Fálkinn - 12.09.1947, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
berar tærnar á okkur. Það er
hin eina rétta aðferð við að
borða melónu, ef menn vilja
njóta hennar til fulls.
Efra hornið á mána, sem var
á stærð við vagnhjól læddist
nú upp f-yrir hæðardrag að
baki okkar. Þegar hann var
kominn nógu liátt á loft lædd-
umst við út úr kjarrinu og
gægðumst yfir steingerðið.
Hræðan okkar leit sannarlega
út einn og lifandi maður í
tunglsljósinu.
Ennþá logaði ljós í gluggan-
um lijá gamla Tazz. „Látum
okkur hafa liann út úr gren-
inu!“ sagði Skrappe
Eg byrjaði að urra og gelta
eins og þvottabirnir væru að
rífast. Svarta tíkin hans gamla
Tazz gelti liátt og þaut af stað
út á melónuekruna. Augnabliki
síðan kom gamli Tazz sjálfur
fram á leiksviðið.
„Snautið þið slrax burtu úr
melónuakrinum mínum, þjóf-
arnir ykkar!“ gólaði hann.
„Annars skal ég kenna ykkur
ofurlítið aðra lexiu..... Eg
skal skjóta svo stórt gat á ykk-
ur að hægt sé að siga heilum
liundi í gegnum það!“
Hann stökk inn á milli mel-
ónanna sem glömpuðu i máng-
skininu.
„Hypjið ykkur í l)urt!“ hróp-
aði hann og sveiflaði gömlu
langhleyptu haglabyssunni sinni.
Þegar ég segist skjóta þá meina
ég það!“
Melónuþjófurinn Iireyfði sig
ekki. En gamli Tazz staðnæmd-
ist snögglega og lyfti byssunni.
Mér fannst jörðin nötra við
þegar hann hleypti skotinu úr
byssunni. Skotið hitti heybrók-
ina okkar beint i kviðinn og
hún valt á hliðina og lá þar
síðan kyrr!
Mér fannst kaldur straumur
renna niður hrygginn á mér.
Ef þetta liefði verið einhver
okkar?
Gamli Tazz starði á fórnar-
lamb sitt. „Almáttugur Guð og
faðir frelsi mig og fyrirgefi!“
hrópaði hann, sneri við og
hljóp eins og brjálaður heim
að húsi sínu.
„Gamli húskinn týnir buxun-
um af hræðslu“, sagði Skrappe.
Skömmu síðar lieyrðum við
hófadyn heiman frá bænum
lians gamla Tazz. Hann var að
fara til bæjarins.
Ta'])i'i klukkustund síðar
kom han naftur til baka og
bafði þá með sér Gibbs dómara
og Grandberry gamla lækni.
Dómarinn og læknirinn hröð-
uðu sér þvert yfir melónuak-
urínn og Tazz gamli læddist
á éftir þeim.
„Hann liggur þarna uppi á
liæðinni“, sagði Tazz og tenn-
urnar glömruðu í munninum
á lionum. „Þetta var ekki vilj-
andi g'ert, dómari, það get ég
svarið. Eg varð bara svo öskr-
andi reiður að ég skaut hann
niður áður en ég hafði hugmynd
um það sjálfur!“
Læknirinn rumdi, en dóm-
arinn mælti ekki orð.
„Hvað getið þér gert við mig,
dómari? Eg fullvissa yður um
að þetta var ekkert annað en
slys“. Gamli Tazz var ekki mik-
ill fyrir sér núna. Hann var
alveg skíthræddur.
„Ef þú hefir skotið hann
Tazz, sleppur þú ekki svo auð-
veldlega lrá því“, sagði Gibbs
dómari. „Hér um slóðir er ekki
talin nein ástæða til þess að
skjóta menn fyrir melónu-
þjófnað!“
„Já, en maður verður þó í
fjandans nafni að verja sínar
löglegu eignir!“ gólaði gamli
maðurinn.
Nú voru þeir komnir alla
leið að binni myrtu heybrúðu.
Tazz gamli hélt sig álengdar.
Dóinarinn og læknirinn lutu
niður til þess að velta líkinu
við. En þá risu þeir báðir upp
og litu livor á annan. Lækn-
irinn reigði höfuðið aftur á
bak og drynjandi lilátur hans
hlýtur að liafa heyrst alla leið
inn lil bæjarins. Gibbs dóm-
ari hleypti sér í hnút og rugg-
aði fram og aftur. Gamli Tazz
glápti á þá eins og þeir væru
tveir vitfirringar
Svo nálgaðist hann þá gæti-
lega og beygði sig til þess að
horfa á líkið.
