — Eg veit kanske eitt-
hvað á morgun. En farið núna. Það er
spæjari í anddyrinu og horfir á okkur.
— Það verður kannske ekkert „á morg-
un" hjá mér, Aristide, hvíslaði Armourer,
hálft í hvoru við sjálfan sig, um leið og
hann gekk út framhjá dyraverðinum. —
Góða nótt!
III. Kap.: Kynleg kona.
— Afsakið þér, monsjör!
Armourer var kominn hálfa leið niður
þrepin þegar Aristide vék honum afsíðis.
Áður en Armourer gafst tími til að mót-
mæla þessu háttalagi dyravarðarins varð
honum litið á þrjár persónur, sem komu í
sama bili /út um vinduhurðina. Aristide
stóð með húfuna í hendinni og hneigði sig
undirgefinn. Gistihússtjórinn kom brosandi
og var að fylgja grannvaxinni Arabakonu
með slæðu niður þrepin, út að bifreið, sem
beið á götunni. Tveir svartbrýnir menn
með svarta tarbusa og i smoking komu há-
tiðlega á eftir henni — annar hár og álút-
ur, skarpleitur, en hinn afar digur.
Konan leit til Armourers um leið og hún
gekk framhjá, og lítill, gljáandi hlutur
rann út úr einni klæðafellingu hennar og
lenti við fætur honum. Fingur Armourers
höfðu lokast um hann á broti úr sekúndu,
áður en Aristide hafði tekist að ná í hann.
— ,Afsakið þér, monsjör, þetta er veskið
dömunnar......
Armourer leit hvasst á hann.
— Eg veit það, kunningi. En ég geymi
það fyrst um sinn.
Kynlegt bros lék um varir hans þegar
hann flýtti sér niður dyraþrepin á eftir
konunni með slæðuna. Þetta var máske
síðasta kvöldið sem hann lifði, og hann
var staðráðinn í að reyna að gera það sem
viðburðaríkast. Undir venjulegum kring-
umstæum hefði það ekki yfirleitt verið
neinn viðburður þó kona missti gullhylki,
en hann hafði tekið eftir tvennu í augun-
um, sem störðu á hann yfir slæðuna, —
að þau voru blá en ekki brún, eins og
gera hefði mátt ráð fyrir um Arabakonu,
og að hann var viss um að þau könnuðust
við hann.
Armourer vatt sér framhjá feitum gisti-
liússtjóranum, sem brosti og beygði sig i
sífellu, og sá nú aftur augun, gegnum op-
inn gluggann á bifreiðinni.
— Hylkið yðar, madame, sagði hann og
rétti það inn um gluggann. Heitir fingur
gripu — ekki um hylkið heldur um úlfn-
liðinn á honum.
— Hjartans þakkir, monsjör, sagði hún
á frönsku. — Eg er yður mjög þakklát. Það
var óvarkárni af mér að glopra þvi svona
niður. Kanske við megum aka yður eitt-
hvað?
Armourer hristi höfuðið.
— Eg þakka kærlega boðið, en ég ætla
að borða miðdegisverð hérna og svo fer
ég i casinóið á eftir.
— Til að spila, monsjör?
— Já, til að spila. Kanske mér veitist
sú ánægja að hitta yður þar síðar?
Hún yppti öxlum.
— Kanfcke, monsjör. Leyfið mér að
minsta kosti að gefa yður, afríkanskan
verndargrip, sem getur fært yður gæfu.
Bödd hennar lækkaði og varð. að hvísli.
— Geymið þetta — fljótt! Takið það
ekki upp hérna.
Hún fékk honum ofurlítinn, þunnan
böggul í lófann. Fingur hans luktust um
hann, og hann stakk honum í vasann
þegar svartbrýnu mennirnir komu nær
bifreiðinni, og færði sig til svo að þau
gætu komist inn. — Au revoir, monsier!
Þegar bifreiðin og hinir kynlegu far-
þegar var komið í hvarf, gekk Armourer
blístrandi frá gistihúsinu og á lítinn, val-
inn matstað, þar sem hann hafði afráðið
að fá sér eitthvað að borða.
Ennþá eltu kynjarnar hann, og hann
vissi að þær höfðu byrjað á því augna-
bliki sem hann heimsótti sir James West-
all.
Það hefði verið hlægilegt að látast
þekkja konu, sem hann hafði aðeins séð
augun og nefbeinið á og sem hafði talað
með raddhreim, sem hún vel gat hafa
gert sér upp, en það hafði verið eitthvað
það í öllu fasi hennar, sem honum kom
svo einkennilega kunnuglega fyrir sjónir.
En eitt var hann alveg viss um: hann
hafði aldrei séð förunauta hennar áður.
Hann tók á bögglinum, sem hann hafði
í vasanum, með þumalfingri og vísifingri,
til þess að reyna að finna hvað þetta væri.
Hann mundi vel aðvörun hennar og ákvað
að opna ekki böggulinn meðan hann væri
úti á götunni. í fyrsta lagi var langtum
of margt fólk kringum hann, og í öðru
lagi vissi hann nægilega mikið til þess
að sjá að morðið á föla manninum i
gistihúsherbergjunum nr. 43 — hafði
rumskað við lögreglunni í Monaco '—
jafnvel þó að þetta morð væri þaggað
niður.
Hann gat lika hugsað sér að aðrir menn
hefðu gætur á honum — mennirnir sem
sir James var að starfa á móti. Ef þeir
hefðu séð hann fara inn í salarkynni
lögreglustjórans og koma þaðan út aftur,
gátu þeir dregið þá ályktun af því, að
hann starfaði enn fyrir "Westall. Hann
minntist þess hvernig Bernardi skaut allt
í éinu upp í þjórskálanum og að hann
hafði boðið honum að drekka glas með
sér. Hafði þetta verið tilviijun? Og hvaða
samband við leydardóminn hafði íþað,
að hann skyldi hitta þessa þrjá kynlegu
Austurlandabúa við gistihússdyrnar?