Fálkinn - 27.06.1947, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Peter Fisher:
Límglasið
0 — Lögreglusaga
Sjóflugvélin mikla stefndi niður
til Miami og settist á vatniS, og
einn þeirra, sem var fyrstur til að
stíga fæti á þurrt land var Thmnas
Hook. Hann hafði þegar komiS
auga á Florence Wintherton álengd-
ar, og braut heilann um hverju
sætti símskeytiS, sem hún hafSi
sent honum:
„Komdu strax ef þú c/etur —
þarf á hjálp þinni að halda.“
ÞaS var ekki á henni aS sjá aS
hún þyrfti á neinni hjálp aS halda,
hugsaSi hann meS sér. Ung og
spengileg og falleg stóð hún þarna
í hópnum og bcið. Hún hló og veif-
aði. Þetta gat ekki verið neitt al-
varlegt, hugsaði hann með sér og
veifaði á móti.
Og nú var hann kominn og þau
stóðu og héldust i hendur.
— En livað þú varst vænn að
koma, sagði hún og dró hann með
sér að bifreiðinni, scm beið þeirra.
Og svo, eftir að hún var sest við
stýriS: — Eg veit ekki hvernig ég
get þakkað þér fyrir það.
Hönd hans færðist nær hennar,
þar sem hún hvildi á stýrinu, og'
hann sagði: — En lnigsaðu þér,
ef ég vissi það?
— ÞaS er ekki rétt af þér að
nota þér áhyggjur aumingja stúlku-
ræfils; sagði hún og Idó. Mér datt
i hug að úr því aS þú ert nýlega
orðinn málaflutningsmaður, þá. . . .
Hann setti á sig embættissvip. —
Það er þá sem málaflutningsmaður,
sem ég hefi veri'ð kvaddur hingað. .
Hún roðnaði ofurlítið.
— Kannske ekki beinlínis, Jieldur
sem málaflutningsmaður og vinur
fjölskyldunnar um leið. Þú skilur,
þetta varðar mig eiginlega ekki eins
miklu og hann pabba, ég er hrædd
um að liann hafi lent í ógöngum.
Ofurstinn Douglas Alfred Winther-
ton lent í ógöngum.......... honum
fannst þetta fráleit tillnigsun. Hann
sagði ])að við liana og bætti þvi
við, að það væri álíka fráleitt að
Iiann, Thomas Hook, væri kvaddur
til ráða, ef svo væri.
— Þú veist, Floérie, að hann
]>abbi þinn varð. . . . já, það varð
liann.... útaf því, að ég, sonur
Iians virktavinar og stríðsfélaga,
skyldi meta lögfræðina meira en
hermennskuna. Hann getur aldrei
fyrirgefið mér það.
— Bjáni, sagði hún, •— liann veit
ckki að þú kemur hingað útaf þvi,
og fær aldrei að vita það heldur,
og ekki að ég hafi símað til þin.
Itann heldur að þú komir ótilkvadd-
ur....
— Það er oflof. Eins og erfiður
ungur maður, sem erfitt er að kasta
á dyr.
— Er ekki best að við snúum
okkur að efninu, sagði hún. Eg
skal reyna að vera stuttorð. Hérna
cinn daginn kynntist pabbi á golf-
vellinum manni, sem heitir mr.
Colding og kvað vera ritstjóri i
Chicago, og af þvi að pabba tókst
vel í Jeiknum urðu þeir bráðlega
mestu mátar, svo miklir mátar að
mr. Colding trúfti pabba fyrir því,
að hann sem ritstjóri vissi oft uin
væntanlegt gengi á verðbréfum á
undan öðrum. Hann kynnti lika
pabba manni, sem heitir mr. Hob-
son og kvað vera bankastjóri ein-
hversstaðar, en lítur út eins og
prakkari; þeir búa báðir á sama
gistihúsinu og við, og einn daginn
fékk ofurstinn Hobson þúsund doll-
ara, sem hann álti að láta tímgast!
— Nú og svo? spurði Thomas.
Hún hló vandræðalega.
— Pabbi fékk 1200 dollara til-
baka sama daginn. Hann lét Hob-
son fá þá aftur og vann á nýjan
leik og svona lieldur hann áfram.