„Almáttugur guð og faðir
frelsi mig og varðveiti!“ livein
í honum. Hann greip heybrók-
ina okkar, lyfti henni hátt upp
í loftið og fleygði henni svo
frá sér. Síðan barði hann með
knýttum hnefum í loftið. „Eg
liefi verið hafður að fífli! Bara
að ég vissi hvaða þrjótur hér
á í hlut, þá skyldi ég skjóta svo
stórt gat á hann að hundur
gæti hoppað í gegnum það!“
„Bíddu þangað til Harmon
Higlitower er búinn að þefa
þessa sögu uppi“, orgaði lækn-
irinn. „Hann skrifar lieila fram
síðugrein um þetta í Herald!“
Þetta hitti mark. Gamli Tazz
stirnaði alveg og stóð með
annan krepptan lmefann réttan
upp í loftið. Svo slaknaði á
honum og hendin féll máttvana
niður.
„Læknir“, sagði hann biðj-
andi. „Þér getið ekki verið
þekktur fyrir þetta gagnvart
mér. Harmon mundi skopast
svo að mér að ég neyddist til
þess að flýja liéraðið! En ég
er of gamall til þess að byrja
að nýju í ókunnum stað. Eg
skal greiða yður fyrir ferðina
liingað. Og ég skal láta jafna
þær sakir við dómarann“.
Honum lá við gráti þegar
hann loks hafði fengið loforð
læknisins og dómarans um að
Þegja.
Þegar þeir voru farnir velt-
um við strákarnir okkur í
faðmlögum á jörðinni og ætluð-
um að kafna af hlátri.
Næsta laugardag, þegar
gamli Tazz kom til bæjarins
með vagnlilass af melónum,
vorum við Lode og Skrappe
fyrstu viðskiptamenn lians.
„Eg vil gjarnan kaupa eina
melónu, herra Bolton“, sagði
Skrappe.
„Lofaðu mér að sjá pening-
ana þína fyrst“, urraði gamli
Tazz. Skrappe sýndi honum
25 cent og gamli Tazz fór að
bisa við að ná melónu úr
kerrunni.
„Það er líklega elcki blóð á
henni?“ sagði Skrappe spyrj-
andi.
Gamli Tazz snerist um sjálf-
an sig eins og við hefðum
stungið liann með liníf. „Blóð!“
hvein í lionum. „Hvað meinið
þið?“ Hárin í alskegginu í hon-
um risu eins og burstir á reið-
um gelti.
„Þegar byrjað er á því að
skjóta menn á akrinum verður
ekki hjá því komist að blóð
drjúpi á eitthvað af melónun-
um“, sagði Skrappe. „Og við
höfum ekki lyst á ])ví að borða *
blóðugar melónur!“
Gamli Tazz varð fjólublár
í framan. Aldrei hefi ég séð
nokkurn mann stara jafn villt-
um, mér liggur við að segja
vitfirrtum augum.
„Bölvaður Grandberry lækn
ir“ urraði hann. „Eg bjóst alltaf
við að hann myndi kjafta frá“.
„Enginn hefir kjaflað frá“,
sagði Skrappe. „Ekki ennþá
ti
Gamli Tazz gapti. Hann
starði á Skrappe. Sneri sér við
og glápti á mig og Lode, og
svo var eins og stóra vanga-
skeggið á honum visnaði.
„Það er gott, drengir, það er
gott“, tautaði hann. „Taktu bara
melónu, en hafðu aurana þína
sjálfur. Komið þið bara út á
akurinn minn þegar lykkur
langar til“.
Við fundum til þess að við
böfðum sigrað meðan við át-
um melónuna, og við nutum
hennar vel.
En næsta kvöld þegar við
fórum ránsferð út á melónu-
ekruna hans Tazz gamla sökn-
uðum við einlivers. Melónurnar
lians voru nú ekkert betri á
bragðið en annarra, — þær
höfðu glatað hinum fyrri ang-
ansætleik.
Kennarinn (við tvær telpur, sem
nýkomnar voru í skólann): „Þið
hljótið að vera tviburar."
„Nei, herra kennari,“ sögðu þær.
„Hve gamlar eruð þið?“ spurði
hann.
„Níu ára.“ sagði önnur. „Og þú?
spurði kennarinn liina. „Níu ára,“
svaraði hún.
„Vissi ég ekki, þá eruð þið tví-
burar.“
„Nei, við erum ekki tvíburar. Við
erum afgangur af þríburum.“
<<■<■«■<■<■<■«<<<«««««<«<<<<««'<■««-<-<-«««<««««
Krupp fyrir rétti. — Sá þekktasti af ið'juhöld.umim 12, sem
eru fyrir rétti í Niirnberg, er Alfred Krupp von Bohlen und
Halbach. Er nann ásamt hinum sakaður um hjálp við nasista.
Á myndinni sést Krupp (sitjaidi t. v.) í samræðu við amer-
ískan liðsforingja. Við hlið hans er einn af forstjórum Krupps-
verksmiðjanna, Ewald Loeser.
> > > >>>->-> >