Fálkinn - 12.09.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Kathleen O’Bey:
Augu blinda
„Hver ]>essi kona, „Lilly“ er, er nú hin
mikla gáta, en það virðisi vera mjög
sennileg ályktun, að hún liafi lokkað hinn
myrta þarna í tómu íhúðina. Lögreglan
óskar ekki á þessu stigi málsins að gefa
ítarlegri upplýsingar, en inun leggja sig
alla fram um að grafast fyrir þetta hrylli-
lega mál
— Skrúfið þér fyrir útvarpið, tók Kart-
er fram í. Það var aðeins þetta, sem maður
hafði áhuga fyrir að lieyra.
Lilly fannst líkast því að sig' liefði dreymt
þetta allt. Það gat ekki verið satt. . . . Hún
hafði ekki skrifað Hollters eitt einasta orð,
en hinsvegar efaðist hún ekki um, að þetta
væri rétt hermt. Og þá var einhver á bak
við, sem reyndi að fella gruninn á hana. .
á því gat ekki nokkur vafi leikið.
En hver gat haft ánægju af að gera það?
Hún skildi það ekki!
Lilly hrökk við þegar Sveinn Karter á-
varpaði hana aftur.
— Hafið þér drepið liann? sagði hann
alvarlegur.
Hún leit forviða á hann.
Hún spratt upp og rak upp lágt vein.
Hún var alveg frá sér, og æddi fram og
aftur gólfið, eins og liún liefði engan frið.
— Nei, nei, nei ég hefi ekki gert það,
eg hefi ekki gert það!
Svo nam hún allt í einu staðar. Hina
gamli grunur liennar vaknaði á ný.
— Eg gæti spurt yður hins sama, herra
Karter, hélt hún áfram og hafði nú enga
stjórn á sér. Þér komuð þarna upp, ein-
mitt á sama augnabliki. Þér getið hafa ver-
ið kominn þangað áður, og falið yður þeg-
ar þér heyrðuð mig koma. .. . hvernig stóð
á því að þér komuð? Já, liversvegna komuð
þér þangað.... ekki liefi ég sagt yður að
ég ætlaði þangað....
Eitl augnablik virtist liann verða for-
viða, en svo fór liann að skellihlæja.
— Að við komum þangað upp. . . . það
voru mjög eðlilegar ástæður til þess, sagði
hann. Við Samo vorum fyrr búnir en ég
hafði húisl við, og þessvegna afréðum við
að aka til skrifstofu Mulbergs og híða yðar
við dyrnar. En þegar við komum á horn-
ið sá Samo yður. Hann sá yður beygja inn
i Sortegade, og ég sagði honum að aka á
eftir yður til þess að bjóða yður inn í
vagninn. En áður en .við náðum yður fóruð
þér inn í 116, og þegar við komum þangað
voruð þér horfin. Þessvegna borgaði ég bif-
reiðina og við Samo fórum inn i húsið til
að leila að yður. Við sáum opnar dyr á
III hæð og fórum inn. Svona var það, og
það er ofur einfalt.
í huganum varð liún að viðurkenna að
liann hefði rétt fyrir sér. Þetta var allt
ofur eðlilegt, og — nei, hann gat aldrei
liafa framið svona glæp. Nei, hún vildi ekki
liugsa meira um þetta, en livað nú?
Og hver?
Karter stóð upp úr stólnum og settist á
skrifborðsbrúnina og dinglaði fótunum.
— Ungfrú Tarl! sagði liann og liló lágt.
Hann tók um axlir hennar háðum höndum
og hristi hana ofux-lítið.
— Eg trúi yður, sagði hann hlítt, — ég
trúi yður út i æsar. Þér hafið ekki framið
þennan svívirðilega glæp. Nei, segið ekki
neitt, þess þarf alls ekki, því að ég trúi
yður.
Hún liorfði inn i dökku grænu gleraug-
un og óskaði af öllu lijarta að liún mætti
sem snöggvast horfast í augu við liann,
en það gat hún ekki, og mundi víst aldrei
fá að gera það.
Hjarta hennar barðist hratt og fast, hún
fann til óumræðilegrar löngunar til að
vefja örmunum um háls honum og þrýsta
sér að honum.
Hver blóðdropi í henni hvislaði í titr-
andi viðkvæmni:
— Eg elska þig------ég elska þig!
En það kom ekki nokkurt hljóð yfir varir
liennar, og engin lxreyfing sýndi livernig
henni var innanbrjósts, liún stóð aðeins
grafkyrr — og fannst yndislegt að vita af
sterkum höndum hans livila á öxlum
hennar.
— Mér þykir sárt að geta ekki séð yður,
sagði hann hægt, og lá við að hann væri
hátíðlegur. — Því að ég lield að þér séuð
ljómandi falleg ......
