Fálkinn - 14.03.1947, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
Sigurpáll Jónsson, formciður Í.R.
Þriðjudaginn 11. mars voru liðin
40 ár frá stofnun íþróttafélags Reykja
víkur og minntust félagar afmælis-
ins með hófi í Sjálfstæðishúsinu
um kvöldið.
Stofnendur félagsins voru um 90
að tölu, og fyrsti formaður var
kjörinn A. J. Bertelsen, sem jal'n-
framt var mikill livatamaður að
félagsstofnuninni. Hefir félagatalan
síðan vaxið jafnt og þétt, og nú eru
um 1200 félagsmenn.
f. R. hefir jafnan staðið framar-
lega í íþróttamálum, sérstaklega hafa
fimleikar og frjálsar íþróttir verið
mjög liafðar á oddi. Einnig má nefna
sund, glirnu, skiðaíþrótt o. fl., sem
Fimleikasýning karla úr Í.R. i Baj'naskólaportinu 1910.
Jóel Sigurðsson, Kjartan Jóhanns-
son, örn og Haukur Clausen, Sig-
urður Sigurðsson o. fl. eru allir góð-
kunnir iþróttamenn og stóðu sig með
prýði á sumarmótunum í fyrra bæði
hérlendis og erlendis.
En þó að það sé öllum íþróttafé-
lögum mikilsvert að einstaklingarn-
ir nái góðum árangri i keppni, þá
er hitt þó mikilsveðara, að félags-
andinn sé góður og samheldni og
eindrægni í félagslífinu. Og það mun
mega segja um Í.R.-inga. Félags-
starfsemin virðist vera á traustum
og heilbrigðum grundvelli, og frá
því 1938, þegar félagið keypti Kol-
viðarhól, liefir öll aðstaða til í-
þróttaiðkana og kynningar milli fé-
lagsmanna stóruin batnað.
Formaður 1. R. er nú Sigurpáll
Jónsson. Ritstjóri félagsblaðsins er
Þorbjörn Guðmundsson. - Allir í-
þróttaunnendur óska íþróttafélagi
Reykjavíkur góðrar giftu i framtíð-
inni og senda þeim huglieildar af-
mælisóskir.
félagsmenn hafa lagt rækt við. Og
ekki verður gengið fram hjá því,
þegar minnst er á Í.R., hversu glæsi-
leg íþróttaafrek ýmsir félagar þess
unnu á síðastliðnu sumri. Finn-
björn Þorvaldsson, Óskar Jónsson,
Sveit Í.R. sem vann Tjarnarboðhlaupið i fyrra.
I.IS. 40 ára
ÞEGAR OLL SUND LOKUÐUST FYRIR HITLER
III. Síðasta vonin: Fögnuðu yfir dauða Roosevelts
1 þeim tveimur greinum, sem á
undan eru gengttar, var sagt frá
lifnaðarháttum Hitlers, tröllatrú
hans á skottulækninum Morell og
því hvernig hann smámsaman ein-
angraðist á herstöð sinni í Rasten-
burg. í þessum kafla segir frá Evu
Braun og hinni sívaxandi hjátrú
Hitlers sem nálgaðist brjálsemi.
Hitler var nú kominn til Berlin
á ný og úrslitaorustan um Berlin
var í aðsigi. í desember 1944 hafði
hann dvalið i Bad Nauheim og
stjórnað síðustu gagnárásinni á vest-
urvigstöðvunum þaðan - sókninni
í Ardennafjöllum. Hún hafði mis-
tekist og þá hafði hann snúið sér
í austur og safnað hersveitum sín-
um til þess að gera gagnárás á
Rússa við Donau. Það mistókst lika.
Úr jarðhúsi sinu undir stjórnar-
ráðshöllinni i Beriin stjórnaði hann
nú síðustu hernaðaraðgerðunum. -
Allt foringjaráð hans og hirð vissi
að stríðið var tapað. Sumir liöfðu
vitað það með sjálfum sér i nokkur
ár. En liann hélt áfram að trúa á
gæfustjörnu sina, á forsjónina og
það, hve ómissandi hann væri sjálf-
ur.
Nú var hann frekar ómissandi
en nokkurntima fyrr, 'þvi að enginn
var til, sem gæti tekið við af honum.
Úrskurðurinn, sem hann liafði gef-
ið út um að Göring skyldi verða
foringi eftir sig, hafði að vísu ekki
verið numinn úr gildi, en Göring
var fallinn i ónáð og nánast sagt
gleymdur. Borman liafði einkarétt
á öllum innanríkismálum og Himm-
ler réð yfir S. S. og munu þeir livor
um sig liafa talið sig rétta arftaka
Hitlers, en enginn formlegur úr-
skurður var fyrir hendi, sem stað-
festi þetta. Hershöfðingjarnir gátu
vitanlega ekki komið til mála eftir
20. júlí, 1944.
í viðtali i mars 1945 játað^ Hitl-
er, að sér hefði algerlega skjátlast
að því er snerti val eftirmannsins.
Hess var orðinn brjálaður, sagði
hann. Þýska þjóðin hefir útskúfað
Göring, bæði vegna lifernis hans og
getuleysis þýska flughersins. Himml-
er var auðsjáanlega sá sem nú stóð
næstur og titill hans - Reichsfuhrer
- benti á að hann ætti að verða arf-
takinn. En það var ekki hægt að
nota hann, sagði Hitler; hann kom
sér illa við flokkinn (þ. e. a. s. við
Bormann) „og undir öllum kringum
stæðum er hann ónotandi, vegna
þess að hann er gersneyddur allri
listrænni gáfu.“
Hitler vissi ekki hvern hann átti
að velja og þessvegna valdi hann
Adolf Hitler.
engan. Allsstaðar fannst lionum hann
hafa nasasjón af svikum og sam-
særi. En það voru tvær verur, sem
hann taldi sér þó tryggar gegnum
þykkt og þunnt: hundurinn Blondi
og Eva Braun.
Speer sagði að Eva Braun mundi
baka öllum sagnariturum hin mestu
vonbrigði, og sömuleiðis þeim, sem
læsu sögu. Hún átti engan af þeim
litauðgu eiginleikum, sem ástmeyjar
harðstjóranna eru vanar að hafa.
Enda var Hitler ekki lieldur neinn
venjulegur harðstjóri. Bak við hin
ofsafengnu æðisköst hans, taum-
lausan metnað lians og tröllaukið
sjálfstraust lá ekki léttúð sællifis-
(Myndin er tekin af málverki).
mannsins heldur smekkur smáborg-
arans. Og það var þessi þráður i
skapferli hans sem olli þvi að hann
varð vinur Evu Braun. Hún full-
nægði þvi kotunglega í eðli hans
en ekki öfgunum, og einmitt þess-
vegna er presóna hennar mjög blátt
áfram. Það eftirtektarverðasta við
samlíf þeirra er að það tókst að
halda því svo lengi leyndu, sem raun
ber vitni. Þau liöfðu verið vinir
að minnsta kosti í tólf ár og bæði
voru þau dauð þegar vitneskjan um
sambúð þeirra barst lengra en til
þeirra allra nánustu. Starfsfólki Hitl-
ers var stranglega bannað að tala
Framhald á bls. lk.
m