Fálkinn - 12.09.1947, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 649
Lárétt, skýring:
1. Trjátegund, 4. párar, 10. horfa,
13. sá, 15. brask, 16. hásjávað, 17.
slæman, 19. fljót, 20. kjána, 21.
þvottaefni, 22. skógardýr, 23. bæta,
25. smjörlíki, 27. beitiland, 29. kaup-
félag, 31. land, 34. hijóm, 35. kona,
37. mannsnafn, 38. leikfang, 40.
tungl, 41. tónn, 42. samhljóðar, 43.
innyfli, 44. greinir, 45. ekki tann-
iausir, 48. umhugað, 49. félag, 50.
gengi, 51. likamshluti, 53. ósam-
stæðir, 54 hreinlætisvöru, 55. gljúl'ri,
57. ágætar, 58. duglegs, 60. sleipir,
61. ofviðri, 63. lengra, ,65. rykagn-
irnar, 66. draug'ar, 68. mæla, 69.
þræll, 70. bullar, 71. klettur.
Lóðrétt, skýring:
1. Drykk, 2. sjávardýr, 3. tafla,
5. fangamark, 6. illgresi, 7. pokann,
8. herji, 9. verkfæri, 10. innyflum,
11, kona, 12. hvíldi, 14. hnappana,
16. kvennabósi, 18. gabb, 20. furn,
24. pallur, 26. óttalegur, 27. flakk-
ari, 28. smekklegur, 30. langur, 32.
riki, 33. lifað, 34. fýla, 36. gælunafn, 6.
39. reiða, 45. missir, 46. orðflokkur,
47. æsingur, 50. grinið, 52. kveiki-
steinn, útl., 54. hnötturinn, 56. grein-
ir, 57. bylgja, 59. herbergi, 60. skinn,
61.. knýja, 62. ílát, 64. efni, 66.
þyngdareining, 67. sólguð.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 648
Lárétt ráðning:
1. Ósk, 4. krabbar, 10. ský, 13.
skap, 15. urrar, 16. staf, 17. sóð-
ar, 19. gil, 20. skola, 21. para, 22.
ama, 23. nart, 25. líða, 27. bálk,
29. kg., 31. sannleika, 34. La, 35.
rata, 37. dalir, 38. njót, 40. álar,
41. S.G., 42. R.T. 43. naga, 44. mak,
45. skartir, 48. gal, 49. ur, 50. sko,
51. nót, 53. R.O., 54. lieit, 55. gnúp,
57. dafni, 58. saur, 60. sagan, 61.
Óli, 63. ratar, 65. otur, 66. asann,
68. raka, 69. fór, 70. grannar, 71.
ris.
Lóðrétt ráffning:
1. Óss, 2. skop, 3. kaðal, 5. R.U.
arga, 7. brimill, 8. bala, 9. ar,
10. stork, 11. kalt, 12. ýfa, 14. Par-
ísar, 16. skaann, 18. raða, 20. snák,
24. skrámur, 26. andskoti, 27. Birt-
ings, 28. Katalog, 30. gaar, 32. naga,
33. eirt, 34. lógar, 36. tak, 39. jag,
45. skinn, 46. reislan, 47. rónar,
50. sefar, 52. túlar, 54. hagur, 56.
putar, 57. dató 59. raki, 60. sof,
61. ósa, 62. inn, 64. Ras, 66. ar,
67. Na.
Hann rakaði saman miklum auði, varð
margfaldur milljónamæringur, sumpart í
reiðu fé, sem þó var aðeins brot af eign-
um hans, sumpart i demöntum — en af
þeim átíi Iiann úrvals safn — allt steina,
sem höfðu fundist i námum hans.
Hann þagði um stund, eins og liann væri
að hugsa sig um, en svo liélt liann áfram:
— Hann átti alitaf í miklu stímabraki
útaf peningum sínum, en minnst af því
sagði hann mér, — þetta varð þess vald-
andi, að hann vildi aldrei trúa öðrum fyr-
ir neinu. Þessvegna geynti ég allar eigur
hans hér í húsinu.
Hún horfði forviða á liann.
— Eigið þér við að þér geymið milljóna
virði liér i húsinu? sagði hún forviða og
tók andköf af undrun.
Hann kinkaði kolli.
— Já, og nú skal ég sýna yður fjársjóð-
inn okkar. Komið með mér ....
Þau gengu saman fram ganginn, hann
opnaði kjallaradyrnar og svo gengu þau
niður stigann.
Það var afar langur gangur, og aflttr
opnaði liann dyr, og þau komu inn í
stórt, vistlegt herbergi.
