Fálkinn - 14.03.1947, Blaðsíða 13

F Á L Ii I N N
13
KROSSGÁTA NR. 624
Lárétt skýring:
1. Fljótt, 5. ungviði, 10. konungur,
12. vágestur, 14. minnkun, 15. dug-.
leg, 17. afturbeygða, 19. hlé, 20.
framleiðanda, 23. egg, 24. ofar, 26.
kleif, 27. bíða, 28. vísa, 30. flani,
31. skorað á, 32. minnast, 34. þungi,
35. deyja, 36. manns, 38. duna, 40.
óhreinkar, 42. friðnum, 44. vatns-
fall, 46. fé, 48. skelin, 49. karlfugl,
51. hljóða, 52. lét af liendi, 53. bæta,
55. fæddu, 56. bindi, 58. málmur,
59. talan, 61. eldstæði, 63. veiði, 64.
stefnur, 65. leysir.
Ló-Ó'rétt skýring:
1. Smábát, 2. höfuðborg, 3. boga,
4. danskt töluorð, 6. upphrópun, 7.
hanga, 8. ættingja, 9. biblíufastur,
10. handfang, 11. tæpur, 13. mæli-
tæki, 14. ýrst, 15. biðja um, 16. efni,
18. ólireinkaði, 21. tveir eins, 22.
ósamstæðir, 25. ræktaða landið, 27.
stinnara, 29. flanaði, 31. kvenmanns-
nafn, 33. flýti, 34. ómarga, 37. flutn-
ingsgjald, 39. farin, 41. brunnið grjót,
43. strax, 44. talað, 45. á litinn, 47.
fuglinn, 49. íþróttafélag, 50. íþrótta-
félag, 53. mjúkt, 54. fjármuna, 57.
létt, 60. spýja, 62. frumefni, 63.
sérhljóðar.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 623
Lárétt ráöning:
1. Esa 4. smákofi, 10. róa, 13.
mera, 15. aurar, 16. liags, 17. mink-
ar, 19. ógagni, 21. marr, 22. ami,
24. ánna, 26. langfeðurna, 28. öld,
30. Ara, 31. Rut, 33. Re, 34. óra,
36. ana, 38. ró, 39. gróðurs, 40. ung-
karl, 41. U.K., 42. ans, 44. A.A.A.,
45. A.P., 46. lin, 48. Leó, 50. ára,
51. óraleiðunum, 54. kaun, 55. óms,
56. inuin, 58. sáttar, 60. brunar, 62.
stút, 63. innti, 66. nutu, 67. sin, 68.
stengla, 69. mat.
Lóörétt ráðning:
1. Emm, 2. seim, 3. Arnald, 5.
mar, 6. Á.U., 7. Kramers, 8. O. A.,
9. fró, 10. Ragnar, 11. ógna, 12. asi,
14. Akra, 16. hann, 18. arnarungana,
20. gárungarnir, 22. afa, 23. iða, 25.
hörgnll, 27. stólpar, 29. lerki, 32.
urrar, 34. óða, 35. ars, 36. ana, 37.
aka, 43. feiminn, 47. Nóatún, 48. Leó,
49. óða, 50. ámunum, 52. rutt, 53.
unun, 54. káti, 57. mata, 58. SSS,
59. rit, 60. bil, 61. Rut, 64. NE, 65.
T.G.,
lieyrðisl létt fótalak í stiganum, og „Hauk-
urinn“ lagði hlustirnar við.
Ungfrú Norton var óðamála og æst.
— Jú, það var ég sem hringdi. Eg varð
að slíta samtalinu — ég get eklci sagt yður
núna hversvegna það var.
„Haukurinn“ þurfti ekki að heyra meira.
Hann læddist á tánum gegnum skrifstof-
una og eldhúsið og úl um bakdyrar, opn-
aði porlhliðið og fór út á götuna. Hann
labbaði niður Lexington avenue til þess
að ungfrú Norton fengi nægan tíma til að
segja sögu sína. Þegar bann kom inn aftur
og stóð í anddyrinu bvarf ungfrú Norton
upp stigann. Hún sneri sér á hæli og leit á
hann en hvarf svo inn í sjúkrahúsið.
,„Haukurinn“ fór inn í dagstofuna og
hlanjmaði sér á stól. En hann hafði naum-
ast sest fyrr en síminn fór að hringja aft-
ur. Var Mason læknir að hringja? eða var
það kannslce Ballard?
Hann svaraði í símann. Það var Sarge.
— Halló, húsbóndi. Eruð það þér? Eg
hélt að það væri stúlkan, sem ætti að
svara.
— Hafið þér ekki talað við hana?
