Fálkinn - 18.10.1946, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 607
Lárétt skýring:
1. Small, 5. hægfara, 10. rista, 12.
efni, 14. skoru, 15. fæða, 17. bisar,
19. grænmeti, 20. umgirta, 23. grein-
ir, 24. bylgja, 26. skipir, 27. Rússa-
keisari, 28. þráðargerð, 30. elds-
neyti. 31. heystæða, 32. kona, 34.
lifa, 35. brokkar, 36. hestur, 38.
skemmt sér, 40. fölur, útl., 42. enn,
44. kóngur, 46. eyðslu, 48. vefnað-
arvara, 49. ræflar, 51. ekki þessa,
52. söngfélag, 53. uppgefinn, 55. auð,
56. árbók, 58. flana, 59. ágætt, 61.
stallur, 63. nes, 64. blómi, 65. treini.
Lóðrétt skýring:
1. Lántakendurnir, 2. ílát, 3. ögn,
4. tónn, 6. hljóðstafir, 7. stefnu,
8. tala, 9. Hitler, 10. túpu, 11. síð-
ur, 13. skorað, fornt, 14. vargur,
15. steinn, 16. rykkornin, 18. sjald-
gæfar, 21. titill, 22. fangamark, 25.
efninu, 27. jurtaleifar, 29. spurðar, 31.
demantur, 33. ríkidæmi, 34. missir,
37. meta, 39. merkið, 41. með, 43.
lands, 44. heiður, 45. slélta, 47. há-
sæti, 49. tveir eins, 50. floti, 53.
gervöllu, 54. úrgangur, 57. spíra,
60. ílát, 62. samtenging, 63. augn-
læknir.
LAUSN Á KR0SSG, NR. 606
Lárétt ráðning:
1. Vakur, 5. snáfa, 10. hítar, 12.
hrats, 14. dósin, 15. æla, 17. Arons,
19. úti, 20. Noregur, 23. mát, 24.
sent, 26. kafar, 27. óska, 28. aldan,
30. nit, 31. álpir, 32. atir, 34. álar,
35. ómaðir, 36. Kramer, 38. arið,
40. ýsan, 42. roðar, 44. fús, 46.
angra, 48. akur, 49. sarps, 51. gjós,
52. kar, 53. túnfisk, 55. U.F.A. 56.
snitt, 58. gul, 59. asnar, 61. Snati,
63. alinn, 64. nutum, 65. klafi.
Lóðrétt ráðning:
1. Vísindamaðurinn, 2. ati, 3.
kann, 4. ur, 6. N.H., 7. árar, 8. far,
9. atomsprengjunni, 10. hótel, 11.
slefir, 13. snáki, 14. dúsan, 15. ær-
an, 16. agat, 18. starf, 21. Ok, 22.
ur, 25. Tatarar, 27. ólamang, 29.
niðir, 31. álasa, 33, rið, 34. Á.R.Y,
37. hraks, 39. kúrfur, 41. hasar, 43.
okans, 44. fang, 45. spil, 47. rófan,
49. sú, 50. S.S., 53. T.T.T.T., 54.
kala, 57, tau, 60. Sif. 62. I.U. 63. al.
Tilhugsunin um að ef til vill væri hann
skyggður kom Iionum til að snúa inn í
hliðargölu og þar stóð hann um hrið og
beið. En eigi varð annað séð en að þessi
grunur hans væri ástæðulaus, því að það
göngufólk, sem fór framlijá honum um
göturnar fyrstu mínúturnar virtist alls
ekki vera riðið við glæpi eða dularfulla
viðhurði, og enginn þeirra leit inn í göt-
una til lians.
Hann studdist upp við múrvegg og tók
böggulinn úr vasa sínum og, fór að losa
um umbúðirnar. Honum þótti gaman að
finna livað hann var eftirvæntingarfull-
ur, en um leið reyndi hann að telja scr
trú um að þetta væri ekki annað en
pinhver óverulegur smáhlutur, eins og
þessir austurlandagripir voru.
Umbúðirnar voru stórt umslag, sem
var brotið saman. Hann stakk fingrunum
undir lolcið og bretti það upp. Með hinni
hendinni hristi liann flatan hlut úr málmi
út. Munnur hans opnaðist en liann kom
ekki upp einu hljóði, og honum fannst
hjartað í sér stöðvast sem snöggvast, en
svo liamaðist það á eftir.
„Afríkanski verndargripurinn“, sem
daman í arabaklæðunum hafði vikið að
' honum, var alls enginn verndargripur.
Það var vindlingahylkið hans, sem hann
liafði veðsett barþjóninum fyrir 300 franka
rétt áður en hann steig á tærnar á Bernardi
greifa.
Armourer opnaði hylkið og fór svo
að þukla eftir eldspýtu. Höfuðið lireyfð-
ist upp og ofan hvað eftir annað, eins
og til að hjálpa honum að melta orðin,
sem liöfðu verið hripuð niður á pappírs-
ræmuna, sem liafði verið smeygt undir
teygjuna í lokinu.