Lilly horfði forviða kringum sig.
Herbergið, sem þau stóðu í, var fallegra
og ihurðarmeira en hún hafði nokkurn-
tíma áður séð á ævi sinni.
— Þetta er það allra helgasta, sagði haml
og liló.
Hann þreifaði fyrir sér með höndunum
og fann járnkistu og opnaði hana.
Lilly slarði ofan i kistuna, mállaus af
undrun.
Þar voru hundruð af glitrandi, ótrúlega
stórum demöntum.
— Nú skil ég betur, hversvegna þeir
eru svo áfjáðir að komast liérna inn, sagði
hún loksins.
Hann kinkaði kolli. — Auðvitað, — en
þeir eiga ekki að verða hérna. Eg er að
láta búa til. . . .
Lágt hljóð heyrðist gegnum þilið. Það
var eins og maður stigi út á gólfið, fram
að dyrunum, og drægi á eftir sér fæturna.
9. Kapítuli.
Lilly og Sveinn Karler liéldu niðri • i
sér andanum.
Skrefin færðust nær og nær.
— Það er einhver þarna inni, hvíslaði
hún hrædd.
Hann hristi liöfuðið.
— Okkur heyrist það hara, það getur
ekki verið maður, sem er þarna inni, sagði
hann.
Karter lokaði járnkistunni í snatri og
setli hana á sinn stað aftur. Svo sneri
hann sér aftur að lienni.
Bíðið hérna eitt augnablik, sagði
hann. Eg ætla að athuga hvað þetta getur
verið....
Hún heyrði ekki niðurlagið á setningunni.
Hann ýtti henni varlega til hliðar, og hvarf
samstundis út úr dyrunum.
Lilljr stóð grafkyrr og starði á dyrnar.
Henni virlist hún heyra hvíslandi radu-
ir inni í herherginu handan við þilið. En
aðeins eitt augnablik -— svo heyrðust aft-
ur hikandi skref Karters og að vörmu
spori kom hann inn.
— Það var enginn þar, sagði hann stutt.
— Hvernig getið þér gengið úr skugga
um það, þegar þér sjáið eklci, andmælti
hún. — Er ekki betra eð ég fari með yður
þarna inn?
Hann liristi höfuðið.
-— Þess þarf ekki, — það er enginn þar.
Eg þreifaði fyrir mér um allt lierhergið,
sagði hann.
Hún þagði um stund, en gat ekki á sér
setið að spyrja:
— Hver er þarna inni?
— Enginn, segi ég.
Hún lét sem hún lieyrði ekki livað liann
sagði, en hélt rólega áfram.
— Hafið þér mann í lialdi í herberginu
þarna?
Ilún sá að hann kipptist við, en á næsta
augnabliki hrosti hann.
— Þér hafið auðugt hugmyndaflug, sagði
hann.
— Það er ekki hugmyndaflug — það
er maður þarna inni, sagði liún þrálál.
Ofurlitla stund stóð liann eins og hann
væri í vafa um hvað hann ætti að segja, en
svo yppti hann öxlum.
Það er ekki allt, sem ungar stúlkur
varðar um, sagði hann.
Svo að þér hafið þá mann í fangelsi
þarna inni?
Ilver segir að það sé maður? svar-
aði hann.
— Manneskja þá, leiðrétti hún. — Þér
hafið manneskju í haldi hérna i húsinu.
Nú hló liann upphátt.
— Þér neyðið mig til að gefa skýringu
á þessu, — nú jæja, ég skal þá gera það.
Nei, það er enginn fangi þarna inni, mann-
eskjan er — Samó!
— Samo???
— Já.
Samo er farinn að hátta, sagði hún.
Hann er farinn til herhergis síns í húsinu
hjá heimilisfólkinu.
Hann liikaði við í svipinn, en svo hélt
liann áfrani:
Málið er svona lagað: Okkur Samo kom
saman um, að gott væri að hafa útgöngu-
dyr til vara hér í húsinu, útgöngudyr, sem
enginn nema við tveir vissum um. Eins og
reyndin hefir orðið síðan við komum hiug-
að, er það náuðsynlegt að við höfum svona
dyr — eins og refurinn liefir tvær smugur
á greninu sínu — það gæti orðið þannig
ástatt hjá okkur, að við þyrftum á þeim
að lialda. Við getum búist við því á hverri
stundu, að einhver hrjótist inn í húsið —
eða jafnvel reyni að fremja morð .... Þér
munuð skilja það, er ekki svo.
Hún kinkaði hara kolli en svaraði ekki.