Fálkinn - 27.06.1947, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Útlaginjn.
Ævintýn Sheiksms
1. Frú Cardew, kona l'rœgs, ensks vísinda-
manns, er nijög áhyggjufull, þegar sheikinn her
aö gerði einu sinni. „Maðurinn niinn, dr. Cardew
var handtekinn fyrir nokkru og sakaður uin
glæp, sem hann alls ekkert var riðinn við. Hon-
um tókst að strjúka úr varðhaldinu, en síðar var
sakleysi hans sannað. - En honum er ókunnugt
um sýknunina, því að hann hefir falist úti á
eyðimörkinni, frá því að liann sti-auk.“
2. Hamid skilur að l>að er ekkert áhlaupaverk
fyrir konu að leita uppi mann úti í eýðimörk.
Hann liefir líka heyrt dr. Cardcws getið að góöu
og veit, að ástríki mikið Iiefir verið milli hjón-
anna. Þess vegna viil liann gjarna hjálpa kon-
unni. „Ef ég skyldi spyrja eitthvað til hans, skal
ég koma boðuin til yðar undir eins,“ segir Hamid.
„Við skulum vona að það verði bráðlega“.
3. Sheikinn á langa ferð fyrir höndum, því að
hann hefir mælt sér mót við vin sinn í borg
handan eyðimerkurinnar. Eftir skamma reið
kemur hann að lítilli vin. Arabi stendur þar við
uppþornað vatnsstæði og veifar til hans.
4. „Hvað bjátar á?“ spyr Haníid um leið og
hann stigur af baki. „Hvers vegna ertu svina
fýldur á svipinn?" Sérðu ekki að vatnsstæðið er
þurrt. Eg er að deyja úr þorsta,“ svarar Arabinn.
„Fáðu þpr sopa úr flöskunni minni segir Harnid".
5. Þegar Arábinn hafði solgið vatnið úr flösk-
unni og hýrgast á svipinn, kvaðst Hamid mundu
ríða til kastalans og fylla liana aftur. „Nei, fyrir
alla inuni, gerðu það ekki,“ segir Arabinn. „Það
kvað vera reimt þar. Að minnsta kosti vogar sér
enginn inn í hann.“
0. En sheikinn hefir aldrei trúað á drauga eða
forynjur. Hann gengur röskum skrefurri í áttina
til dyranna. Þegar hann er í þann veginn að
fara út á síkisbrúna, ræðst á hann hundur einn,
mikill og ferlegur. Það geislar af skrokknum á
honum. Ilamid verður steini lostinn af undrun.
7. „Svei mér þá, þarna er þá draugurinn,“
segir Arabinn og tekur á rás út i buskann. Asn-
inn hans hleypur á eftir honum. Á meðan býst
Hamid við árás hundsins. Það skiptir engum tog-
um, að hann steypist í síkið, en hundurinn nær
jafnvægi á brúnni og starir grimmdaraugum á
han n.
8. Árásin var svo snögg að Hamid hefir varla
áttað sig. Þegar honum skýtur upp skimar hann
til kastalans. Hann kemur auga á glugga rétt fyrir
ofan vatnsborðið.
9. Hamid syndir að glugganum
og ldifrar inn. £ sama bili sér hann
skeggjaðan og rifinn karl koma til
móts við sig með sverð í hcndi.
„Út með þig!“ segir hann. „Þú skalt
ekki spilla friðheig'i hér“.
10. Sheikinn vindur sér snarlega
inni yfir g'Luggakistuna, bregður
sverði og ræðst a'ð mótstöðumann-
inum. Innan stundar hrekkur sverð-
ið úr hendi útilegumannsins við
jéiftursnöggt högg Hamids.
11. Eruð þér doktor Cardew?“
spyr sheikinn. Gamli maðurinn kinlc-
ar kolli og skýrir sheiknum frá
málavöxtum. „Eg setti lýsandi máln-
ingu á hundinn," sagði liann, „svo
að forvitið fólk færi ekki að hnýs-
ast um hagi mína.“
12. Hamid segir nú doktor Cardew
að sýknunardómur hafi fallið í máli
han;s og' hann g'cti því óhræddur
haldið þeim til sín. - Kona dr.
Cardew fagnar manni sinuin vel
og sheikinn lilýtur bestu þakkir
hjónanna.