Fálkinn - 14.03.1947, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
syn krafði, en ég hafði ekki verið
með fullum sönskum, eins og maður
segir.
Eg stóð við í Dorking annan dag
og fór síðan til London og heim til
mín, þar sem allt var með kyrrum
kjörum og eins og það átti að vera
- fannst mér.
En tveimur dögum síðar kom dá-
lítið fyrir. Somers uppgötvaði að
brúnu fötin mín voru horfin. Hann
hafði haldið, sagði hann, að ég hefði
verið i þeim á ferðalaginu, en ....
Eg held að ég hafi leikið hlutverk-
ið býsna vel. Brúnu fötin? Jú, ég
liafði farið með þau, en svo hafði
ég rifið þau og óhreinkað er ég var
á gangi í skóginum, svo að ég hafði
skilið þau eftir.
Somers hafði líka annað á hjarta.
Maður frá lögreglunni hafði komið
og talað við hann. Hann hafði spurt
livort nokkuð hefði komið fyrir ó-
venjulegt þessa eða l)essa nótt - já,
það var nóttina, sem morðið var
framið, sir - og hann hafði spurt
hvot hugsanlegt væri að hníf liefði
verið stolið frá nokkrum, - veiði-
hníf?
Eg gekk að tóbaksborðinu og fór
að velja mér vindil í kassanum.
— Veiðihníf. . . . hvernig átti hann
að líta út?
— Eg veit ekki, sir. Hann bara
spurði svona. Ilann sagðist ætla að
spyrja aðra hér í liúsinu, og eins í
næstu húsum.
Eg gekk fram í amldyrið og fór
í frakkann. Eg sagði Somers, að
ég ætlaði í klúbbinn. Ef einhver
hringdi væri best að spyrja eftir
mér þar.
— Veiðihníf, tautaði ég á leið-
inni. Veiðihníf, veiðilmíf? Lögregl-
an heldur þá að morðinginn hafi
stolið hnífnum.... Hversvegna? -
Vegna þess að linífurinn er dýr. Fé-
lagi hins myrta mundi ekki hafa
efni á. ...
Klukkutíma siðar var kallað á
mig í símann. Undurblíð rödd sagði
mér að Scotland Yard óskaði að fá
að tala við mig og bætti við afsök-
un á því að ég væri truflaður svona
seint. En því miður þyldi málið
enga bið.
Eg iofaði að koma undir eins.
Eg lield að röddin hafi ekki skolf-
ið neitt. Og hversvegna liefði hún
átt að gera það? Þeir liöfðu engar
sannanir á mig. Þeir héldu að hníf-
urinn væri stolinn. En Somers vissi
ekki neitt um neinn hníf. Sem betur
fór. Því að þetta mátti ekki vera
minn hnífur. Fingraförin!
Yardmaðurinn tók á móti mér,
kynnti sig og kvaðst heita Charlish
fulltrúi. Einstaklega alúðlegur mað-
ur. Hann bauð mér sæti.
— Herra Gilkes, sagði hann og
tók lokið af pappaöskju, — þér
munuð ekki hafa séð þannan lilut
áður?
Það var veiðihnífurinn - veiði-
hnífurinn minn!
Eg hafði búið mig undir þetta,
og liristi rólega liöfuðið. Eg hafði
líka búið mig undir fingraförin og
liafði verið með hanskana þangað
til nú. Eg studdi báðum höndum
á stafinn minn, ég liugsaði mér að
skilja ekki eftir nein fingraför á stól-
bríkunum.
Við horfðumst í augu. - Hvers-
vegna skyldi ég. . . .
— Þér hafið þá ekki séð liann
fyri\ mr. Gilkes?
Hann ýtti öskjunni frá sér.
— Það hefi ég ekki, fulltrúi. Og
leyfið n\ér að spyrja. . . .
— Það er útaf morði, sagði hann.
Það var myrtur verkamaður skammt
frá lieimili yða rhérna um nóttina.
Og þessi hnífur er morðvopnið. Nú
ýtti liann öskjunni aftur fram. Þetta
er afbragðs hnífur, smíðaður i Birm-
ingham, og verksmiðjan segir að
þessa linífa kaupi ekki aðrir en
veiðimenn, sem eru efnaðir.........
Lögreglan verður að fara ýmsar
krókaleiðir til að ljóstra upp um
morðingja, því að fórnardýrin sjálf
geta engar upplýsingar gefið. Við
megum til að nota livern möguleika.
Við höfum rannsakað hvort nokkur
veiðimaður eigi heima í grennd við
morðstaðinn. Þér eruð veiðimaður,
mr. Gilkes. Við gátum hugsað okk-
ur að hnífnum hefði verið stolið
frá yður.
Hann tók í blaðið á hnífnum og
rétti mér hann.
Mér tókst að koma upp úr mér
hlátri þegar ég neitaði að snerta
á skeiðunum.
— Þakka yður fyrir, sagði ég,
en mig iangar ekki til að fjölga
fingraförunum. þarna.
Hann leit niður á borðplötuna.
— Þér munduð þó ekki vilja
lijálpa okkur með ofurlítið forms-
atriði, mr. Gilkes. Við skrásetjum
ekki fingraför annarra en þeirra,
sem reynast sekir.
Eg stóð upp. — Afsakið þér- full-
trúi, sagði ég með talsverðri þykkju,
— en það vil ég ekki.
Hanri þrýsti hendinni upp að hök-
unni.
— Jæja, það er heldur ekki nauð-
synlegt. Þá er það aðeins ein spurn-
ing enn, mr. Gilkes. Þjónninn yðar
minntist eitlivað á, að þér væruð
fjarverandi i nokkra daga, og hefðuð
farið morguninn eftir morðið. Haf-
ið þér nokkuð á móti að segja okkur
hvert þér fóruð?
