Fálkinn - 14.03.1947, Blaðsíða 10

10
F Á h K IN N
VNGffU
biftNfctJftNlfl
Þurrkví 09 flotkví.
Allar stærri skipasmíöastöövar
hafa þurrkví, sem hægt er að setja
skip í til viðgerðar. Þurrkvíin er
eiginlega gríðarstór kassi. Þegar skip-
ið er tekið í þennan kassa er hann
fylltur af vatni, svo að skipið getur
siglt í hann. Svo er gaflinum lokað
og vatninu dælt úr kassanum og
skorður settar við skipið, svo að það
standi á réttum kili.
En það er mikill viðhaldskostnaður
á þurrkvíum. Hliðar þeirra verða
fyrir gífurlegum þrýstingi og það
hefir komið fyrir, að þurrkví, sem
verið hefir í notkun í tíu ár hefir
brotnað. Þessvegna hafa menn farið
að nota flotkvíarnar meir og meir.
Flotkvíin er einskonar tvöfaldur
prammi með mörgum lofthólfum, úr
stáli, og getiu’ þvi flotið á vatni þeg-
ar hólfin eru tóm, og jafnvel hægt
að draga hana landa á milli. Þegar
skip er tekið í flotkvi er hún dreg-
in að skipinu og hólfin fyllt með
Skip i flotkví.
sjó þangað til kvíin er sigin svo
iágt, að skipið getur siglt inn í
hana. Síðan er vatninu dælt úr hólf-
unum og þá lyftist kvíin með skip-
inu og öllu saman. Til eru flotkviar,
sem lyft geta stærstu skipum heims-
ins.
Það er sagt að Englendingar þoli
loftslagið í Englandi með þvi að
vera í Frakklandi á veturna, í Skot-
landi á sumrin og svo afganginn
af árinu í rúminu.
*****
,Eg held ég vilji heldur kampa-
vín,“ svaraði hún. „Því að þegar ég
drekk það, verður liöfuðið á mér
svo létt. Mér dettur svo margt í hug
og mig dreymir. Mér finnst ég liggja
nakin á baðströndinni í mjúkum
sandinum. Eg sé laglegan mann, sem
færir sig nær. Hann kemur og leggst
á hnén við hliðina á mér og horfir
fast í augun á mér. Svo fer liann
í sjóinn og kafar til þess að ná í
skel. Hún er full af dýrindis perlum,
sem hann stráir yfir mig. En þegar
ég drekk öl þá bara ropa ég!“
*****
SEIG STEIK. — „Readers Scope“
segir þessa sögu: Vatnsmelónur voru
óþekkt fyrirbæri á íslandi þegar
Ameríkumenn komu þangað. Her-
maður einn fór með ávört þennan
til íslenskrar fjölskyldu og var boð-
inn til miðdegisverðar daginn eftir.
Þegar hann kom var fjölskyldan öll
i uppnámi. Maturinn var ekki til-
búinn og húsmóðirin fór með gest-
inn fram í eldhús og sýndi honum
ofan i pottinn: „Þarna hefir lnin
soðið síðan klukkan 12, sagði liún
og benti á melónuna, „en hún er
jafn ólseig ennþá!“
afe 9)e afe sfc 9f;
Frænka (í sveitinni): „Nú ætla
ég að kenna þér að mjólka kýr.“
Nína (úr Reykjavík): „Æ, ég er
hrædd við kýr. Viltu ekki heldur
lofa mér að mjólka kálf.“
— Ileyrðu, Óskar, mér fannst
miklu skemmtilegra hérna áður en
þú fárst að leika ósýnilega mann-
inn.
Tveir rónar höfðu verið að hlusta
á trúboðá á Lækjartorgi og hann
kvaðst ekki trúa á helvíti. Þeir
rónarnir fóru og sagði þá annar:
„Heyrðirðu hvað hann sagði — að
helvíti væri ekki til?
— Við tímum ekki að borða þ.ær
— þær eru það eina, sem kom upp
úr garðinum í haust.
„Já, og hvað er eiginlega við því
að segja?“
„Það er nú einmitt mergurinn
málsins. Ef þetta er rétt, þá væri
mér forvitni á að vita, hvað eigin-
Iega verður gert við okkur.
Afrikanska hauskúpan
11. Við höfðum misst fiðrildanet-
ið, en Smith sveiflaði hjálminum
sínum eftir dílnum. Það mistókst,
kvikindið hvarf. Úr því að við vor-
um nú komnir á þennan hólma
fannst okkur best að nota tækifærið
og svipast um eftir fleiru sjaldgæfu,
og það voru margskonar fiðrildi,
sem við náðum á glösin. En nú tók-
um við eftir að mýrin var að breyt-
ast. Það ólgaði og sauð í henni,
svo að mér varð ekki um sel.
12. Fljótið var að vaxa. Nú flaut
yfir trjábolinn og við gátum ekki
vitað hve lengi þessi hólmi okkar
stæði upp úr. Við horfum óttaslegn-
ir hvor á annan og báðir hugsuðu
jiað sama: Við urðum að yfirgefa
hólmann, fara út í fljótið til królc-
ódilanna og reyna að komast til
lands. „Við skulum stefna á stóra
tréð þarna!“ sagði ég og óð út í.
13. Sem betur fór var straumur-
inn með okkur, svo að sundið sótt-
ist vel, og þegar við fundum leðj-
una á botninum á ný, héldu okkur
engin bönd og við gösluðum í land,
að flýta okkur sem mest undan
krókódílunum. Við sukkum djúpt
i leðjunni.
14. Loksins vorum við kömnir á
þurrt og nú varð mér fyrst liugsað
til fiðrildisins. Eg þreifaði eftir
glasinu, sem ég hafði stungið á mig.
Það var horfið- Eg 'hafði týnt því
þegar ég göslaði i leðjunni og nú
þyngdi mér i skapi. Þvi að ef ég
hefði haft Afríkönsku hauskúpuna
þá hefði ég sætt mig við alla hrakn-
ingana.