Fálkinn - 14.03.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
n
»HAUKURINN«
Svo fór hún að símaborðinu og fór að
blaða í símaskránni.
— Halló! Má ég fá að tala við Lavan
umsjónarmann eða Ballard lautinant? sagði
hún.
Haukurinn læddist aftan að henni eins
og köttur að mús.
— Halló! Gæti ég fengið að tala við Ball-
ard Jautinant? Þökk fyrir! — Halló! er
það Ballard lautinant? Þér eruð að leita
að stúlku, sem livarf af Mayfair-sjúkra-
liúsinu í dag? Jæja, ég get sagt yður hvar
hún er og livaða læknir hefir.....
Angistaróp hjúkrunarkonunnar herg-
málaði í dimmu húsinu. Enn það óp heyrð-
ist samt ekki hinumeginn við símann. Því
að í sama bili og „Haukurinn“ greip liana
í hnakkann með annarri hendinni, rauf hann
sambandið með hinni.
Ungfrú Norton sleit sig af honum og
hljóp áleiðis til götudyranna. En „Hauk-
urinn“ náði í liana og hélt lienni eins og
i skrúfstykki.
— Hversvegna viljið þér gera lögregl-
unni aðvart? spurði hann rólega.
Hjúkrunarkonan hikaði um stund. Svo
ætlaði hún að ganga af göflunum aftur.
— Hversvegna hafið þér flekað mig út
í þetta skítverk? Haldið þér kannske ekki
að ég hafi lesið blöðin og viti hversvegna
þér eruð hérna? Hversvegna þurfti liann
að blanda mér i þetta? Eg liefi sagt lion-
um að ég skuli fletta ofan af lionum, ef
hann hætti ekki að liafa mig að ginning-
arfífli.
— Mason læknir?
— Mason læknir! át hún eftir með fyr-
irlitningu. — Víst heitir hann ekki Mason,
en það gelur nú staðið á sama. Hann hefir
dregið mig á loforðum og vífilengjum i
þrjú ár, þó að ég hafi alltaf komið drengi-
lega fram við hann og þagað yfir öllu. Eg
sagði honum i kvöld að nú ætlaði ég mér
að losna úr þessu. Þér súuð livað hann
gerði. Fór vitanlega út, eins og hann gerir
alltaf. Hann liefir aldrei haft annað en
skítverlc, eins og þetta, að bjóða mér.
Hún fór að gráta, og „Haukurinn“ kom
lienni fyrir í stól.
— Ilverskonar skipti liafið þér liaft við
Mason lækni, eða hvað hann nú heitir? En
hvernig þau eru kemur ekki mér við. Hér
er ekki staður til að gera út um einka-
málefni. Skiljið þér livað ég meina?
Dyrabjöllinni var hringt. Ungfrú Norton
hrökk í kuðung. Það var auðséð að liún
var svo veikluð á taugunum að hún mátti
ekki við mik-Iu.
„Haukurinn“ hugsaði sig um sem snöggv
ast, en komst svo að þeirri niðurstöðu, að
of stutt væri umliðið til þess, að hringing-
in gæti staðið í nokkru sambandi \ið síma-
hringingu ungfrú Norton. Hann fór fram
og opnaði.
— Símskeyti til herra Gates, sagði strák-
urinn, sem stóð fyrir utan.
„Haukurinn“ tók við því og kvittaði.
Ungfrú Norlon var staðin upp þegar
hann kom inn í dagstofuna aftur. Hann
horfði hvasst á liana.
—- Nú verðið þér að muna að það hvílir
áhyrgð á yður sem hjúkrunarkonu, ung-
frú Norlon. Farið þér nú aftur lil sjúkl-
ingsins.
Hún sneri frá og fór upp stigann án þess
að segja orð.
Þegar Sarge kom inn nokkrum mínút-
um síðar, kom liann að „Hauknum“ þar
sem hann stóð við simaborðið og var að
lesa eittlivað af smáblöðum. Það var eig-
inlega elcki símskeyti, sem liann hafði
fengið, en bréf, sem skrifað liafði verið á
næstu símstöð á eyðublað frá símanuum.
— Þetta var að koma frá Mason lælcni,
sagði „Haukurinn“. Það er bara leiðast, að
það skyldi ekki koma fyrr. Lesið þér það!
Herra Gate: — Eg reyndi að segja yður
þetta, en ungfrú Norton kom niður í sömu
svifum. Eg hefi leigt þetta hús, sem þér eruð
í. Sanderon læknir á það, en hann er stadd-
ur í Florída. Þetta var eina úrræðið, sem
ég gat fundið með svona stuttum fyrirvara.