Eg var fljótur að hugsa. Ef ég
færðist undan að svara mundu þeir
neyða Somers til þess, þvi að liann
hafði fengið dvalarstaðinn minn i
Dorking. Þeir vissu ekkert um hlóð-
blettóttu fötin, og jafnvel þó að þeir
vissu það - hvernig gætu þeir fundið
þau...... ?
— Vitanlega ekki, svaraði ég. Eg
var í Dorking nokkra daga. Og það
var ekki i fyrsta skipti, sem ég kem
þangað. Eg bjó á veitingahúsinu.
— Þökk fyrir, sagði hann. Og
ég gekk út að dyrunum.
Þetta var byrjunin. Framhaldið
kom fljótlega, likast eins og þegar
steinhnullugur veltur fram af bröttu
bergi. Eg hefði átt að sjá það fyrir,
ég hefði átt að geta skilið, að gest-
gjafinn hefði verið spurður út i æs-
ar.
Jú, mr. Gilkes hafði labbað á
pósthúsið með böggul. Ilve stóran?
Talsver.t stóran. Það gátu vel rúm-
ast föt í honum, og kannske yfir-
frakki lika.
Póstlnisið: Nei, enginn hafði sent
póstböggul þennan dag, og enginn
framandi komið á pósthúsið.
Og síðan: Hvar gat mr. Gilkes
hafa geymt böggulinn, hvar felur
maður fellandi sönnunargögn? í
skóginum eða sökkvir þeim i vatn.
Það var tjörn skammt frá veitinga-
húsinu; og lögreglan slæddi. . . .
Samkvæmt þessum líkum var ég
tekinn fastur og nú gat lögreglan
tekið fingraförin mín. Vörn mín,
að þetta hefði gerst í svefni, var
ekki tekinn gild, dómurinn féll:
ég ætti að líflátast - með hengingu.
Þetta voru hræðilegar mínútur
þarna undir gálganum. Eg stóð þar
með bindi fyrir augunum, og á
næsta augnabliki átti þetta að ske
- þetta liræðilega......
Eg gat ekki náð andanum, brjóstið
var að springa, ég barðist fyrir líf-
inu. Svo vaknaði ég með ópi og
settist upp í rúminu. Lakið yar
hringvafið um hálsinn á mér. Eg
var í einu svitabaði.
Eg var dálitla stund að átta mig.
Mig hafði dreymt tvo drauma hvern
eftir annan. Fyrst hafði ég upp-
lifað morðið og siðan framhaldið.
En nú - nú var eins og rúinið brenndi
mig, ég fór fram úr og klæddi mig
i flýti .
Somers kom inn. Hann hélt á
tveimur blö'ðum i hendinni, bleik-
rauðu kvöldblaði og hvítu morgun-
blaði.
— Góðan daginn, sir, sagði hann.
Það var Ijótt, morðið hérna fyrir
utan....
Eg glápti á hann! Var liann brjál-
aður. Eða var ég það? Eg kveikti
á eldspýtu og lét hana brenna til
agna. Eg fann að mig sveið í>góm-
ana. Gul blaðra kom á góminn. Mig
var ekki að dreyma - ég var ekki
sofandi - ég var vakandi. Guði sé
lof!
— Hvaða morð, Somers?
— Blaðið var eftir frammi í gang-
inum, svo að þér sáuð það ekki.
Það stendur undir „Síðustu fréttir“.
Eg las: „Líkið af miðaldra verka-
manni fannst í morgun.... það
var illa leikið. . . . hafði verið stung-
ið með oddlivössu verkfæri....“
Eg starði - ekki á blaðið og ekki
heldur á Somers, en inn í hið ó-
kunna. Mig rámaði ekkert í í að ég
hefði lesið þessar línur áður. En ég
hlýt að liafa gert það. Þegar ég
kom heim í gærkvöldi og vatt mér
úr frakkanum frammi i anddyrinu
hefir mér kannske orðið litið á þcss-
ar línur. Það hefir gerst óafvitandi.
Siðan hafði Dr. Jekyll og mr. Hyde
ok kannske of margir vindlar gert
það sem ávantaði.
— Það var hræðilegt, sagði ég.
En það var ekki morðið, sem
ég var að hugsa um.
Tveir frægir. — Auriol, forseti Frakk
lands og Leon Blum, jafnaðarmað-
urinn gamli, sjást hér i faðmlögum.
Truman áhyggjufullur. — Þessi leit■
mynd af Truman Bandaríkjaforseta
hefir vakið geysiathygli í Vestur-
heimi. Hún er gerð af Jack Lam-
bert, og hefir hún birst i mörgum
blöðum, jafnvel „Chicago Sun“, sem
jjó er erki-demókratablað.
PANDIT NEHRU varaforsætisráð-
herra bráðabirgðastjórnarinnar i
Indlandi og formaður Hindúa bai'
fram á fyrsta löggjafarþinginu i
Indlandi frumvarp um, að Indland
lýsi sig frjálst og fullvalda lýðveldi
og slíta ölhi sambandi við Bretland.
JINNAH foringi Múhameðssinna i
Indlandi hefir í vetur setið á fund-
um i London með fulttriium sljórn-
arinnar. Segir hann að allt muni
fara í bál og brand i Indlandi inn-
an skamms, ef stjórnin taki ekki
Indlandsmálin fastari tökum en hing-
að til. Jinnah vill skila landinu
milli Múhameðssinna og Hindúa, en
vitanlega fá betri helminginn.