Þegar ég segi honum að nú skuli
hann Iiætta þessu, þá svarar hann
því cinu til að ég liafi ekki hunds-
vit á kaupsýslu. En hvað sem þvi
líður.... í fyrradag gat ég fengið
liann til að hætta í bili. Eg segi
þér það satt, að þeir urðu súiir
á svipinn, Hobson og Colding.
Itann liorfði fast á hana frá hlift.
Hvað gekk eiginlega að Florric litlu?
— En i dag, hélt hún áfram, —
i dag klukkan fjögur, á faðir minn
að afhenda herra Hobson fimmtíu
þúsund dollara í beinhörðum pen-
ingum. Eg veit það með vissu, rétt
áftur en ég fór að sækja þig sagði
hann mér að hann þyrfti að fara
i bankann undir eins eftir inorgun-
verðinn.
— En setjum nú, Florrie, að þetta
sé allt heiðarlegt?
Hún hristi höfuðið.
— Bíddu við þangað til þú sérð
þá. Pabbi hefir ekki fremur vit á
peningamálum en atómsprengjum.
Og Colding er enginn ritstjóri. Við
vorum að tala saman um blöð einn
daginn, og þá sagði ég, til að gorta,
að það færu víst nokkrir „matseðl-
ar“ i eitt ,,skip“, því að þau orða-
tiltæki hafði ég heyrt einu sinni,
þegar skólabekkurinn okkar fékk
að skoða prentsmiðjuna hjá New
York Times, og hverju heldurðu þá
að Iiann hafi svarað, þcssi ritstjóri?
Jú, en við prenlum ekki matseðla,
fröken!
Thomas Hook tók fyrir eyrað á
sér. Hann hafði áreiðanlega van-
metið Florence Wintherton.
Þau voru komin að hótelinu og
hún hoppaði út.
— Pabbi! hrópaði liún á víginann-
legan öldung, sem var að koma
út úr matsalnum og ætlaði sér auð-
sjáanlega niður í Bankastræti. Það
var auðséð á skjalamöppunni hans.
Hann leit við og lyfti hendinni
hermannlega.
— Velkominn, Thomas, sagði hann
náðarsamega. Jæja, svo að þú hefir
svona lítið að gera á skrifstofunni
þinni. En ]>ú manst að ég aðvar-
aði þig. Liðsforingjastaðan. . . .
Thomas hneigði sig hæversklega en
hló. Sami gamli bitvargurinn. Það
var víst þessvegna, sem Helena
frænka var alltaf kyrr i New York
þegar Douglas Alfred fór til Florida.
— Eg er búinn að borða, sagði
hann. — En borðið stendur og
biður cftir þér, Florrie. Verið þið
sæl á mcðan. Og settu ekki sykur á
ávextina, þeir eru svo sætir fyrir.
Þau fóru inn í matsalinn, og
Thomas fann handlegg Florrie
snerta sig — honum fannst það svo
notalegt. Þau gengu framhjá borði
og Florrie heilsaði: Góðan daginn,
mr. Hobson, góðan daginn mr.
Colding. Og svo kynnti luin: Þetta
er mr. Hook, Hook málaflutnings-
maOur frá Richmond.
Þau töluðu saman nokkur orð:
Skemmtiegt að vera í Miami....
paradis.... gaman að sleppa úr
borginni, af skrifstofunni..........
ljómandi fallegt umhverfi. . fyrsta
fokks golfbraut.
Og svo heyrði Florencc sér til
furðu að Thomas sagði:
— Því miður get ég ekki notið
neins af þessu. Eg er hér nefni-
lega í banka- og lögregluerindum.
Og hlutverkið er líkt og að leyta
að nál í heyhlöðu. Eg veit nefni-
lega ekki nafnið á þeim, sem ég
þarf að ná í, þeir ganga nefni-
lega undir jafn mörgum nöfn-
um og' andskotinn, og ekki hefi
ég glögga lýsingu á þeim lieldur.
Hann liló. — Maður er nærri því
eins og blind hæna. ... Jæja, nú
verður gott að fá sér matarbita.
Silfurskeiðin sökk dýpra og
dýpra í grape-ávöxtinn og Flor-
ence sagði lágt:
— Eg ætlaði varla að trúa min-
um eigin eyrum — þú aðvarað-
ir þá í raun og veru.
