Fálkinn - 18.10.1946, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 607
Lárétt skyring:
1. Smalk 5. hægfara, 10. rista, 12.
efni, 14. skoru, 15. fæSa, 17. bisar,
19. grænmeti, 20. umgirta, 23. grein-
ir, 24. bylgja, 26. skipir, 27. Rússa-
keisari, 28. þráSargerS, 30. elds-
neyti. 31. heystæða, 32. kona, 34.
lifa, 35. brokkar, 36. hestur, 38.
skemmt sér, 40. fölur, útl., 42. enn,
44; kóngur, 46. eyðslu, 48. vefnað-
arvara, 49. ræflar, 51. ekki þessa,
52. söngfélag, 53. uppgefinn, 55. auð,
56. árbók, 58. flana, 59. ágætt, 61.
stallur, 63. nes, 64. blómi, 65. treini.
Lóðrétt skýring:
1. Lántakendurnir, 2. ílát, 3. ögn,
4. tónn, 6. hljóðstafir, 7. stefnu,
8. tala, 9. Hitler, 10. túpu, 11. síð-
ur, 13. skorað, fornt, 14. vargur,
15. steinn, 16. rykkornin, 18. sjald-
gæfar, 21. titill, 22. fangamark, 25.
efninu, 27. jurtaleifar, 29. spurðar, 31.
demantur, 33. ríkidæmi, 34. missir,
37. meta, 39. merkið, 41. með, 43.
lands, 44. heiður, 45. slétta, 47. há-
sæti, 49. tveir eins, 50. floti, 53.
gervöllu, 54. úrgangur, 57. spira,
60. ílát, 62. samtenging, 63. augn-
læknir.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 606
Lárétt ráðning:
1. Vakur, 5. snáfa, 10. hítar, 12.
hrats, 14. dósin, 15. æla, 17. Arons,
19. úti, 20. Noregur, 23. mát, 24.
sent, 26. kafar, 27. óska, 28. aldan,
30. nit, 31. álpir, 32. atir, 34. álar,
35. ómaðir, 36. Kramer, 38. arið,
40. ýsan, 42. roðar, 44. fús, 46.
angra, 48. akur, 49. sarps, 51. gjós,
52. kar, 53. túnfisk, 55. U.F.A. 56.
snitt, 58. gul, 59. asnar, 61. Snati,
63. alinn, 64. nutum, 65. klafi.
Lóðrétt ráðning:
1; Visindamaðurinn, 2. ati, 3.
kann, 4. ur, 6. N.H., 7. árar, 8. far,
9. atomsprengjunni, 10. hótel, 11.
slefir, 13. snáki, 14. dúsan, 15. ær-
an, 10. agat, 18. starf, 21. Ok, 22.
ur, 25. Tatarar, 27. ólamang, 29. okans, 44. fang, 45. spil, 47. rófan,
niðir, 31. álasa, 33, rið, 34. Á.R.Y, 49. sú, 50. S.S., 53. T.T.T.T., 54.
37. hraks, 39. kúrfur, 41. hasar, 43. kala, 57, tau, 60. Sif. 62. I.U. 63. al.
Tilhugsunin um að ef til vill væri hann
skyggður kom honum til að snúa inn í
hliðargötu og þar stóð hann um hrið og
beið. En eigi varð annað séð en að þessi
grunur hans væri ástæðulaus, þvi að það
göngufólk, sem fór framhjá honum um
göturnar fyrstu minúturnar virtist alls
ekki vera riðið við glæpi eða dularfulla
viðburði, og enginn þeirra leit inn í göt-
una til hans.
Hann studdist upp við múrvegg og tók
böggulinn úr vasa sínum og fór að losa
'um umbúðirnar. Honum þótti gaman að
finna hvað hann var eftirvæntingarfull-
ur, en um leið reyndi hann að telja sér
trú um að þetta, væri ekki annað en
einhver óverulegur smáhlutur, eins og
þessir austurlandagripir voru.
Umbúðirnar voru stórt umslag, sem
var brotið saman. Hann stakk fingrunum
undir lokið og bretti það upp. Með hinni
hendinni hristi hann flatan hlut úr málmi
út. Munnur hans opnaðist en hann kom
ekki upp einu hljóði, og honum fannst
hjartað í sér stöðvast sem snöggvast, en
svo hamaðist það á eftir.
„Afríkanski verndargripurinn", sem
daman í arabaklæðunum hafði vikið að
honum, var alls enginn verndargripur.
Það var vindlingahylkið hans, sem hann
hafði veðsett barþjóninum fyrir 300 franka
rétt áður en hann steig á tærnar á Bernardi
greifa.
í Armourer opnaði hylkið og fór svo
að þukla eftir eldspýtu. Höfuðið hreyfð-
ist upp og ofan hvað eftir annað, eins
og til að hjálpa honum að melta orðin,
sem höfðu verið hripuð niður á pappírs-
ræmuna, sem hafði verið smeygt undir
teygjuna í lokinu.