— Nei, ekki ennþá. Númerið hefir verið
á tali að minnsta kosti í fimm mínútur,
svo að ég náði ekki sambandi. Hver var
það sem hringdi?
— Ja, hver fjandinn ......
_ Sannleikurinn rann upp fyrir „Haukn-
um“. Það hafði þá verið Ballard sjálfur,
sem hringdi áðan. Nú liafði hann gefið Ball-
ard góð spil í liöndina.
— Hvað segið þér húsbóndi?
— Eg segi að ef þér flýtið yður þá getið
þér kannske komist hingað á undan Balll-
ard.
Hann lagði símatólið á sinn stað, leit við
og sá þá ungfrú Norton. Hún var með
tösku í hendinni og tók kápu sina og batt
af naglanum.
— Þér verðið hér kyrr, ungfrú Norton!
sagði hann hvasst.
— Nei ég fer. Eg afber ekki að verða
hér'lengur, sagði hún og forðaðist að lita
á hann.
— Hann hljóp til og greip fast um
úlnlið liennar.
— Þér farið upp aftur og verðið þar
jiangað til annað verður ákveðið.
Hún kveinaði og hann sleppti takinu. Og
svo liljóp hún við fót upp stigann.
Haukurinn slökkti öll ljós á neðri hæð-
inni og tók sér stöðu í útidyrunum. Inn-
an skamms sá liann liilla undir rauminrí
Sarge niðri á götunni. Hann kom hlaup-
andi.
— Jæja þá, húsbóndi.
— Við vorum helst til seinir á olckur,
kunningi. Ballard náði í símanúmerið á
undan, okkur. Svo sagði hann honum
hvað gerst liafði.
— Eg veit ekki hvað Ballard tekur lil
bragðs, sagði hann. — En það getur bugs-
ast að bann haldi að það liggi ekkert á,
svo að við liöfum tímann fyrir okkur. Ilvað
sem því líður þá verðum við að komast
héðan.
— En livert?
Það er nú einmitt spurningin, Sarge.
— Eg get hýst Clare hjá mér í nótt.
Og svo ætla ég að ná i bölvaðan lækninn
á morgun.
— Ef Ballard nær ekki í liana áður. En
þetta er i lagi, ef Clare getur gist lijá yð-
ur. Það er bara spurningin hvað við böf-
um lianda henni af fatnaði. Hún hefir
ekki annað en náttkjólinn sinn. Við get-
um notað hattinn og kápuna af ungfrú
Norton. En liún verður að fá eitthvað á
fæturna. Og heyrið þér, Sarge. Lokið þér
dyrunum og setjið slagbrandinn fyrir. Við
förum út bakdýramegin.
Hann fór upp til Clare og augnabliki
síðar kom Sarge inn.
Það varð einkennileg brevting á ungfrú
Norton er bún sá þennan bergrisa. Hún
varð náföl og hné niður i stól. Sarge varð
einnig all forviða, að því er virtist, en var
fljótur að jafna sig.
— Lofið mér að tala ofurlítið við yður,
ungfrú Norton, sagði hann. — Konríð þér
með mér fram á ganginn.
Ilún stóð upp og gekk út, eins og hún
væri dáleidd.
— Aðeins örfáar mínútur, liúsbóndi, þá
skal ég ráða fram úr fatavandræðunum,
sagði Sarge um leið og hann lét aftur
dyrnar.
Haukurinn gekk að rúminu og kom var-
lega við öxlina á sjúklingnum.
— Hún opnaði augun. — Já!
— Haldið þér að þér getið notað fæt-
urnar, með svolítilli hjálp.
— Já, það get ég víst. Hvað er um að
vera?
—- Við verðum að komast héðan sem
fljótast. Hjúkrunarkonan liefir verið svo
alúðleg að síma til Ballards og segja hver
þér séuð.
Hann tók hendinni um bakið á henni
og hjálpaði henni til að setjast fram á
rúmstokkin.
— Reynið hvort þér getið stigið í fæt-
urna en hreyfið eldci handleggina. Eg er
enginn snillingur i að laga umbúðir.
— En hvar er læknirinn?
— Hann er þotinn út í buskan. Hjúkr-
unarkonan gerði honum helvítið of lieitt.
Hún gat ekki slaðið upp af rúmstokkn-
um af eigin rammleik, en bann lyfti benni
varlega þangað til hún stóð í fæturna.
— Getið þér þetta?
— Áreiðanlega. Það er ekkert út á lapp-
irnar að setja, en þáð er liöfuðið. En það
lagast sjálfsagt líka.
— Þá hugsa ég að þetta geti gengið.
— Þér eruð talsvert kurteisari við mig
í kvöld en þér voruð í gærkveldi. Eða hafið
þér kannske ekki tekið eftir þvi sjálfur?