— Eg bullaði bara. En ég lield
að þú hafir rétt fyrir þér, ....
þeir eru ekki allir þar sem ]ieir
eru séðir, sérstaklega ]iessi mr.
Ilobson. Hafi liann nokkurntíma
verið bankastjóri þá. liefir ]>að
verið áður en liann kom i Sing
Sing. Sástu svipinn á lionum þeg-
ar ég minntist á þetta með lýs-
inguna. Ilugsaðu þér ef mér læk-
ist að liræða þá. En ég á vist ekki
því láni að fagna.
— Mér finnst að mimista kosti
öruggara að hafa þig hérna, Thom-
as. Þú ert nú þessi ágæti maður,
sem þú veist....
— Sem nútíma konurnar kunna
ekki að meta....
— Og ef þú þurrkar af þér þenn-
an grape-safadropa, sem þú ert
með á hökunni, verðurðu ennþá
fallegri.
— Þurrka hann? Ætti ég ekki
heldur að baða liann af mér?
Hún liætti að hlæja og liristi höf-
uðið.
— Nei, við verðum að hafa aug-
un og eyrun opin i allan dag! Mér
stendur ekki á sama um þessa 50
þúsund dali ofurstans. Og það er
ekki eins auðvelt og þú heldur að
liræða bófana á burt.
— Nei, það getur komið strik
í reikninginn. Það gerir það svo
oft. Og það g'erði það núna.
Florence liafði tekist — klukkan
var nokkrum mínútum yfir þrjú
— að sannfæra föður siiin um að
þaö væri gamari fyrir Thomas ves-
linginn að hann byði honum upp
á hressingu á svölunum við stofuna
lians; hún liefði sagt lionum hve
ljómandi fallegt útsýnið væri það-
an. Þcir sátu þar þegar dyravörð-
urinn kom upp og sagði að tveir
menn frá Chicago væru a'ð spyrja
eftir ofurstanum. Mr. Miller og mr.
Doyle — Iivort það ætti að láta ])á
koma upp?
Ofurstinn svaraði, með nokkrum
semingi þó, a'ö það væri réttast.
En þeir yrðu að vera fljótir, þvi
að ofúrstiriii ætti von á annarri
heimsókn, sem væri meira áríð-
ajidi. En ])að var góð stund enn
til klukkan fjögur.
Tliomas leit til Florence, það
skein úr aug'iiaráðinu að þau yr'ðu
að vera kyrr þar sem þau væru
komin, hverju sem tautaði. Það
gæti varðað finimtíu þúsund doll-
uruni. Hann leit kringum sig —
livort iiokkurt handliægt vopn væri
nterri. Þar var ekkert að sjá. Og
þégar liann leit inn um dyrnar á
skrifstofunni gat hann ckki kom-
ið auga á annað en blekbyttu og
límglas á borðinu.
Það var barið að dyrum og vika-
drengur opnaði og tveir menn
komu inn, fremur illa til fara. —
Thomas og Florence fluttu sig út
á svalirnar, en þaðan gátu þau heyrt
og séð allt sem fram fór.
—Eruð þér Wintherton ofursti?
spurði annar gesturinn og hélt svo
áfram: — Eg heiti Miller og þetta
er mr. Doyle. Við komum frá rann-
sóknardcild Chicago-lögreglunnar og
cru að leita að tveimur alþjóða
fjárglæframönnum, sem við höfum
ástæðu til að ætla að.... að ofurst-
inn hafi komist í makk við!
— Eg hrópaði ofurstinn með
sinni allra herskáustu rödd.
Mr. Miller hló.
— Við komum vilanlega i allra
besta tilgangi, og förum svo dult
að öllu, sem frekast er unnt. Fyrir
okkur vakir að grí])a ekki aðeins
l)essa bófa lieldur Iieilan flokk. Og
þessvegna mælist ég til að þetta
verði látið fara með mestu leynd,
þangað til búið er að ljósta upp
málinu.
Ofurstinn horfði kuldalega á þá:
— Eg skil þetta ekki. Viljið þér
ekki tala dálítið skýrar.
Miller liorfði á Doyle og Doyle
á Miller. Sá síðarnefiidi tók blað
upp úr vasanum. — Ilér er 11111 a'ð