Fálkinn - 20.12.1946, Síða 33

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1946 33
Jólagjaíir
Framh. af bls. 31. í heimi á þessum
tíma árs! Eg skreið inn undir hann
og faldi mig. Æ, mig dreymir enn
um þann ofn. Voff! Voff! Voff!
„Eru ofnar svona fallegir?"
spurði snjókarlinn. „Eru þeir líkir
mér?“
„Þeir eru gersamlega mótsetn-
ing þín! Kolsvartir! Þeir éta eldi-
við, svo að loginn stendur út úr
kjaftinum á þeim. Maður verður
að halda sig skammt frá þeim eða
undir þeim, það er einkennilega
þægilegt. Þú hlýtur að geta séð inn
um gluggann hvar ofninn stendur.“
Og snjókarlinn sá svartan, fægð-
an hlut, og að neðanverðu sá hann
í eld. Honum varð eitthvað svo
einkennilegt innanbrjósts, en gat
ekki gert sér grein fyrir hvað það
var. Það kom yfir liann eitthvað
sem hann ekki þekkti en sem allir
kunna við nema snjókarlar. „Og
hvernig fórstu frá ráðskonunni?“
spurði snjókarlinn. „Hversvegna
fórstu úr kjallaranum?"
„Mér var nauðugur einn kostur,“
sagði hundurinn. „Þeir lientu mér
út hingað og settu mig í hlekki. Eg
hafði bitið í löppina á yngsta
herramannssyninum, því að hann
sparkaði frá mér beininu, sem ég
var að naga; og bein fyrir hein,
hugsaði ég með mér! En þetta var
tekið óstinnt upp, og síðan hefi ég
verið í hlelckjum og hefi misst
fallegu röddina — heyrðu livað ég
er hás: Voff! Voff! — Röddin er
farin. Já, svona fór nú það!“
Snjókarlinn var liættur að hlusta
á, liann var alltaf að gægjast inn til
ráðskonunnar, þar sem ofninn stóð
á fjórum fótum, álíka stór og snjó-
karlinn sjálfur.
„Það er svo einkennilegur fiðr-
ingur í mér,“ sagði hann. „Skyldi
ég aldrei fá að koma þarna inn?
Það er ekki til mikils mælst og mér
finnst sanngjarnt að ])að væri látið
eftir mér. Það er æðsta ósk mín,
og eina ósk mín, og mér finnst ó-
réttlátt ef ég fengi hana ekki upp-
fyllta. Eg verð að fara þarna inn og
haila mér upp að þessari dömu í
horninu, jafnvel þó að ég verði að
brjóta gluggann til þess.“
Þú kemst aldrei þar innsagði
hundurinn, „og ef þú kæmir nærri
ofninum þá mundirðu verða að
engu. Voff! Voff!“
„Eg er að sálast hvort sem er,“
sagði snjókarlinn. „Mér finnst ég
vera að hryggbrotna."
Snjókarlinn stóð þarna allan
daginn og glápli inn um gluggann;
þegar dimmdi varð stofan enn meir
freistandi; það iagði svo fallegan
lijarma frá ofninum, mildari en frá
sólinni og tunglinu. En hvað ofn-
inn gat lýst fallega. Ef einhver gekk
um dyrnar þá kom hlossi fram úr
honum, liann hafði það fyrir sið;
og þá sló roða á andlitið á snjó-
karlinum og á bringuna á honum.
„Eg stenst ekki mátið!“ sagði
snjókarlinn. „En hvað henni fer
vel að reka út úr sér tunguna!“
(hann kallaði ofninn alltaf hana!).
Nóttin var mjög löng, en það
fannst snjókarlinum ekki, hann var
ástfanginn og hafði nóg að hugsa.
Um morguninn voru kjallaraglugg-
arnir alhrímaðir, þar voru undur-
fagrar frostrósir, svo að enginn
snjókarl gat kosið þær fallegri, en
þær byrgðu fyrir ofninn. Rúðurnar
vildu ekki þiðna, liann gat ekki séð
Ef lítið er í sparibauknum í ár,
og ykkur vantar peninga til þess að
kaupa jólagjafir fyrir, þá getur ver-
ið, að einhver af eftirfarandi hug-
myndum geti hjálpað ykkur yfir
erfiðleikana.
Hvað eigum við að húa til handa
pabba? Ef hann reykir, þá verður
hann glaður, ef hann fær tóbaks-
pung. Náið ykkur i lítinn leðurbút
og saumið hann saman með mjórri
leðurreim. Fyrst verðið þið auð-
vitað að klippa göt með gatatöng,
og slikt áhald getið þið sennilega
fengið tánað hjá einhverjum, sem
þið þekkið. Þið getið fengið ykkur
venjidegan smeililás og látið setja
hann á tóbakspung'inn í leðurversl-
un fyrir nokkra aura. En það má
líka nota smellu sem lás, og mamma
getur saumað hana á, ef þið biðjið
liana. Á mynd a sést þetta hvort-
tveggja.
