Fálkinn - 27.06.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
26
»H AUKURINN«
haft ágætt tækifæri til að gera það í gær
í Glerhauskúpunni.
En liver skrattinn gekk að honum Ball-
ard i gærkvöldi? Eftir aö liann liafði sím-
að til aðalstöðvanna og verði gerður aftur-
reka af lionum á miður kurteislegan hátt,
hafði liann reynt að ná í hann heima hjá
honum, en það hafði reynst ómögulegt.
Hafði lautinantinn lmgsað sér að láta
liann sigla sinn sjó?
Þegar Goldman fór tii Grav Mansion
var það ekki aðallega vegna sögunnar um
lausnarfé Sneeds, því að henni treysti liann
ekki meira en svo. Það var öllu lieldur i
voninni um að ná i þessa tólf þúsund doll-
ara aftur, sem liann liafði verið rændur, og
til Jiess að fá uppreisn fyrir hina háðulegu
útreið, sem liann hafði heðið kvöldið áður.
Þessvegna hafði hann valið úr sex bestu
bófana sína, menn sem gátu sigrast á
öllu með skammbyssunum sinum. Þeir
Iiöfðu með sér tvö koffort full af skot-
færum.
Fimmtán minútur voru eklci liðnar þeg-
ar maðurinn kom aflur, sem sendur hafði
verði til að kanna leiðina.
— Allt kemur lieim við lýsiuguna, hús-
bóndi, sagði hann.
— Sástu nokkurn?
— Ekki nokkra lifandi sál. Öll bakhlið
hússins virðist vera auð.
— En framhliðin þá?
— Gat eklci kannað það. Það er helsl
að sjá sem húsinu sé skipt í tvennt eftir
endilöngu. Þarna eru tvær sterkar hurðir,
önnur á neðri en lnn á efri hæð.
— Gott og vel, piltar. Það er best að
við athugum þessar hurðir dálítið. Við
ættum að hafa tæki til að opna þær.
Goldman tók hreyfilinn úr sambandi,
og einn af mönnum hans settist við slýrið.
Goldman fór með hinum inn um portið
cjg að stiganum að húsabaki.
— Það er best að við tryggjum okkur
að gestir okkar fari ekki frá okkur, sagði
Haukurinn þegar hann heyrði að mennirn-
ir sex voru komnir inn i húsið. Bak við
hann hékk stór rafmagnsmælitafla, og hann
sneri einum snerlinum á henni. Þungur
stálhlemmur lagðist fyrir dyrnar, sem hin-
ir sex menn höfðu gengið inn um, svo að
þar var engin útkomu von. Haukurinn
sneri svo öðrum snerli, og nú lagði birt-
una út um alla glugga framhliðarinnar á
efri hæð.
— Ef einhver hinna gestanna kynnu að
koma, er best að þeir sjái að búsbænd-
urnir séu heima, sagði hann.
Myrkrið lagðist yfir Gray Mansion. Þeir
tveir stóðu enn uppi í turninum og störðu
út í myrkrið, og mínúturnar voru lengi
að líða.
Það var liðinn nærri því hálftími síðan
Goldman og hófar hans höfðu komið inn
í húsið baka til, en nú kom Haukurinn
auga á bifreiðaljós, sem stefndu að hús-
inu úr austri. Bifreiðarnar óku hægt með-
fram framlilið hússins, beygðu svo og komu
til baka. Þær námu staðar rétt fyrir neð-
an aðaldyrnar.
Hann kemur ekki eiim, sagði Sarge.
— Nei, honum veitir ekki af að hafa
lelagsskap eins og sakir standa, svaraði
Haukurinn þurrlega.
Það var orðið svo dimmt að þeir gátu
ekki séð hve margir komu út úr bifreiðun-
um tveimur. En þegar þau komu að hlið-
inu sáu þeir að þar voru komnar fjórar
manneskjur, þar af eiu lcona.
Hver getur hún verið? spurði Sarge.
Það cr ekki nema um eina að ræða,
sagði Haukurinn.
Nei, en hversvegna hefir Ballard liaft
hana með sér?
Haukurinn sneri sér að mælatöflunni
og sneri fleiri snerlum. Svo opnaði Iiann
hlemm á gólfinu.
Yið skulum komast burt, sagði hann.
Undir gólfinu fann liann snerij og gat
kveikl á nokkrum smálömpum meðfram
stiganum.
Stiginn var svo mjór að þeir urðu að
smokra sér áfram. Fyrir endanum á hon-
vm voru dyr á þilinu, út að forsalnum á
neðri hæðinni.
Haukurinn tók mynd af þilinu og lagði
cyrað við.
— Það er svo að heyra að gestirnir okk-
ar liafi orðið órólegir af öllum hringing-
unum, sagði hann. — Þeir hafa víst nóg
að hugsa núna.
Éinn einu sinni var hringt fjórum sinn-
um við aðaldyrnar og hluti af þilinu rann
iil hliðar.