— Ef þér metið líf yðar nokkurs verð-
ið þér að fara frá Monte Carlo í nótt.
Þér eruð höfuðsetinn!
Undir var skrifað: „Vinur!"
Armurer fékk sér eina af sínum eigin
sígarettum, staklc hylkinu í vasann og
gekk út á aðalgötuna aftur. Uppljómuð
framliliðin á litla matsöluhúsinu kom nú
i ljós, og fjöldi af málmborðum á gang-
stéttinni fyrir utan. Hann kinkaði kolli
til þjónsin,s sem hafði umsjón með veit-
ingunum þarna úli, lirinti síðan upp vindu-
hurðinni og fór inn.
Gólfrýmið í „Chat Bleau“ var lítið og
ekki meira en svo að ekki komust fyrir
nema um tuttugu borð. Á litlum palli i
einu horninu var sígaunahljómsveit að
spila. Angurblíðir tónarnir áttu vel við
Armourer í því skapi sem hann var nú, og
hann sendi þjón til hljómsveitarinnar
til þess að biðja hann um að spila „Valse
Macabre“.
Frá borði einu úti við þil skoðaði hann
nú gestina yfir efri röndina á matseðlin-
um. Aðeins helmingurinn af borðunum
var setinn og sátu tveir við livert borð,
nema hans. Hann sá vel ldædda menn
af hálfri tylft mismunandi þjóðerna og
jafn alþjóðlegan hóp kvenna.
Eigandi matsöluhússins, myndarlegur
Norður-ítali, kom að borðinu til hans, og
einn gesturinn, sem sat við borð nálægt
dyrunum, brosti til hans. Margar af kven-
fólkinu, en flestar þeirra hafði hann aldrei
séð áður, sýndu öll merki þess að þær
væru hrifnar af þessum Englendingi, sem
sem eftir útlitinu að dæma virlist eiga
nóga peninga. Hann bað um kokkteil, og
sat og dreypti á honum meðan þjónn-
inn var að ganga frá matnum, sem hann
hafði beðið um.
Allt í einu hreyfðist hurðin og einheníi
maðurinn með kósakkahúfuna kom inn.
Allir gestirnir sneru sér að honum, og einn
þjónninn með liáa hlaða af diskum nam
staðar til þess að kalla eittlivað fram í
eldhúsið. Veitingamaðurinn kom sam-
slundis framan úr eldhúsinu og mætti
gestinum á miðju gólfi.
— Einkalierbregi handa hans hágöfgi?
Armourer lieyrði gestgjafann segja til svars
einhverju, sem sá einhentí tautaði við
hann: „Hans hágöfgi á von á dömu? Gott
og vel. Herbergið skal verða gert í stand
undir eins.
Svo sneri hann við og flýtti sér burt.
Framan úr eldhúsinu heyrðust liáværar
raddir, og þjónninn hafði nóg að hugsa.
Einhenti maðurinn starði á Armourer,
sneri svo við og gekk út aftur. Nálægt
fimm mínútum síðar kom hinn tigni greifi
Serge Bernardi inn fyrir þröskuldinn og
staðnæmdist svo á miðju gólfi. Dimm aug-
un hvörfluðu borð frá borði þangað til
þau staðnæmdust við Armourer. Englend-
ingurinn stóð undir eins upp og benti hon-
um með auguunm á auðan stól við borð-
ið.
— Við hittumst þá aftur, yðar hágöfgi.
Viljið þér sýna mér þann sóma að drekka
með mér glas?
Bernardi brosti og settist. Hann setti
kápuna og liattinn á hnéð á sér og hall-
aði sér fram á boíðið.
— Þér munuð ekki skj'ggja mig? spurði
hann í léttum tón, en þó var talsverð ógn-
un í röddinni.
Armourer rak upp stór augu og þótt-
ist vera steinbissa. — Skyggja yður, yðar
hágöfgi? Ilversvegna dettur yður það i
hug. Eins og ég hefi þegar sagt yður frá
er ég bara fjárhættuspilari, sem elcki hefir
liaft hepnina með sér upp á síðkastið.
í kvöld et. ég og drekk það besta, sem
völ er á í Monaco. Á morgun......
Það liafði komið annarlegur gljái á augu
Bernardis, sem störðu á hann.
— Kanske hafði þér hugsað yður að
láta ekki verða neinn morgundag hjá
yður, kunningi?
Armourer varð fölur. Það var eitthvað
í málhreim greifans er hann mælti fram
hugsanir Annourers sjálfs, sem — ef til
vill í fyrsta skifti — gerði honum Ijóst hve
alverlegt það skref var, sem liann liafði
hugsað sér að taka.
— Stundum er ég huglesari, lierra Ar-
mourer, hélt greifinn áfram léttur í máli.