— Ef þér metið líf yðar nokkurs verð-
ið þér að fara frá Monte Carlo í nótt.
Þér eruð höfuðsetinn!
Undir var skrifað: „Vinurl"
Armurer fékk sér eina af sínum eigin
sígarettum, stakk hylkinu i vasann og
gekk út á aðalgötuna aftur. Uppljómuð
framhliðin á litla matsöluhúsinu kom nú
i ljós, og fjöldi af málmborðum á gang-
stéttinni fyrir utan. Hann kinkaði kolli
til þjónsin,s sem hafði umsjón með veit-
ingunum þarna úti, hrinti síðan upp vindu-
hurðinni og fór inn.
Gólfrýmið i „Chat Bleau" var lítið og
ekki meira en svo að ekki komust fyrir
nema um tuttugu borð. Á litlum palli í
einu horninu var sígaunahljómsveit að
spila. Angurblíðir tónarnir áttu vel við
Armourer í því skapi sem hann var nú, og
hann sendi þjón til hljómpveitarinnar
til þess að biðja hann um að spila „Valse
Macabre".
Frá borði einu úti við þil skoðaði hann
nú gestina yfir efri röndina á matseðlin-
um, Aðeins helmingurinn af borðunura
var setinn og sátu tveir við hvert borð,
nema hans. Hann sá vel klædda menn
af hálfri tylft mismunandi þjóðerna og
jafn alþjóðlegan hóp kvenna.
Eigandi matsöluhússins, myndarleg'ur
Norður-ítali, kom að borðinu til hans, og
einn gesturinn, sem sat við borð nálægt
dyrunum, brosti til hans. Margar af kven-
fólkinu, en flestar þeirra hafði hann aldrei
séð áður, sýndu öll merki þess að þær
væru hrifnar af þessum Englendingi, sem
sem eftir útlitinu að dæma virtist eiga
nóga peninga. Hann bað um kokkteil, og
sat og dreypti á honum meðan þjónn-
inn var að ganga frá matnum, sem hann
hafði beðið um.
Allt í einu hreyfðist hurðin og einhenti
maðurinn með kósakkahúfuna kom inn.
Allir gestirnir sneru sér að honum, og einn
þjónninn með háa hlaða af diskum nam
staðar til þess að kalla eitthvað fram í
eldhúsið. Veitingamaðurinn kom sam-
stundis framan úr eldhúsinu og mætti
gestinum á miðju gólfi.
— Einkaherbregi handa hans hágöfgi?
Armourer heyrði gestgjafann segja til svars
einhverju, sem sá einhenti tautaði við
hann: „Hans hágöfgi á von á dömu? Gott
og vel. Herbergið skal verða gert í stand
undir eins.
Svo sneri hann við og flýtti sér burt.
Framan úr eldhúsinu heyrðust háværar
raddir, og þjónninn hafði nóg að hugsa.
Einhenti maðurinn starði á Armourer,
sneri svo við og gekk út aftur. Nálægt
fimm mínútum síðar kom hinn tigni greifi
Serge Bernardi inn fyrir þröskuldinn og
staðnæmdist svo á miðju gólfi. Dimm aug-
un hvörfluðu borð frá borði þangað til
þau staðnæmdust við Armourer. Englend-
ingurinn stóð undir eins upp og benti hon-
um með auguunm á auðan stól við borð-
ið.
— Við hittumst þá aftur, yðar hágöfgi.
Viljið þér sýna mér þann sóma að drekka
með mér glas?
Bernardi brosti og settist. Hann setti
kápuna og hattinn á hnéð á sér og hall-
aði sér fram á boíðið.
— Þér munuð ekki skyggja mig? spurði
hann í léttum tón, en þó var talsverð ógn-
un í röddinni.
Armourer rak upp stór augu og þótt-
ist vera steinhissa. — Skyggja yður, yðar
hágöfgi? Hversvegna dettur yður það i
hug. Eins og ég hefi þegar sagt yður frá
er ég bara fjárhættuspilari, sem ekki hefir
haft hepnina með sér upp á síðkastið.
1 kvöld et. ég og drekk það besta, sem
völ er á i Monaco. Á morgun......
Það hafði komið annarlegur gljái á augu
Bernardis, sem störðu á hann.
— Kanske hafði þér hugsað yður að
láta ekki verða neinn morgundag hjá
yður, kunningi?
Armourer varð fölur. Það var eitthvað
í málhreim greifans er hann mælti fram
hugsanir Annourers sjálfs, sem — ef til
vill i fyrsta skifti — gerði honum ljóst hve
alverlegt það skref var, sem hann hafði
hugsað sér að taka.
— Stundum er ég huglesari, herra Ar-
mourer, hélt greifinn áfram léttur í máli.