Fálkinn - 20.12.1946, Síða 31

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1946 31
greinunum, sem maíSur sér ekki á
sumrin fyrir laufinu, en nú komu
angarnir fram, hver og einn; þetta
voru mjallahvítir kniplingar út úr
hverri grein. Hengibjörkin hærðist
i andvaranum, hún var lifandi eins
og trén eru á sumrin. Þetta var
makalaus dásemd! Og þegar svo
sólin fór að skína! Hvernig þetta
tindraði, eins og demantsdusti liefði
verið stráð á það, og á snjónum á
jörðinni glitruðu stórir demantar,
eða maður gat jafnvei lialdið að
þarna logaði fjöldi smáljósa, enn
hvítari en sjálfur snjórinn.
„Þetta er dæmalaust indælt.“
sagði ung stúlka, sem kom út í
garðinn með ungum manni og nam
staðar hjá snjókarlinum og horfði
á glitrandi trén. „Fegurri sjón sér
maður aldrei á surnrin!" sagði liún
og augu hennar ljómuðu.
„Og svona karla eins og hann
þarna sér maður aldrei þá,“ sagði
ungi maðurinn og benti á snjókarl-
inn. „Hann er ágætur!“
Unga stúlkan liló, kinkaði kolli
til snjókarlsins og dansaði um snjó-
inn með vini sínum. Og snjórinn
marraði, það var líkast og þau
gengju á línsterkju.
„Hver eru þau?“ spurði snjókarl-
inn hundinn. „Þú ert eldri í hett-
unni hérna en ég, og hlýtur að
þekkja þau?“
„Það geri ég!“ svaraði liundur-
inn. „Hún hefir klappað mér og
hann hefir gefið mér ketbein; ég
bít þau aldrei.“
„En hvað eru þau?“ hristi snjó-
karlinn út úr sér.
„Þau eru tr-r-r-r-ú-lofuð!“ sagði
hundurinn. „Þau ætla að flytja sam
an í hundahús og naga ketbein
saman. Voff! Voff!“
„Eru þau jafnmikils megandi og
þú og ég?“ spurði snjókarlinn.
„Þau eru fyrirfólk!" sagði liund-
urinn; „sá veit ekki mikið, sem
er fæddur í gær — það heyrir mað-
ur á þér! Eg liefi aldur og visku,
ég þekki alla hérna, og ég man þá
tímana að ég hefi ekki staðið hér
í kulda og hlekkjum. Voff! Voff!“
.... sá veit ekki mik-
ið, sem er fæddur i
gær, sagöi hundurinn.
„Iíuldinn er indæll,“ sagði snjó-
karlinn. „Segðu mér frá, segðu frá!
En þú mátt elcki láta glamra í
hlekkjunum, því að þá brestur í
mér.“
„Voff! Voff!“ gelti hundurinn.
„Hvolpur hefi ég verið; lítill og
yndislegur, sagði fólkið, þegar ég
lá á flauelssvæfli þarna inni í hús-
inu, eða í keltunni á húsfreyjunni;
var' kysstur á trýnið og þurrkaður
á fótunum með útsaumuðum vasa-
klút; ég var kallaður „litla gullið“
og „ljúflingurinn“, en svo varð ég
of stór og þá tók ráðskonan við
mér; ég fluttist ofan í kjallarann!
Þú getur séð inn í hann þaðan
sem þú stendur, séð inn i lierbergið
þar sem ég var húsbóndi, því að
það var lijá ráðskonunni. Það var
að vísu lítilmótlcgri staður en uppi,
en þægilegra, þvi að þarna voru
ekki krakkarnir að kreista mig og
draga mig á slcottinu, eins og uppi.
Eg fékk jafngóðan mat og áður, en
miklu meiri! Eg liafði minn eigin
svæfil, og svo var þarna ofn, og
hann er það besta Framli. á bls. 33.
„Nú skil ég hversvegna hann þráöi
ofninn svona mikið ....