Fálkinn - 12.09.1947, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
VNGSftf
LLS&NbURNIR
Allt þarf að auglýsa
Það er engin tilviljun, að við
rekumst oft á greinar um einkalíf
kvikmyndadísanna í blöðunum, þvi
að þær hafa nefnilega i þjónustu
sinni menn, sem gera ekki annað
en að sjá um að þú og ég fái að
vita, að þessi og þessi gangi uin
með leóparða í bandi, eða að þessi
hafi eignast son. Allt þetta miðar
að því að festa nafn viðkomandi
persónu í minni fjöldans og gera
þær frægar og umtalaðar.
Hérna er dæmi um livað sniðug-
ur auglýsandi getur gert:
Ameríkönsk söngkona, sem hafði
að vísu ágæta rödd, var á söngför,
en fékk hvergi nema hálft hús
- og þaðan af minna. Auglýsinga-
stjóri liennar var í öngum sínum
útaf þessu, og einn daginn tók
hann söngkonuna undir arminn og
labbaði með hana út í bæinn. „Það
er ekkert við röddina að athuga,
en við þurfum demanta,'“ sagði
hann.
„Eg hefi enga peninga fyrir dem-
öntum,“ sagi söngkonan, en hann
brosti og þau fóru inn til skart-
gripasala, þar keypti hann stórt
Á viðkomustað í Norðfirði i
Noregi kom bóndi einn um borð í
strandferðaskipið, tröllslegur og iét
illa. Undir eins og skipið lét frá
bryggjunni kom á hann berserks-
gangur og liann öskraði ferlega og
veifaði brennivínsflösku. En það
var ekki brennivinið eitt, sem trnfl-
aði skapsmuni bóndans heldur tann-
pína. Loks fór hann til timbur-
mannsins og fékk iéða hjá honum
demanta-djásn. Það var ekki ekta,
liann borgaði nokkra dollara fyrir
það, og svo lét hann búa til vandað
stálskrín með mörgum lásum til
að geyma djásnið í. Og síðau fór.i
þau i næstu borg.
Þegar á gistihúsið kom bað liann
forstjórann að koma, sýndi honum
stálkassann með djásninu „Það er
90.000 dollara virði,“ hvíslaði liann
að honum, og bað um að geyma
skrínið í hólfi gistihússins. Gisti-
hússtjórinn þorði ekki að taka á
sig ábyrgðina af því, að geyma
þetta, og þessvegna voru tveir leyni-
lögreglumenn fengnir til að hahla
vörð um skrínið. Orðrómurinn
flaug um borgina, og húsfyllir varð
á liljómleikunum, fólk vildi sjá
djásnið. Vitanlega uppgötvaði fólk-
ið um leið, að konan söng vel.
beygitöng og hvarf síðan inn í
náðhúsið. Eftir skamma stund kom
hann út aftur, sigri lirósandi, með
tönnina milli fingranna. En honum
varð skammgóður vermir að þessj,
því að tannpínan kom aftur, og nú
komst liann að raun um, að hann
hafði dregið úr sér skakkan jaxl.
Iiann fór nýja ferð á náðhúsið og
nú varð rétta tönnin fyrir valiriu.
*****
Heldiiröu ekki að viö séum komn-
ir fullhátt?
Óánægður meö verjandann.
í ÚLFAKREPPU
Vilii og Tóti voru á leið heim til
foreldra sinna og sleðinn þeirra
var haðinn dýrum loðfeldum. Þetta
var fyrsta veiðiferðin, sem þeir
fóru upp á eigin spýtur og nú
hlökkuðu þeir til að færa móður
sinni böggul með lireysikattarskinn-
um. Eiginlega höfðu þeir ætlað að
ná í þessi slcinn fyrr og gefa henni
þau í jólagjöf, en það var ekki að
fást um það. Hundarnir voru kvikir
í spori, og Villi og Tóti þrömmuðu
áfram á þrúgunum.
Rökkrið lagðist yfir hjarnbreið-
urnar í Alaska. Villi og Tóti höfðu
ekki tekið sér náttstað ennþá, en
hundarnir voru farnir að þreytast.
Þeir voru líka soltnir. En bræðurn-
ir liöfðu nýlega séð spor eftir
marga úlfa og nagaðan hrygg úr
hirti, sem stóð upp úr snjónum og
gaf þeim til kynna að úlfarnir væru
hungraðir. Það varð því að velja
tjaldstaðinn með varkárni, því að
það var. annað en gaman að verða
fyrir árás úlfanna að næturlægi og
því livöttu þeir nú liundana eftir
bestu getu.
Loks afréðu þeir að taka sér
náttstað. Þeir gáfu hundunum að
éta, kveiktu bál og fóru að taka til
nestis síns og hita kaffi. „Eg held
að við ættum að liggja undir sleð-
anum i nótt,“ sagði Tóti, „þá hlaupa
hundarnir að minnsta kosti ekki
burt með skinn.“ „Mér sýnist þeir
nú ekki vera þesslegir að hlaupa
mikið,“ svaraði Villi og benti á
Óttar, forustuhundinn, sem hafði
skriðið svo nærri bálinu, að það
kom sviðalykt af lubbanum á hon-
um. Óttar mændi út yfir hjarnið,
og við og við reistu hinir hund-
arnir hausinn líka og horfðu í
sömu átt.
Allt í einu fitjaði Óttar upp á
trýnið og fór að urra. „Hvað skyldi
hann hafa séð?“ sagði Tóti og starði
út í dimma vetrarnóttina, en bræð-
urna grunaði bóða hvað það væri,
sem hundarnir liefðu fengið veður
af. Úti í mýrkrinu voru úlfarnir að
safnast saman og góndu nú á tjald-
staðinn og eldinn. Hundarnir höfðu
veður af því, sem maðurinn gat
ekki séð. En ef þeir áttu að geta
lialdið áfram ferðinni daginn eftir
urðu þcir að fá hvíld, og nú skriðu
bræðurnir í svefnpokana sina við
bálið og hundarnir hringuðu sig
kringum þá
Framhald í næsta blaöi.