Mömmu þykir gaman að hafa allt
i röð og reglu í saumakassanum
sinum, því að það er miklu betra
að hafa nálar, títuprjóna, hnappa
smellur og annað smávegis hvert i
sinni öslcju eða hólfi. Fáið ykkur
hana. Það brakaði i honum og
það marraði, þetta var einmitt kuldi
sem liver venjulegur snjókarl gat
verið ánægður með, en hann var
ekki ánægður; hann liefði átt að
vera sæll og hamingjusamur en var
það ekki. — Hann þráði ofninn.
„Þetta er versti sjúkdómur sem
nokkur snjókarl getur fengið/* sagði
hlekkjahundurinn, „ég hefi líka haft
þessa sólt, en luin er nú afstaðin.
Voff! Voff! - Nú breytir um veður!“
Og það breytti um veður, því að
nú kom asa-hláka.
Hún fór vaxandi, en snjókarlinn
fór minnkandi. Hann sagði ekki
ncitt, hann kvartaði ekki, og það
er góðs viti.
Morguninn eftir l'jrundi hann.
Upp úr hrúgunni stóð eiltlivað, sem
lílctist hrífuskafti, þar sem hann
liafði staðið.
„Nú skil ég hversvegna hann
þráði ofninn svona mikið!“ sagði
hundurinn. „Snjókarlinn hefir haft
reykháfshreinsara fyrir mænu; það
er hann sem hefir valdið þessu, en
nú er þetta afstaðið. Voff! Voff!“
skósvertudósir, og úr þeim er hægt
að búa til snotrustu öskjur. Hreins-
ið dósirnar fyrst vel með lieitu
vatni og sóda, og iátið þær síðan
þorna. Málið svo dósina með olíu-
litum, helst ljósum lit. Svo getið
þið líka skreytt iokið með blóm-
um eða þ. u. 1., eða jafnvel teiknað
á lokið þá hluti, sem eiga að vera
í hverri öskju, t. d. hnappa á
eitt og nálar á annað (sjá mynd
b). Ef einhver ykkar er laginn við
að skera út, þá er það ágæt liug-
mynd að skera út stjörnulagað
vinsli, sem látið er liggja í einni
öskjunni. Það kemur sér vel, ef
mamma á tvinna eða garn afgangs,
þegar liún er að sauma (sjá mynd c).
Litli bróðir á að fá lieilan bæ
þessi jólin (mynd d). Það verður
honum áreiðanlega kærkomið leik-
fang. Náið ykkur i kuhb, sem má
t. d. vera 4x2 cm. Lagið hann svo-
lítið til með sög, og fáið ykkur svo
þríkantaðan kubb í þakið. Hann
má vera ofurltið lengri og breiðari
en hinn kubburinn. Límið svo þak-
kubbinn við þann ferkantaða, mál-
ið þakið rautl og húsið gult ■— og
þá er húsið tilbúið. Á þennan hátt
er hægt að búa til bæði kirkjur,
ráðhús, skóla, ibúðarhús og vcrk-
smiðjur, og litli bróðir hefir áreið-
anlega nóg að leika sér við. Ef þú
villt gera gjöfina sérstaklega vel úr
garði, þá getur þú búið til bíla,
tré o. fl. eftir réttum stærðarhlut-
föllum. Úr eldspýtum, sem eru límd-
ar saman, er hægt að húa til grind-
verk kringum garðana í bænum, já,
það er auðvelt að húa til smekkleg-
an: bæ úr litlu efni.
Hvað eiga svo hinir fjölskyldu-
meðlimirnir að fá. Hvernig líst ykk-
ur á skreytta eldspýtustokka (mynd
e). Eldspýtur er alltaf liægt að nota,
og það er góð gjöf til livers, sem
er, að gefa eldspýtustokk, skreytt-
an á ýmsa lundu. Byrjið með því
að lima pappa á báðar hliðar
stokksins, og leggið liann í pressu,
meðan þetta er að þorna. Skreytið
svo hliðarnar með blómum, jóla-
landslagi eða upphafsstöfum þess,
sem gjöfina hlýtur. Það má vel
mála þetta með vatnslitum, ef þú
á cftir strýkur varlega yfir það með
lakki. Það þornar mjög fljótt.
Þú getur náttúrulega líka, ef þú
ætlar að húa til stóran stokk handa
heimilinu, búið til sérstakt tréhulst-
ur, sem stokknum er stungið inn í
(sjá mynd f). Hulstrið er bæsað
og lakkað, og það tekur sig vel út
á reykborðinu.
%%%%%
Jólaundirbúningur í Sviþjóð.
Eins og kunnugt er byrja Sviar jóla
gleðina, áður en sjálf liátíðin hefst,
með þvi að lieimsækja „Skansinn",
sem eftir gamalli venju er þrýddur
jólaskarti fyrir hátíðina. Á mynd-
inni, sem er frá jólamarkaðnum á
„Skansinum", sjást handsteypt kerti
af þeirri gerð, sem sveitafólkið i
Svíþjóð hefir húið til frá ómuna
tíð.
— Á bessu skeiði var meistarinn
mjög úánægður með starf sitt.
Móðirin: — Jæja, Pési minn,
hvernig Iýst þér á nýju fóstruna
þína?
Pési: — Hún er hundleiðinleg.
Hún þekkir ekki nokkurn liermann
og á aldrei súkkulaði.