Fálkinn - 27.06.1947, Blaðsíða 6

G
FÁL'KI N..N
R. L. STEVENSON:
«1JL.LC2TJA]W
MYNDAFRAMHALDSSAGA
158. En eitt undraðist Silver. Það
gat enginn verið á eynni, seni þekkti
Darby. Hver hafði sagt þcssi drauga-
legu orð? Ekki var Flint afturgeng-
inn. — En nú datt lionuni Ben Gun
í liug. Eklci gæti hann verið á lífi
ennþá. Og þó að liann væri það,
-ri«» “ 'isn» "T'"*>'* - ---v - .
skipti það engu máli. Hann væri
bleyða.
159. Nú var ró komin á mann-
skapinn aftur. Gangan hófst á ný.
Eftir stundarkorn komum við að
risavöxnu tré. Samkvæmt kortfnu
átti fjársjóðurinn að vera grafinn
einhversstaðar undir limkrónu þess.
Copyright P. I. B. Bc * 6 Copenhagen
1G0. Það var sem ailir fengju æði,
þegar komið var að liinu langþráða
ákvörðunarmarki. Silver fór hraðar
en ég megnaði, svo að ég hnaut oft.
Það stríkkaði á ólinni, sem tengdi
okkur saman, og mig sveið í úln-
Jiðinn.
1G1. Æpandi hlupu þeir síðasta
spölinn. Skyndilega þögnuðu þeir og
námu staðar. Hvað var nú á seyði?
Silver dró mig til þeirra. Fyrir
framan þá var gryfja, gömul og
að nokkru leyti grasi gróin. Allir
1G3. Eg hafði nánar gætur á Silv-
er. Hann linyklaði brýnnar og varð
hugsi. Samt virtist hann taka von-
brigðunum miklu betur en fylgis-
menn hans. Þeir rótuðu í gryfj-
unni bölvandi og ragnandi. „Jæja
Jim“, sagði Silver, „nú erum það
við, sem verðum að standa saman
gegn þrjótunum.“ Að svo mæltu
störðu, og allir skildu, hvað hér
hafði átt sér stað, en enginn mælti
orð.
162. Brotið hakaskaft gamlar og
fúnar fjalir lágu á víð og dreif við
gryfjuna. Ofan í henni lá breið og
rétti hann mér tvíhleypta skamm-
byssu. ■
164. Hinir fimm, sem rótuðu í
moldinni i g'ríð og ergi, urðu fyrir
því meiri vonbrigðum því meira
sem þeir grófu. Loksins rakst þó
einn á lítinn gullmola. „Er þetta
700.000 pundin, sem þú lofaðir okk-
ur, eða eru þetta launráð, sem j)ú
þykk fjöl. Á henni gátu þeir lesið
nafnið: „Rostungur,“ en svo hafði
skip Flints lieitið. Fleira var ekki
að sjá þarna. Fjársjóðurinn liafði
verið numinn á hrott.
ert að brugga okluir með læknis-
ófétinu.
165, Þeir tóku sér allir stöðu á
gryfjubarminum gegnt okkur. „Þú,
gamli skakkur, og hvolpurinn við
hlið þér, skuluð nú fá að súpa
seyðið af gjörðum ykkar,“ öskraði
einn þeirra og dró fram skamm-
byssu.
Copyrighi P. I B. Box 6 Copenhagen
Theodór Arnason:
H e ii ii li i ii
/. 1917.
Tálið er nú, að Yehudi Menuhin
sé tvímælaiaust vinsælastur allra
hinna yngri fiðlusnillinga vorrar
aldar. Þeir, sem heyrt hafa til þeirra
Kreislers og Heifetz, og ekki hafa
átt þess kost að heyra til Menuhins
öðruvísi en af grammófónsplötu eða
í útvarpi, eiga bágt með að fallast
á, að hann sé snjallari. ()g sjálfsagt
er ekki við það átt heldur, — lield-
ur séu þeir Kreisler og Heifetz ekki
taldir niéð hinni ungu kynslóð leng-
úr, —- og er Heifetz ]>ó ekki gamall
maður, og virðist vera full snemmt
að hætta að telja þá með, þótt
Menuhin sé snillingur mikill. En
])etta er nú samt svona: kunnáttu-
menn liafa slegið þvi fóstu, að
Menuhin sé allra fiðlara vinsæiast-
ur i dag, en í því sambandi nefna
þeir ekki, að hann sé raunverulega
þeirra mestur snillingur. Hvað sem
um það er, þá er listferill hans
harla glæsilegur.
Hann er fæddur í New York 23.
janúar 1917 og var byrjað að kenna
honum á fiðlu fjögurra ára gönd-
um. Foreldrar hans voru þá fhdt
með iiann til San Fransisco og var
Sigmund Anker fyrsti kennari hans,
en síðan Louis Perringer. Fiðlan lék
svo í höndum þessa undrabarns, að
hann var látinn leika opinberlega
á hljómleikum í San Fransisco árið
1923 og var þá mikið dáður, og i
New York vakti hann feikna mikla
athygli, er hann efndi þar til hljóm-
leika ári síðar, - þá sjö ára gam-
all. Nokkru síðar var farið með
hann til Evrópu til frekara náms
og naut hann þar aðallega tilsagnar
Georges Enescos, og er talið að
lians áhrifa hafi lengi gætt í ,,stíl“
Menuhins. I París kom hann fram
opinberlegá einu sinni áður en hann
fór vestur um haf, og lilaut hina
ágætustu dóma, en frumraun sína
er talið að hann hafi þreytt í nóv.
1927, er liann efndi til sjálfstæðra
hljómleiká í New York og flutti m.
a. fiðlukonsert Beetliovens al' frá-
bærri snilli. Var til þess tekið sér-
staklega, hversu fagur og þróttmik-
ill „tónninn“ hafi ])á þegar verið
orðinn, hjá þessum tiu ára snáða
og meðferð viðfangsefna öll prýði-
leg.
Menuhin lét nú til síri lieyra í
ýmsum stórborgum Ameríku, en til
Lupdúna kom hann í fyrsta sinn
1928. Lék hann þar i Albert Hall
fyrir fullu húsi, því að ekki hafði
verið sparað við hann lofið i ám-
erískum blöðum. En áheyrendum
lians í Lundúnum þótti hann standa
vel fyrir ])ví, sein uni hann hafði
verið sagt, og var fögnuður og
hrifning þeirra afar mikil. Til Lund-
úna kom hann síðan á hverju ári,
þangað til 1935. Þá var það tit-
kynnt, að hann mundi hætta hljóni-
leikahöldum um tveggja ára skeið
að minnsta kosti, til þess að þjálfa
sig betur og þroska. En ekki varð
þetta hlé svo langt, því að hálfu
öðru ári síðar, var liann farinn að
leika í útvarp og á grammófónplöt-
ur og fékk of fjár fyrir, eða, að ])vi
Framhald á bls. 11.