Fálkinn - 12.09.1947, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Fred Gipson:
Morðið á melónuekrunni
Eg trúði naumast mínum eig-
in eyrum laugardagskvöldið,
sem Skrappe Doss kom þjót-
andi inn í prentsmiðju Mason
Heralds, til þess að segja frá
því að gamli Tazz Bolton hefði
komið til bæjarins með fulla
kerru af vatnsmeíónum. Mel-
ónur þroskuðust venjulega ekki
fyrr en í júlí, en nú var ekki
komið meira en fram í miðjan
júní. Gami Tazz hafði haft lag
á því að halda þessu leyndu.
Skrappe var jafn gamall og
ég, eða ellefu ára. Hann var
prúður og feiminn þegar liann
talaði við fullorðna menn og
var af því vel séður þeirra á
meðal. Þessvegna tókst honum
að þefa upp nálega helminginn
af öllum þeim fréttum, sem
pabbi hirti vikulega í Herald.
Eg fleygði frá mér letrinu,
sem ég var að hreinsa og þaut
út til þess að sjá melónurnar
með mínum eigin augum. Jú,
þetta var alveg satt. Gamli Tazz
hafði bundið múldýrin sín við
við grindurnar úti fyrir búðar-
holunni lians McDougalls.
Við Skrappe læddumst nær,
og vatnið kom fram i munn-
inn á okkur. Þvílíkt og annað
eins! hugsuðum við. Áður hafði
það verið venja, þegar melón-
urnar hans gamla Tazz voru
að verða fulþroskaðar, að hanji
hirtist í bænum með lang-
lileypta haglabyssu undir hend-
inni til þess að gefa væntan-
legum melónuþjófum alðvör-
un. — En um leið var það
vísbending til mín, Skrappe og
Lode Turner, að nú væri mel-
ónuekran lians gamla Tazz
hæfilega þroskuð til þess að
ræna hana.
Brátt kom Lode á vettvang.
Hann var tólf ára gamaJI,
freknóttur strákur með skyrt-
una upp úr buxunum. Hann
tók sér stöðu njá okkur Skrappe
Enginn okkar mælti orð. Þeg-
ar Skrappe þoldi ekki lengur
mátið læddist hann alveg að
vagninum.
„Herra Bolton“, sagði hann.
„Ef bara ein einasta dettur af
vagninum, megum við þá
horða liana?“ Og hann benti
með höfuðhneigingum á okkur
Lode.
„Viljið þið snauta burtu!“
hrópaði gamli Tazz. „Þið liaf-
ið stolið af melónunum mín-
um á liverju einasla ári. Eg sá
ykkur á akrinum seinast í
gærkveldi. Bíðið þið bara þang-
að til ég næ í byssuna mína,
þá skal ég skjóta svo stórt gat
á ykkur að hundur geti h'laup-
ið í gegnum það!“
Við biðum ekki. En við heyrð
um hvernig fólkið hló og liróp-
aði á eftir okkur um leið og
við þutum fyrir hornið og föld-
um okkur í vagnskýlinu hans
gamla Jante, þar sem við mátt-
um líða allar kvalir þess manns
sem liafður er fyrir rangri sök.
Annars var það nú engin
lygi, að við liefðum nælt i mel-
ónur á ekru kamla karljálks-
ins. En liér í Mason og ná-
grenni litu menn svipað á mel-
ónur og vatnið, sem menn
drukku, og loftið, sem menn
önduðu að sér. — Litu á þær
sem gjafir Guðs, sem öllum
væri lieimilt að njóta. Góðir
nágrannar átu melónur liver af
annars ekru án þess að hiðja
um leyfi. Menn sáu ekki held-
ur eftir því þó rnelóna slæddisl
ofan í ókunnugan ferðalang.
Slíkt var ekki liægt að kalla
þjófnað.
En blóðugasta óréttlætið var
þó að okkur skyldi vera gefið
að sök að við hefðum stolið
melónum af ekru gamla Tazz
kvöldið áður. Það var haknag
og lygi, sem gal látið hárin
rísa á höfði okkar. Okkur
nafði ekki einu sinni grunað
að hann ætti eina einustu mel-
ónu,' sem byrjuð væri að roðna
kringum kjarnann.
Skrappe hugsaði mjög fast
þangað til hann sagði: „Eg
hefi fengið góða liugmynd“.
Jörðin hans gamla Tazz var
liálfan annan kílómeter frá
borginni, og það var enginn
venjulegur lautartúr að drasl-
ast með liræðuna okkar alla
leið þangað þetta sama kvöld.
Heyið sótti alltaf á að detta
niður úr buxnaskálmunum á
henni, og við urðum hvað eftir
annað að stansa og lagfæra
það. Máninn átti að koma upp
eftir einn klukkutíma eða svo,
en áður en að það yrði þurft-
um við að liafa komið hræð-
unni okkar á sinn slað.
Við klifruðum upp á grjót-
garðinn umhverfis ekruna, þar
sem liann var lengst frá íbúð-
arhúsinu hans Tazz gamla, og
skimuðum heim til lians. Gult
lampaljós skein þar bak við
rúðurnar.
„Þey!“ hvíslaði Skrappe.
„Annars vaknar gamla tíkin
hans“.
Við rehndum okkur inn af
garðinum og óðum inn á milli
gróskuríkra melónuteinung-
anna, sem nú voru orðnir dögg-
votir og svalir viðkomu fyrir
fætur okkar. Skrappe hvíslaði
að Lode: Finndu eina sem er
vel þroskuð handa okkur til að
borða á meðan við híðum“.
í dagsbirlu er enginn galdur
að sjá hvort melóna er fnll-
þroskuð. Það sést á visnu grip-
þráðunum eða á þvi, að snúa
lienni við og athuga hvort hún
er farin að gulna á maganum.
En það þarf næma lieyrn til
þess að finna ])að í nætur-
myrkrinu hvort melóna er þrosk-
uð, þegar ekkert er við aft
styðjast annað en hljóðið sem
kemur þegar bankað er á liana.
Lode hafði næmasta melónu-
eyrað hér í liéraðinu.
Við komum gervimanninum
fyrir á hæð í miðjum akrin-
um, og létum hann standa þar
álútan, svo að þannig liti út,
sem liann væri að beygja sig
niður til þess að taka upp
melónu. Að því loknu skriðum
við til baka yfir steingerðið.
Lode kallaði á okkur lágum
rómi, við gengum á liljóðið og
földum okkur i kjarrhrúski
þarna nálægt. „Eg var ekki
alveg öruggur um þá fyrstu,
svo ég tók aðrar tvær til varn“,
sagði liann.
Við settumst á hækjur okk-
ar og Skrappe tók stærslu
melónuna og sló blómsturend-
anum á lienni við jörðina.
Melónan klofnaði i sundur
eins og hún hefði verið skor-
in með hníf. Skrappe var lirein-
asti snillingur að skipta mel-
ónu.
Við tróðum liinni safaríku
melónu upp í munninn á okk-
ur svo að vökvinn úr henni
streymdi niður hökuna á okk-
ur, rann niður handleggina og
draup af olnbogunum ofan á
I
Leiðtogar Indlands og Pakistan. — Indversku stjórnmála-
mennirnir hafa tekið vel hoði bresícu stjórnarinnar um skipt-
ingu ríkisins, þótt óróa gæti nokkuð meðal fólksins. Hér
sjást þeir saman Pandit Nehru (t. v.), leiðtogi Kongress-
ftokksins og Ali Jinnah, foringi Múhameðssinna, sem nú er
æðsti maður Pakistan.