Fálkinn - 21.03.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
12
>HAUKURINN«
Sarge kom inn með heilan hlaða af fötum
á handleggnum.
— Eg veit eJtki hvort þetta er liæfilega
slórt, en þér ætlið ekki á dansleik hvort sem
er, sagði hann og fleygði skóm á gólfið.
— En hvað hjúkrunarkonan var greið-
vikin að lána mér fötin sin, sagði hún hlæj-
andi.
Sarge hélt handleggjum hennar að mittinu
meðan hann iét hjúkrunarkjólinn renna nið-
ur yfir axlirnar á henni. Haukurinn studdi
hana meðan hann var að færa hana í sokk-
ana og skóna.
— Hvernig líður yður núna? spurði Hauk-
urinn.
— Það er nóg rúm bæði í kjólnum og
skónum, sagði hún.
Svo var hún færð í kápu ungfrú Norton og
þar yfir í vetrarfrakkann af Hauknum. Hon-
um fannst hattur hjúkrunarkonunnar fara
henni illa, svo að hann batt silkitrefilinn sinn
um höfuðið á henni.
— Hvar er ungfrú Norton? spurði hann.
— Eg læsti hana inni í herbergi á efstu
hæð.
— Það er gott. Þá ætti allt að vera til reiðu.
Farið þér nú á undan og lýsið okkur með
luktinni yðar.
Hann bar Clare í fanginu niður í anddyr-
ið. Sarge, sem gekk á undan með ljósið, var
kominn inn í stofuna, þegar farið var að
hringja dyrabjöllunni.
— Hérna er lykillinn að bakdyrunum,
Sarge. Sækið bifreiðina og akið henni að
hliðinni bak við liúsið. Eg þarf ekkert ljós,
ég rata leiðina. Yið förum talsvert hægar,
en verðum komin út þegar þér komið með
bílinn.
— Gott og vel, húsbóndi.
Haukurinn þreifaði sig áfram gegnum
skrifstofu læknisins og eldhúsið, að hliðinu
bak við. Hann setti Clare frá sér ,og lét hana
standa í fæturna, og í sama bili kom Sarge
með stóra bílinn. Þeir heyrðu enn sifelldar
liringingar við götudyrnar.
Talsvert var af gangandi fólki á götunni,
en enginn gat séð að neitt væri athugavert
við Clare. Hún gekk föstum skrefum að
bifreiðinni og Haukurinn þurfti varla að
hjálpa lienni inn.
Sarge setti bifreiðina í gang og ók fyrir
hornið. í sama bili og bifreiðin rann á fleygi-
ferð fram götuna heyrðist langt, livellt óp úr
glugga i húsinu, sem þeir voru að skilja
við.
— Heyrðuð þér vælinn? spurði Haukur-
inn.
— Já, ég geri ráð fyrir að það hafi verið
þessi kvenmaður, á leið inn i eilífðina. Hún
hefir líklega dottið á liausinn á Ballard.
— Haldið þér að hún hafi fleygt sér út?
Hún hefði haft fulla ástæðu til að gera
j>að. Eg býst ekki við að liana liafi langað
til að standa auliti til auglitis við lögregl-
una einu sinni enn. Eg þekkti liana fyrir
fimm árum. Þá hét hún Sadie Olsen.
— En að nokkur stúlka skuli geta fyrir-
farið sér á þann hátt, sagði Clare.
— Henni mun hafa þótt það skárra en
að sviðna í rafmagnsstólnum. Eg þurfti ekki
að beita bana mildum foriöium tii að fá
liana til að afhenda mér fötin, þó að henni
fyndist full frekt pegar ég heimtaði bæði
sokkana hennar og skóna.
XVI. Útvarpsfréttir.
Þegar Sarge drap á að liann hefði liitt
Sadie Olsen fyrir finim árurn, þá sneríi
hann í rauninni eina ástæðuna til þess, að
hann hafði orðið starfsmaður liins einkenni-
lega fyrirtækis, sem Haukurinn liafði með
höndum. Sarge hafði verið aðstoðarmaður í
glæpamáladeild lögreglunnar i New York,
og í fjórtán ára starfi þar hafði hann getið
sér orðstír fyrir dugnað og heiðarleik. Á
þessum árum hafði hann eignast marga
vini, en lika marga fjendur. Að lokum fór
svo að pólitísk álirif óvina hans urðu svo
öflug, að þeir gátu komið hormm á kné.
Og svo urðu örlög lians lik því sem gerst
hefir um svo mai’ga lieiðarlega, ameriska
lögreglumenn. Honum var í stuttu máli sagt,.
að hann ætti að fara í einkennisbúning og
sinna umferðargæslu, en það er niðurlæg-
ing hverjum þeim, sem starfað liefir að rann-
sókn glæpamála. Hann kaus því heldur að
segja upp stöðunni. Hann liafði gert það
af því að enginn var liáður afkomu hans.
Hann var 34 ára og enn ókvæntur.
Lögreglustarfið hafði gefið honum mikla
lifsreynslu. Hann þekkti glæpalýðinn út
i æsar, og hafði séð hve örðugt lögreglan
á uppdráttar i viðureigninni við glæpámenn.
