Fálkinn - 21.03.1947, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 625
Lárélt skýring:
1. Mannsnafn, 5. fló, 10. ungviðin,
12. á liandleggnuin, 14. foræðið, 15.
mann, 17. fugl, 19. verkfæris, 20.
eind, 23. kenning, 24. seinfæra, 26.
ræksnið, 27. fálm, 28. merkis, 30.
þrep, 31. skurð, 32. símamaður, 34.
liaug, 35. þiðviðrið, 36. burstar, 38.
starfsöm, 40. óhreinkar, 42. mikil
störf, 44. fornafn, 46. þaggar niður
i, 48. dalur, 49 horfið, 61. spengi-
legur, 52. straum, 53.ivalda, 55. fæða,
56. þvottefni, 58. rödd, 59. lokkar,
61. ræna, 63. leynd, 64. skreytir,
65. hjarir.
Lóðrétt skýring:
1. Ekki félögunum, 2. kviki, 3.
hljóðs, 4. verslunarmál, 6. ósam-
stæðir, 7. bókstafur, 8. kona, 9. hót-
el, 10. horg í Austurálfu, 11. skikk-
anlegir, 13. bíta, 14. brjóta lög, 15.
ræktað land, 16. flanað, 18. dunda,
21. nútíð, . 22. samhljóðar, 25. á-
kveðið, 27. tónverk, 29. ákærir, 31.
liirslu, 33. flan, 34. eiga heimili, 37.
menn, 39. fegrunarstofnun, 41. fugl-
ar, 43. blæs, 44. fæða, 45. afmark-
að, 47. flón, 49. frumefni, 50. tveir
eins, 53. tóntegund, 54. áhald, 57.
forsögn, 60. ferðist, 62. tveir eins,
63. fljót í Evópu.
LAUSN Á KROSSG. NR. 624
Lárétt ráðning:
1. Frátt, 5. folar, 10. sjóli, 12.
hafis, 14. skömm, 15. fær, 17. fatta,
19. lag, 20. skapara, 23. nit, 24. efra-,
26. klifi, 27. hika, 28. staka, 30. ani,
31. manað, 32. muna, 34. farg, 35.
farast, 36. Bárðar, 38. niða, 40. atar,
42. rónni, 44. Sog, 46. arfur, 48. að-
an, 49. karri, 51. arga, 52. gaf, 53.
lagfæra, 55. ólu, 56. trafi, 58. tin,
59. ræðan, 61. arinn, 63. öflun, 64.
istar, 65. losar.
Lóðrétt ráðning:
1. Fjögramannafari, 2. Róm, 3.
álms, 4. Ti, 6. Oh, 7. lafa, 8. afa, 9.
ritningarfróður, 10. skaft, 11. liæp-
inn, 13. stika, 14. slest, 15. fala, 16.
rafi, 18. ataði, 21. K.K. 22. R.I., 25.
akurinn, 27. liarðara, 29. anaði, 31.
Marta, 33. asa, 34. fáa, 37. fragt, 39.
horfin, 41. hraun, 43. óðara, 44. sagt,
45. græn, 47. uglan, 49. K.A., 50. I.R.
53. lint, 54. arfs, 57. fis, 60. æla, 62.
Na, 63. Ö.O.
honum og hleypti honum inn og livarf svo
aftur að starfi sínu við skrifborðið.
— Það fer alltaf kaldur gustur um hakið
á mér þegar ég sé yður með þessa galdrabók,
húsbóndi, sagði Sarge og dembdi sér i hæg-
indastól.
Haukurinn skrifaði í nokkrar mínútur áð-
ur en hann lagði peningana frá sér.
— Þér skiljið víst, Sarge, að þetta sem
við erum að gera, væri alveg tilgangslaust,
ef ég lýsti því ekki til hlítar í þessari bók.
Hafið þér sofið vel í nótt?
— Já, þakka yður fyrir.
— Og stúlkan?
— Henni leið vel i morgun. Eg sendi svo-
litla næringu inn til hennar. Stúlkan sem
hugsar um heimilið, lofaði að lijálpa henni.
— Og það er hægt að treysta þeirri stúlku ?
— Já, það getið þér verið viss um. Hún
er ekki með Norton-laginu.
— tJr því að þér minnist á ungfrú Norton,
Sarge, — hvernig finnst yður að ég eigi að
lýsa henni í þessari bók? Þér voruð eitthvað
að tala um, að hún forðaði sér frá rafmagns-
stólnum.
— Já, liún var dæmd til dauða fyrir að
hafa drepið Rinsvvick lækni með eitri. Það
var eitt af síðustu málunum, sem ég liafði til
ineðferðar áður en ég hætti. Hún liafði óra-
langt syndaregistur. En henni tókst að
strjúka úr fangclsinu. Það var því líkast að
hún ætti einhverja góða menn að innan múr
anna.
— Eg skildi hana þannig í gær, að það
væri vinur yðar, læknirinn, sem hefði komið
henni út á galeiðuna?