Hún ætlaði að slíta sig af honum, en
hann sleppti lienni ekki, lieldur tók fastari
tökum á henni.
— Nú roðnið þér, sagði hann og hló
ertnislega.
Hún fann það sjálf. Hún fann að blóðið
spratt fram í kinnarnar.
Hann liló ertnislega.
— Jú, það gerið þér. Eg sé það ekki að
vísu, en ég þekki yður þegar nógu vel til
að vita að þér gerið það. Nei, þér eruð
ekki reið, jafnvel þó að þér látist vera það,
liélt hann áfram, eins og hann væri að
tala við lítið harn.
Hún ætlaði aftur að slíta sig af honum,
en hann bara hló.
— Það er leitt að ég skuli ekki geta séð
hve falleg þér eruð, sagði hann. Roðinn i
kinnunum fer yður svo vel .... Eða —
eruð þér reið við mig?
Hún svaraði ekki, vissi ekki hverju hún
átti að svara. Nei, hún var ekki reið við
hann — þverl á móti .... á þessu augna-
bliki var hún fullkomlega sæl. Aðeins þétta,
að vera nærri honum og finna sterkar
hendur hans hvíla á sér, varð til þess að
sæla fór um hana alla.
— Þér svarið ekki, hélt hann áfram, lík-
ast og í gælutón. — Nei, þér eruð þá tekki
reið mér .......
Hann dró hana fast að sér.
Eitt stutt augnablilc var hún í faðmi lians,
og svo fann hún að varir þeirra mættust.
Framhaldssaga 11. —
mannsins
En á næsta augnabliki hrinti hann henni
frá sér hranalega. Hann sneri sér frá
henni og settist aftur á skrifborðsstólinn.
Lilly stóð hreyfingarlaus á gólfinu.
Hjarta hennar barðist ákaft. Þessi stutta,
hrottalega hrifning gerði liana reiða.
— Eg hélt að þér væruð maður ....
Hann þaggaði niður í lienni með ofur-
lítilli bendingu.
Þetta var rangt af mér, ungfrú Tarl,
sagði hann rólega, en röddin var hásari
en liún átti að sér, eins og hann væri í
mildum hugaræsingi. Gleymið þessu aftur
— ef þér óskið þess. Eg notaði mér rétt
hins sterkara — það var ljótt af mér, en
ég viðurkenni það og bið yður að fyrirgefa
mér. Þetta var augnabliks .... jæja, við
skulum ekki tala meira um það. Hafið þér
fyrirgefið mér?
— Yitanlega!
— Bara að ég gæti séð augun í yður,
sagði liann líkt og hann væri undrandi.
Henni þótti vænt um að hann gat það
ekki, því að ef hann hefði getað lesið i
þeim, þá liefði hann séð ástina, sem hún
reyndi ennþá að afneita, en sem hún vissi
að varð sterkari og sterkari.
Hún skildi það ekki sjálf, skildi ekki að
ástin gæti komið svona, snögglega og und-
irbúningslaust.
.... Hún þekkti hann alls ekki ennþá,
og þó .... nei, þetta gat ekki verið ást,
reyndi hún að segja við sjálfa sig, en þó
vissi hun samstundis, að það var ást.
Svo heyrði hún rödd hans aftur, létt
hjalandi, en þó alvarlega:
— Sjáið þér eftir að þér komuð liingað?
Hún þagði augnablik en svo svaraði hún
rólega: — Nei!
Undir þessnm kringumstæðum létti þeim
báðum þegar Samo kom inn og sagði að
maturinn væri tilbúinn.
Lilly geklc til Karters, eins og ekkert
hefði skeð, liann lagði liendina á öxlina á
henni, og þau fóru saman inn i horðstof-
una.
Þau töluðu ekki mikið saman yfir borð-
um, fyrst og fremst af þvi að Samo var
viðstaddur, en þegar þau sátu yfir kaffinu
og Samo hafði boðið góða nótt og var far-
inn inn í vinnnfólkshúsið, þar sem liann
svaf ásamt hinu heimafólkinu, hófst sam-
talið aftur.
Það var hann, senx byrjaði á því, með
því að segja:
— Ungfrú Tarl, ég hefi mikilsvert mál,
sein ég þarf að trúa yður fyrir, já, ég
treysti yður — og eftir alll þetta sem skeð
hefir, ætti ég kannske að segja yður meira
en það, sem eiginlega er að gerast hér.
Hún horfði forvitin á liann, en sagði
ekkert. Svo liélt hann áfram:
— Eins og ég liefi sagt yður var fjár-
haldsmaður minn, sem allir kölluðu „De-
mantskónginn", talsverður sérvitringur.