Við verðum að biða hérna enn um
sinn, sagði hann og ýtti Sarge á undan
sér inn i dimmt herbergið. Hann sneri
snerli þar inni og það heyrðist tif í læs-
ingu aðaldyranna. Á næsta augnabliki rann
þilhurðin aftur í sínar gömlu skorður, en
dyrnar opnuðust fyrir gestunum.
XXXV. Sprengingin.
Ballard lautinant hafði haft gilda ástæðu
til að lialda, að hann mundi koma Itaukn-
um á óvart í þetla sinn. Til þess að vera
viss í sinni sök hafði liann, áður en hann
lagði af slað til Gray Mansion, farið lieim
lil ungfrú Sneed og skoðað bleðilinn, sem
ungfrú Sneed hafði fundið á gólfinu eftir
að Haukurinn var farinn úr heimsókninni
hjá henni. Það gat engurn vafa verið
bundið: hreiður Hauksins var fundið.
Óvænt afleiðing þessarar heimsóknar var
sú, að ungfrú Sneed krafðist að fá að vera
með í ferðinni. Það stoðaði ekkert þó að
hann sýndi heniii fram á að þetta væri
hættulegt mjög hæltulegt. Hún hélt því
fram að hún ætti heimtingu á að vera við-
stödd þegar morðingi föður liennar væri
tekinn. Og það varð úr að hún skyldi
verða samferða Ballard i bifreið hans, á-
samt þremur al' mönnum hans. Þrír aðr-
ir lögregluþjónar úr útrásárdeildinni komu
líka, í annarri bifreið.
Ballard hafði einsett sér að vera kominn
til Grav Mansion fyrir klukkan sex, tím-
ann, sem tiltekinn hafði verið á miðanum.
Hann vildi ekki ciga á hættu að koma á
eftir þeim, sem orðsendingin var ætluð. Og
svo gæti liann sett sína menn á vörð þann-
ig að þeir væru viðhúnir að hramsa vænt-
anlega gesti, sem þarna kæmu.
Hann tók undir eins eftir að það var
ljós í gluggunum á annarri hæð, svo að það
mundi þá vera þar, sem hann átti að standa
augliti til auglitis við Haukinn. Hann vildi
ekki hafa nein vitni að þeim samfundum.
Aðeins tveir af mönnum hans gengu með
lionum upp að dyrunum, og Iiann hað þá
að híða þar þangað til hann kallaði á þá.
En hann gat ekki snúið ungfrú Sneed af
sér. Hún hélt sig l'ast við liann upp þröngu
þrepin og stóð og heið lijá honum meðan
hann hringdi dyrabjöllunni. Þrjú stutt
hljóðmerki. Hann hringdi þrívegis án þess
að nokkur kæmi og opnaði. En eftir þriðju
hringinguna lieyrðist tifa í lásnum; og
þegar hann tók í lmrðina opnaðist liún.
Það var mjög dauft ljós í forsalnum.
Breiður stigi lá upp á aðra hæð, og hann
vildi komast upp áður en hann þekktisl.
Verið þér þarna nálægt dyrunum,
svo að þér gctið komist út, ef eitthvað
kynni að koma fyrir, sagði hann við ung-
frú Sneed.
Og án þess að bíða eftir að hún svaraði
hljóp hann uþp stigann.
Ungfrú Sneed stóð kyrr og liorfði eftir
honum, í vafa um hvort hún ælti að elta
liann eða ekki.
Allt í einu heyrði hún þrusk rétl hjá sér.
Hún leit við og sá að hlemmur á þilinu
færðist til Iiliðar. Og nú stóð Iiinn dular-
fulli gestur hennar andspænis lienni. Hún
varð svo óttaslegin að hún þorði elcki að
liljóða upp yfir sig. Haukurinn greip til
hennar eins og kólfi væri skotið og dró
Iiana inn í byrgið, og síðan rann hlemmur-
inn fyrir aftur. En fyrst hafði Sarge aflæst
aðaldyrunum.
Ekkert þeirra sagði nokkurt orð meðan
þau voru að ganga niður tvo þrönga stiga
uns þau komu inn í mjóan gang. Sarge
gekk á undan og lýsti þeim með vasaljósi.
Þau mun hafa gengið þarna um 200 metra
þangað til gangurinn víkkaði og þau
stóðu við stiga, sem lá upp að hlemm.
Sarge skaut hlemminum til hliðar og dró
hin tvö upp á eftir sér.
Við höfum farið um neðanjarðargöng
sagði ungfrú Sneed. — Hversvegna hafið
þér numið mig hurt með þessum liætti?
— Til þess að bjarga yður úr lífsháska,
ungfrú Sneed.
Það var engan þakklætisvott á henni að
sjá, heldur gekk hún út að glugga og hörfði
út. I nokkrum fjarska gat hún greint aðal-
bygginguna.
Það er nærri því ótrúlegt að svona