Fálkinn - 12.09.1947, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
m^ndasaga:
9
V * a I i ii ^ a i* ii i
Eftir
Vidoi' llugo
CÍopyrighf P. I. B. Bo* 6 Copenhogen
Hinir undarlegu og Ijósfælnu lifn-
aðarliættir Valjeans vöktu strax for-
vitni hússtýrunnar, sein hann ieigði
hjá. Hún hafði líka njósnir af öil-
um íerðum lians og komst að því,
að hann réð yfir talsverðum pen-
ingum. Á ferðum sínum gekk hann
oft í dulbúningi og fór gætilega
að öllu. Yfir þessu gat hún ekki ])ag-
að, heldur fór með það lengra, og
innan skamms tók Valjean eftir því
að lögreglan liafði gætur á honum.
Og það sem ennþá verra var, —
Javert, liinn gamli óvinur lians,
stjórnaði rannsókninni.
Skjótur flótti var óhjákvæmilegur.
Nýr leigjandi var kominn í næsta
herbergi og ])að kom i ljós, að það
var Javert sjálfur. Jean Valjean tók
saman pjönkur sínar i skyndi og
yfirgaf húsið með leynd í rökkur-
setrinu dag nokkurn. Hann lagði
leið sina um þrngvar liliðargötur
og hugsaði um það eitt að komast
sem skjótast á hrott.
Valjean var nú enn á ný eins og
dýr, sem flýr undan veiðimönnum.
I>að leið ekki á löngu, uns han varð
þess var, að þrír menn veittu lion-
um eftirför. Hann dró Cosette með
sér inn í port, og um leið og þre-
menningarnir gengu þar framhjá
bættist fjórði maður í hópinn. Það
var Javert. — Valjean og Cosette
tókst að komast niður að Auster-
litz-brúnni og yfir Signu. Þau gengu
i skugganum af vagni, sem ók sömu
leið. En hvernig sem þau kræktu
og beygðu, var eins og snaran
þrengdist æ meira og meira um þau.
í hvert skipti, sem þau reyndu að
komast út úr borginni, sáu þau
alltaf mann á verði við endann á
götunni, sem þau ætluðu að fara.
Allt í einu heyrðust stígvélaskell-
ir hermanna álengdar. Valjean gægð
ist fyrir liorn og þóttist greina
Javert í fararbroddi. Hann heyrði
iiann gefa þeim fyirskipun um að
leita í hverjum krók og kima, flótta-
maðurinn lilyti að vera á næstu grös-
ufn og liann mætti ekki sleppa.
Valjean vissi, að yrði hann tek-
inn núna, þá þýddi það æviiangt
fangclsi, og hann fengi aldrei að sjá
Cosette framar.
Ef iiann hugði á undankonni, þá
varð hann að ná sér í kaðal. Götu-
týrurnar voru í þá daga hengdar
upp á kaðalspotta, og slikan kaðal-
spotta náði Valjean sér í. Ilann batt
hálsklút sinn um mittið á Cosette,
festi rcipið í honum og hífði hana
])annig upp, alitaf þegar hann var
sjálfur kominn upp á einliverja múr-
brúnina. Hann komst yfir húsþök-
in, sem næst voru, og niður i iuktan
garð með húsbyggingum á alla vegu.
Ógreinilega lieyrðust reiðiyrði Jav-
erts í næturkyrrðinni. Hann Jiafði
týnt slóðinni og Valjean var slopp-
inn.
Cosette iitla, sem allan tímann
hafði iialdið að þau væru að flýja
undan frú Thénardier, féll í fasta
svefn þegar hún vissi, að öryggi
þeirra var borgið í biii. Frá dimmri
byggingunni barst ómur af söng.
Það var undurfagur kórsöngur. —
Líkiega var þetta nunnukaustur. —
Nóttin leið og það birti af degi.
Hvað mundi hann bera í skauti sér?
í dögun kom garðyrkjumaðurinn
út. Valjean varð umfram allt að
eiga tal af lionum. Hann gekk fram
og iieilsaði. Garðyrkjumaðurinn nam
snöggt staðar, horfði undarlega á
Valjean og sagði svo:
„Hvaðan í ósköpunum ber yður
að, Madeleine borgarstjóri?“
Valjean lirökk við. Hver var
þetta, sem þekkti hann.
„Þekkið þér mig ekki aftur. Eg
lieiti Fauchelevent. Þér björguðuð
iífi mínu, þegar vagninum iivoifdi
með mig einu sinni.
Valjean mundi nú eftir gamla
bóndanum, sem hafði meiðst á iiné
í siysinu og fyrir hjálpsemi lians
komist að sem garðyrkjumaður við
nunnuklaustur.
„Ef ég hefi bjargað ífi yðar, vilj-
ið þér þá bjarga mínu nú?“
Gamli maðurinn varð himinlif-
andi yfir þvi að geta gert borgar-
stjóranum í Montfermeil greiða.
Garðyrkjuhúsið var innst í garð-
inum og lítið áberandi. í þvi voru
2 herbergi og þangað vísaði Fauch-
elevent Valjean og Cosette.
Valjean skýrði nú garðyrkjumann-
ium frá því, að hann mætti ekki
skýra neinum frá dvöl þeirra þarna.
Fullur af virðingu fyrir borgarstjór-
anum hlýddi Fauchelevent á fyrir-
mælin og spurði einskis.
Næst þegar Fauchelevent gekk á
fund abbadísarinnar kvartaði hann
yfir því að liann væri orðinn gam-
all og gigtveikur og þarfnaðist
hjálpar. Mæltist hann til þess, að
hann fengi yngri bróður sinn til
aðstoðar.
Faðir Fauvent, eins og nunnurn-
ar köiluðu hann, var mjög vel iát-
inn, og varð að bón sinni. Einnig
samdist svo að Cosctte fengi inn-
töku í telpnaskólann í klaustrinu.
Næsta dag gengu þau öil þrjú
fyrir abbadisina. Henni gast vel að
hinum gráhærða bróður Fauvents
og dóttur hans.