Fálkinn - 27.06.1947, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
ræða menn, sem lieita Hobson og
Cokling, sem báðir liafa gengið
undir ótal öðrum nöfnum áður. Sér-
grein þeirra er....
Miller liló aftur.
— Ef mér leyfist að segja frá að-
ferðinni, sem þeir nota, þá er liún
svona: Þeir kjósa sér ríkan lieið-
ursmann, sem ekki hefir neitt vit
á kaupsýslu og fá hann til að leggja
ákveðna upphæð, scgjum þrjú þús-
und dollara í eitthvað fyrirtæki,
og eftir nokkra daga kemur ])að á
daginn, að hann hefir grætt fimm
liundruð dollara. Hann leggur svo
fram þessa 3500 dollara, fær fjögur
þúsund eftir nokkurn tíma og halda
svona áfram þangað til giæframenn-
irnir eru búnir að koma fórnar-
lambinu á spenann. (Flórence grip-
ur í handlegginn á Thomas úti á
svölunum: Þarna sérðu hvorl ég
hafði ekki rétt fyrir mér, hvislaði
lnin hlæjandi) .... og ....
Ofurstinn tók fram í fyrir Miller
— Er þetta rétt? „
Miller kinkaði kolli og Doyle líka.
— Og svo þegar upphæðin er
orðin nógu há þá hverf.a þeir. Við
vitum um gamla, einfalda konu,
scm liætti svona 100.000 dollurum,
sem hún sá aldrei eitt einasta cent
af framar.
Ofurstanum liitnaði í kinnarnar.
Einfalda gamla konu.... Eins og
hann væri.......
— En það er mjög crfitt að koma
fram sönnunum í þessum máluni.
Það verður að gripa bófana —
standa þá að verknáðinum. Ef nú
að svo væri ástatt, að ofurstinn
befir aftalað. . . .
— Það hefi ég gert, sem ég er
lifandi maður. Hann leit á klukkuna.
— Þeir koma hingað eftir nokkrar
mínútur — þeir eiga að koma hing-
að klukkan fjögur.... til að sækja
fimmtíu þúsund dollara.
Það kom glampi í augun á MiJter.
— Ágætt sagði liann, þá getum
við gripið gæsirnar. Jæja. . . . hann
leit kringum sig, — ef við félagi
minn megum fela okkur þarna á
svölunum, þá getum við skorist í
leikjnn á rétta augnablikinu, þegar
þér réttið fram peningana. Er það
ekki gott?
Nú fannst Tliomas og Florence
rétt að gera vart við sig, og þau
konni inn og kynntu sig. Og eftir
nokkrar minútur hurfu báðir leyni-
lögréglumennirnir út á svalirnar.
Gildran hafði verið spennt upp, nú
vantaði ekki annað en rotturnar
kæmu. Florence ljómaði af ánægju;
hún hafði að minnsta kosti sýnt,
að stúlka getur haft opin augu fyr-
ir staðreyndum.
Klukkan sló fjögur. Ofurstinn
þrammaði fram og aftur um gólfið,
Flórence Iést vera niðursokkin i
vikublað, og Thomas stóð við skrif-
stofudyrnar. Þegar barið var á dyrn-
ar livarf liann inn fyrir.
Það voru tveir, að því er virtist
mjög ánægðir menn, sem komu inn.
— Sannarlega ljómandi fallegt veð-
ur í dag, sagði Colding. En allt of
beitt til að spila golt'. Þeir höfðu
vcrið i sjó í allan dag. En ekki
dygði að hugsa aðeins um að
njóta lífsins, það væru þessi pcn-
ingamál. Nú yrði að hafa skjót
handtök. Hann hafði fengið skeyti
frá blaðinu sínu einmitt í dag, um
að verðbréfin mundu stíga.
Wintherton ofursti, sem talinn var
mjög fátalaður maður, benti þeim
að setjast, og svo settust þeir allir
kringum borðið. Ofurstinn — sem
undir niðri var að springa af
vonsku — tók síðan umslag upp
úr vasa sínum, opnaði það og' lét
sjá i þykkan seðlabúnka. Hann taldi
þá cinn fyrir einn. Það voru 50
stykki — þúsund dollara seðlar. Og
svo ýtti hann þeim til Hohsons.