Og hann þekkti takmarkanir réttarvalds-
ins. Að eðlisfari var nann hreinskilinn og
jafn liugrakkur og haun var slerkur, þegar
hann dró sig i lilé gáfu vinir hans innan
lögreglunnar honum hring, sem á var graf-
á „Til Sargfe“.
Áður en hann hugsaði um að leita sér
nýrrar stöðu, brá hann sér í kynnisför til
Englands. Dvöl hans þar varð lengri en hann
hafði ætlað, og þegar ár var liðið frédu
kunningjar hans í New York að liann hefði
fengið stöðu við stóra njósnaraskrifstofu í
London. Þetta stafaði af þvi að einn daginn
er hann liafði setið á vínstofu í Savoygisti-
liúsinu, hafði komið til lians maður og klapp
að á öxlina á honum. — Afsakið þér, en
eruð þér ekki amerískur lögreglumaður?
hafði maðurinn spurt. Þannig var það sem
hann lcynntist Hauknum, og það kom bráð-
lega á daginn að þeir höfðu líkar skoðanir á
meðferð og grennslun glæpamála.
— Það er ekki liægt að lierja á glæpamenn
nema með glæpum, alvcg eins og maður eyð
ir áhrifum eiturs með móteitri, var kjörorð
Hauksins. Fyrir rannsóknir hafði hann kom-
ist að sömu niðurstöðu, sem Sarge hafði
komist af reynslu sinni í starfinu að lögin
eru allt of deigt vopn í baráttunni við glæpa-
mennina.
— Glæpum fer fjölgandi. Lögin geta ekki
fyrirbyggt þá, sagði liann. — Gáfaður glæpa-
maður getur upprætt fimmtíu eða hundrað
bófa undirheimanna án þess að það kosti
þjóðfélagið nokkurn liiut. Engin skipu’ögð
lögi’egla eða réttarkerfi getur gert það sama.
Þetta hefir sannast til hlítar hérna í Lond-
on. Þér og ég, Sarge, getum gert það sama
í New York og öðrum amerískum borgum,
ef til vill ennþá rækilegar en hér. Við getum
látið undirlieima skjálfa og nötra.
Hvorki Haukurinn né Sarge liöfðu gert ráð
fyrir að fénast á starfinu. Þeim var það nóg
endurgjald að þjóðfétagu'j lapaði ekki, en
fremur græddi á starfi þeirra.
Haukurinn hafði haft áhuga á glæpamál-
um frá stúdents töguauin, sem énmi hhð
mannlegrar tilveru. Án þess að félagar lians
vissu hafði liann lesið réttarbækurnar i New-
gate og Old Bailey fyrir síðustu tvö liundruð
árin. Og sá lærdómur, sem liann liafði feng-
ið af þeim lestri var, að glæpurinn borgar
sig aldrei fyrir þann, sem fremur bann.
En þrátt fyrir þetta sá bann, að nýliðum
glæpamannahersins fór sífjölgandi. Tjónið,
sem glæpirnir unnu þjóðfélaginu, fór sí-
vaxandi og það voru engin takmörk fyrir
hugkvæmninni, þegar um það var að ræða
að gera glæpina ábatasama.
Hann hafði borið meðfædda virðingu fyrir
eignaréttinum. En hann tók það sjónarmið,
að ef einhver hlutur væri horfinn úr eigu
hins rétta eiganda fyrir glæp, þá væri hverj-
um manni heimilt að ná honum úr hönd-
um þjófsins.
Faðir lians var amerískur og liafði ætlað
syni sínum annað lífsstarf. Eftir að hann
hafði tekið próf við háskóla einn í vestui-
fylkjum Bandaríkjanna, var hann sendur til
Cambridge til framhaldsnáms. Móðir hans
liafði dáið meðan liann var í bernsku, og
þegar faðir lians dó lét hann lionum eftir
álitlega fúlgu í arf í’að v.u- þegar faðir hans
dó, sem hann afréð að hætta náminu í
Cambridge og reyna að framkvæma í verki
bina frumlegu ksnnmgu sina'i glæpamálum,
Og daginn, sem bann fór frá Cambridge
til London, upplifði bánn dálítið atvik, sem
varð til þess að liann tók sér gervinafnið,
er hann bar síðar. Úr glugganum í brautar-
lestinni sá hann Hauk í baráttu við annan
fugl. Hann tók af honum bráðina, sem liann
hafði náð i en fuglinn datt óvígur til jarð-
ar. •
Haukurinn — allra fugla fræknastur. Því
ekki nafnið ?
Það fyrsta sem hann gerði er hann kom
til London var að fara iiiu i gullsmiðabúð < g
láta gera sér ofurlítinn gullskjöld með nafn-
inu Haukurinn. Og bað hafði liann úvallt síð
an í hattinum sínum.
Haukurinn sat í stofu sinni í Copley-Ven-
dome, þegar Sarge barði á dyrnar með sín-
um venjulega liætti. Haukurinn opnaði fyrir