— Ojæja, læknirinn er enginn engill! En
liann var að minnsta kosti ekkert við þessa
eiturbyrlun riðinn. Annars var ég lijá lækn-
inum í morgun og féltk hann til að líta inn
til ungfrú Lafare. Hann vissi auðvitað ekki
að hún var kominn heim til mín. En annars
féll þungur steinn frá hjartanu á honum
þegar ég sagði honum livernig farið liefði
ineð ungfrú Sadie Olsen.
— Ei’ víst að hún sé dauð, Sarge?
— Það held ég nú. Hafið þér ekki iesið
morgunblöðin? Nú hefir myndast ný kynja-
sögn um þessa stúlku, sem koni svífandi
ofan af þriðju hæð á nærkjólnum. Og ég skal
veðja um að bjálfarnir á aðalslöðvunum
geta eldci þekkt hana.
— Jæja, þá veit ég livernig ég á að flokka
Sadie Olsen, öðru nafni Norlon. Eg verð að
skrifa þessa bók skipulega, Sarge. Síðan mið-
vikudag, klukkan 3 að morgni, bafa 8 verið
drepnir. Við byrjum á fyrsta morðinu. Eg
kalla þann myrta x, fyrst um sinn. Það hefði
orðið upphafið og endirinn, ef við liefðum
slett okkur fram í það. Þyí að sá sem myrti
x finnst aldrei. Af þeim 7 hinum, sem myrt-
ir voru, getum við dregið bilstjórann frá,
því að liann var saklaus. En hinir sex eru
úrhrök, sem við höfum losað þjóðfélagið við.
Þeir voru allir morðingjar, Sarge.
— Teljið þér Mulkey í þeinr hópi líka?
— Hvað álítið þér um liann ?
— Eg held að þér gerið honum ekki
rangt til. Hann hefði verið til með að drepa
ávaxtasala, ef liann hefði langað í appels-
inu.
— Já, þarna sjáum við! Hve langan tima
haldið þér að lögreglan þyrfti til þess að reka
réttar síns á þesskonar kónurn.
— Þetta fer að minna mig á fyrirlesh -
ana yðar í London, liúsbóndi. Það getur ver-
ið rétt þetta sem þér segið, en livaða álirif
mundi það hafa á kviðdóm? Ef þér einhvern-
tíma lendið fyrir rétti sjálfur, þá býst ég við
að svarta bókin yðar þarna, mundi ekki
verða yður til mikillar réttlætingar.
— Það getur vel verið, en ég tel að það
geti komið að gagni, að sannleikurinn komi
fram, þó seint verði. Og þessvegna skrifa
ég þessa gerðabók, Sarge. Lítum nú á morð
x. Hinn raunverulegi, ábyrgi morðingi geng-
ur frjáls um og er hinn hreyknasti, og er
ef til vill farinn að undirbúa næsta morðið.
Bæði þér og ég getuin bent á hann. En liöf-
um við nokkuð, sem liægl er að kalla söim-
un gegn honum, þannig að liægt sé að kveða
dóm yfir honum, eða þó ekki sé nema að
höfða mál gegn honum?
— Nei, þér hafið rétt að mæla. Kannske
æltum við að koma þeim á sporið til líkanna
tveggja uppi við Schwerdtmannsbæinn, hús-
bóndi ?
— Senda einhverju blaðinu nokkur orð,
meinið þér? Eg held að við ættum að bíða
nokkra daga ennþá. Mér dettur annað í hug.
— Það ætti að fara að verða hægt að ráð-
ast á sjálfan höfuðpaurinn innan skamms?
— Það er ekki tiltækilegt ennþá. Við verð-
um að lofa honum að leika lausum liala
enn um sinn.
Haukurinn settist aftur og fór að skrifa
í bókina. Sarge fór að þramma fram og
aftur um gólfið. Það var að sjá að honum
leiddist.
— Gerir nokkuð til þó að ég skrúfi frá
útvarpinu, húsbóndi?
— Nei, það truflar mig minna en að
heyra yður þramma nm gólfið.
— Sarge sneri hnappnum þangað til liann
heyrði lag, og svo settist hann og hlustaði
á dillandi vals. Það voru síðustu tónarnir,
en svo sagði þulurinn:
— Hér líkur flutningi liljómleikannna frá
Whileway String Trio'!
— Fari það bölvað, sagði Sarge og stóð
upp og fór að stilla tækið á ný.
— Herrar mínir og frúr! I jæssari veðr-
áttu má enginn vanrækja að nota Jordans
mentól-hálstöflur!....
Þulurinn sagði frá heimsókn, sem lögregl-
an hefði gert í striplinganýlendu í Pasadena.
Svo komu Jordianshálstöflumar aftur. Sarge
var að gefast upp þegar þulurinn sagði:
— New York lögreglan tilkynnir í dag, a 5
við Schwerdtmannsbæinn gamla á Manhatt-
an hafi fundist tvö lík, væntanlega af myet-
um bófum. Það voru nokkrir di’engir, sem
fundu likin í skurði, og þau liafa líklega leg-
ið þar i tvo daga eða svo.