—- Og svo ætla ég að biðja yður
um kvittun!
— Vitanlega, sagði Colding.
Mr. Hobson tók blað upp úr vasa
sinum. Eg befi hana hériia til-
búna, sagði hann og tók seðlana til
sín um leið.
Á saina augnabliki komu tveir
menn inn frá svölunum og einn
úr binni stofunni. Þeir sem komu
af svölunum voru vopnaðir, og á
vörunum höfðu þeir skipun um að
gestirnir skyldu rétta upp hendurn-
ar. Glæframennirnir urðu steini
lostnir, er þeir voru staðnir svona
eftirminnilega að prettunum og sáu
ekki annan kost en að lilýða. Þeir
voru furðanlega rólegir. Hohson
rétti frá sér seðlana.
Miller stakk byssunni á sig og lét
Doyle um varðmennskuna.
— Þetta gekk talsvert betur en
ég hélt, sagði hann drýgindalega.
Og nú er best að reyna að komast
héðan án þess að vekja mikla at-
hygli — hótelsins vegna. Og yðar
vegna. Wintherton ofursti — hann
hneigði sig. Það væri ekkert gam-
an ef þetta fréttist. Eins og hann
væri annars hugar tók hann seðl-
ana og lagði þá niður í ferðatösku
sem merki hótelsins var á. Og rétti
svo ofurstanum.
— Einginlega eru þetta nú sönn-
unargögn, sagði hann lnigsandi, en
það kemur ekki til mála að. . . . En
þó vildi ég mega gefa ofurstanum
heilræði .... að koma með mér
niður til ármannsins og fela hótel-
inu töskuna til geymslu þangað til
á morgun. Bankarnir eru lokaðir
núna og ýmsir af þessum bófum
leika enn lausum hala. Maður gæti
hugsað sér innbrot.... eða jafnvel
annað verra.
Wintherton kinkaði kolli. Miller
hafði rétt að mæla, og fleiri en
hann. Til dæmis Florence.... Hún
hafði aðvarað hann. . . . Hann vildi
ekki liafa meira af þessum pening-
um að segja i dag. Svo tók hann
töskuna.
— Augnablik! sagði Thomas Hook.
— Mér sýnist limið á koffortinu
svo lélegt. Má ég. . . . Og svo tók
hann koffortið og hvarf með það
inn i liina stofuna. Þar stóð lím-
glasið.
Eftir nokkur augnahlik kom hann
aftur. Svo fóru allir í hóp út úr
stofunni og fram ganginn að lyft-
unni. Fyrstur gekk Doyle, svo Cold-
ing og Hobson, svo Miller og loks
ofurstinn með töskuna i hendinni.
Tliomas og Florence koma i huniátt
á eftir.
Það lá við að lyftan væri of
þröng fyrir sjö manns, og Ilohson,
sem var feitlaginn, virtist eiga erf-
itt mcð að anda. Hann teygði sig
og vatt og rakst á ofurstann svo að
hann missti umslagið á gólfið. Eu
Millcr var fljótur til viðbragðs og'
rétti honum umslagið. Hann hélt
krampataki um það þegar komið var
niður i anddyrið og lcynilögreglu-
mennirnir gengu út með fanga sína.
Þeir stóðu þarna og horfðu á
lestina: Wintherton í vígalnig, Flor-
ence eins og manneskja, sem mikl-
um áhyggjum hefir verið létt af, og
Thomas brosandi.
— Þvílíkir bófar, sagði ofurstinn
og sneri við til að afhenda ár-
manninum umslagið.
Thomas tók hendinni um liand-
legginn á ofurstanum — hann vog-
aði það.
Mr. Wintherton starði á hann —
en fór með honum. Þeir settust.
— Er nú ekki rétt að opna um-
slagið? sagði Tliomas.