Eg gat ekki liaft þetta í mínum liúsum, eins
og þér munið geta skilið. Yerið varkár gagn-
vart ungfrú Norton. Hún gæti gert bölvun
af sér ef hún er látin vera ein. Hún hót-
aði mér öllu illu. Það er útaf máli, sem
er persónulega okkar á milli. I versta falli
er hægt að flytja ungfrú Trent. Það gerir
ekkert til þó að hún fari á fætur. Eg get
ekki gert meira fyrir hana í kvöld. Eg skal
ekki hregðast yður. Vinur yðar veit hvar
hann getur hitt mig á morgun.
Mason.
Sarge fleygði bréfinu frá sér. — Mikið
einstakt fífl! sagði hann.
— Jæja, Sarge. Við verðum að gera upp
við læknirinn síðar. Ungfrú Norton hefir
gefið okkur annað umliugsunarefni, sem
vinda þarf bráðan bug að.
— Eigið þér við að við eigum að vaka yfir
lienni í alla nótt?
— Það er nú annað verra.
XV. Hefndin er tvíeggjuð.
Haukurinn sagði Sarge í fáum orðum frá
símahringingu hjúkrunarkonunnar.
— Hér eru tveir möguleikar, sagði hann.
Lögreglunni gæti tekist að finna, að hring-
ingin liefði komið liéðan. Eða að ungfrú
Norton gæti gert nýja tilraun til að komast
í samhand við Ballard. Það síðara getum
við hindrað með því að liafa vörð um ung-
frú Norton í nótt. En við getum ekki setið
hér með hinn möguleikann vofandi yfir okk-
ur. Það er gott fyrir okkur að það var
Ballard, sem hún talaði við, og að það
verður hann sem við eigum að kljást við,
ef til kemur. Ballard vill nefnilega ekki
fyrir nokkurn mun, að Clare lendií hönd-
unum á lögreglunni. Hann vill aðeins ná
í hana sjálfa til þess að afstýra því að sann-
leikurinn lcomi í ljós. Svo að jafnvel þó að
hann uppgötvi livaðan hringingin kom þá
mun hann hafa sin eigin ráð en ekki láta
lögregluna skerasl i leikinn.
— Það getur hugsast að hún fari sömu
leiðina og Joe Kolnilc, sagði Sarge alvar-
legur.
— Já, og þessvegna verðum við að koma
stúlkunni undan, þangað sem hann nær
ekki til hennar, svaraði „Haukurinn“.
— Við verðum að komast héðan, en við
getum ógjarnan liaft hjúkrunarkonuna
með okkur. En þá snýr hún sér auðvitað til
lögreglunnar aftur. Og þá lendir Mason
læknir í bölvun lika.
— Já, livað teljið þér þá að við eigum að
gera, húsbóndi ?
Haukurinn slrauk hendinni um hökuna á
sér.
— Besta ráðið til að liindra að þessi móð-
ursjúka hjúkrunarkona simi til Ballards
aftur, en að fá hana til að trúa, að Ball-
ard viti allt um þetta mál.
Sarge góndi á hann.
— Með andasæringum eða einhverju
þessháttar?
— Bull! Ef Ballard finnur símanúmerið
hingað þá hringir hann liingað aftur, ekki
rétt?
— Jú, vissulega.
— Jæja, þá fellur það i yðar hlut að
fara í næsta leigusíma og liringja hingað.
Þér látist vera Ballard lantinant og viljið
halda áfram samtalinu, sem rofið var. Þér
látið ungfrú Norton segja yður alla söguna
og ráðleggið henni svo að fara lieim, þvi
að þér skuluð svo sjá um allar aðgerðir í
málinu.
— Jú, þetta er miklu betra en dáleiðsla,
húsbóndi, sagði Sarge með ótrvíræðri að-
dáun. — En lialdið þér að hún svari í sim-
ann þegar þér eruð hérna?
— Hún verður að halda að ég sé ekki
hérna. En farið nú út og finnið leigusíma-
klefa og komið svo aftur eins fljótt og þér
getið.
— Gott og vel húsbóndi.
„Haukurinn“ fór upp i sjúkraherbergið
og gægðist inn um dyrnar. Clara svaf og
ungfrú Norton sat og var að lesa, jafn dul-
arfull og áður.
— Eg verð að fara út dálitla stund til
að svara þessu símskeyti, sagði hann.
Hún kinkaði kolli án þess að svara og
liéll áfram að lesa. Hann fór niður og lél
dyrnar standla opnar. I annað sldptið notaði
hann brellurnar með dyrnar, til þess að
lála liana halda að hann færi út. Svo fór
hann inn í dagstofuna, og kveikti þar á
öllum lömpum, og síðan inn í skrifstofu
læknisins. Dyrnar að dagstofunni voru i
hálfa gátt, svo að hann gæti hlustað innan
af skrifstofunni.
Nokkrar mínútur liðu og þá hringdi sím-
inn. Ilann hringdi lengi, án þess að nokkurt
fótatak heyrðist í stiganum. Svo varðBþögn,
og síðan fór síminn að ldiða aftur. Loks