Ofurstinn horfði spyrjandi á hann
og hristi höfuðið, en gerði eins
og hann hafði mælst til. Hann lirökk
við og stokkronaði. í umslaginu
voru engir seðlar, en aðeins ó-
skrifuð pappirsblöð.
Ofurstinn spratt upp. En Thomas
tók í hann aftur.
— Eg hefi peningana, sagði hann.
Og svo tók hann seðlana upp úr
brjóstvasanum. Eg vona að þcir
séu þarna allir fimmtiu.
— En hvað er þetta Thomas?
sagði Florence.
— Eg botna ekkcrt í þessu, sagði
faðir hennar.
— En þetta cr þó ofur einfalt,
sagði Thomas. Þegar umslagið datt
á gólfið i lyftunni greip Miller það,
en rétti annað tilbaka.
Wintherton endurtók að hann
skildi þetta ekki. Þá hlytu seðlarn-
ir að vera i hinu umslaginu, því sem
Millcr tók, því að þetta væri vitan-
lega allt sama klíkan.
Þcir hefðu átt að vera þar, sagði
Thoma.s, en ég fór inn í stofuna og
lést ætla að líma umslagið aftur og
þá tók ég seðlana úr um leið.
Ó, Thomas! sagði Florence með
aðdáun.
— Mig grunaði undir eins, hélt
Thomas áfram, — að þessir leyni-
lögreglumenn væru alls engir leyni-
lögreglumenn. 1 fyrsta lagi sýndu
þeir ekkert merki, og i öðru lagi
talaði Miller svo óeðlilega — leyni-
lögreglumennirnir tala ekki svona,
og í þriðja lagi komu þeir eins og
þeir væru kallaðir. Þeir vissu grun-
samlega mikið. Og maður fer aldrei
of varlega. En ég hefði gaman af
að sjá á þeim svipinn núna.
Eins og þeir væru kallaðir, taut-
aði Wintherton ofursti nokkrum
mínútum síðar. Þú komst lika eins
og ]>ú værir kallaður, Tom.
— Alveg rétt! svaraði Thomas og
leit til Florence.
— Já, pabbi, ég s'imaði til hans,
því að ég bélt að hann mundi geta. .
já, það hélt ég.
Faðir hennar tók í eyrnasnepilinn
á henni.
— Svo að ég hefi þá fengið fjár-
haldsmann! Þá er hest að þú þakkir
málaflutningsmanninum fyrir niig.
Segðu honum að við höldum stór-
efnis veislu í kvöld.
Hann > 'óð upp og gekk að af-
greiðslu irðinu, til ])ess að biðja
um aö geyma peningana fyrir sig.
Þau löbbuðu niður hina marg-
lofuðu Miamiströnd, tvii saman. Eft-
ir dálitla stund yrði orðið dimmt,
og milljónir af stjörnum ljóma á
himninum.
— Hún sagði éins og einu sinni
áður: — En hvað þú varst vænn að
koma. Eg veit ekki hvernig ég get
þakkað þér fyrir það.
Og hann sagði:
— En hugsaðu þér ef ég vissi það.
9
Frá Iran.
Nú liefir dregið úr gífurtiðinduni
frá íran, og í fréttapislum er
varla minnst á neitt þaðan. Þessi
mynd er tekin meðan ástandið
var þar alvarlegra en nú, og
hervörður var settur hvarvetna
á þjóðveginn.
Eftirspurð vara. Nú er aflur
farið að framleiða hitapoka i
stórum stil, þar sem framleiðsla
þeirra lá að mestu leyti niðri
vegna gúmmískorts á stríðsár-
iinuni. Ennþá eru samt margir
um hvern pokann ekki síður
en um íhúð, þegar hún losnar.
Framleiðoía gervilima.
Englendingar framleiða talsverl
af gervilimum fvrir örkumla-
menn úr striðinu. Hér sjást 2
bæklaðir menn við slika fram-
leiðslu. 'Annar missti höndina i
fyrri heimsstyrjöldinni, en liinn
í þeirri siðari við Tobruk.