Fálkinn - 12.12.1947, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Myndaframhaldssaga
eftlr Haptein Marryat:
Börnin í
Nýjaskógi
Nú dreíf fólk að. Osvald skipulagSi
röS til þess aS handlanga fötur til
Edvards, sem stóS í stiganum, og
eftir nokkra baráttu gegn eldinum
varS hann slökktur. — Þá fyrst
kom skógarvöröurinn þjótandi aS.
Hann ruddist tryllinglega að stigan-
um og hugðist bjarga dóttur sinni
út um gluggann. Urðu menn að
lialda honum, svo óður var hann.
Hughægra varð honum þó, þegar
hægt var að skýra honum frá ])ví,
að dóttir lians væri á öruggum stað.
Þegar hættan var liðin, fékk Ed-
vard tima t:l að hugsa örlítið um
sjálfan sig. Hann hafði brennst
nokkuð, og nú kom Osvald með
bindi og smyrsl til að gera að sár-
unum. — Er skógarvörðurinn hafði
jafnað sig, vildi hann ólmur fá að
vita, hver væri bjargvættur dóttur
lians.
Edvard heið þó ekki eftir því,
að hann hlyti þakkir skógarvarðar-
ins. Hann lagði á hestinn og þeysti
af staS heimleiðis. — Humphrey
tók á móti honum, dapur í bragði.
Hann hafði sorgarfréttir að færa.
Jakob gamli var alvarlega veikur,
og systkinin höfðu safnast um beð
hans. Allir vissu, hvert stefndi.
Jakob þakkaði börnunum samver-
una, og innan stundar var hann
liðinn nár.
Það varð hryggð og söknuður í
litla skógarvarðarkofanum. Börnin
vissu að þau höfðu misst mikið.
Jakob hafði verið þeim sem besti
faðir. — Jakob liafði borið fram þá
ósk, áður en hann dó, að hann yrði
grafinn undir stórri eik, rétt hjá
kofanum. Þar var hann líka jarð-
aður.
Þegar vora tók var leiðið skreytt
blómuni. Börnin vöndu komur sín-
ar til þess. ÞaS var kirkja þeirra.
Dag einn kom Oswald i heim-
sókn. Spurði hann þá andlát Jakobs,
en færði sjálfur þá i'rétt, að Crom-
well hefði látið lífláta Iíarl kon-
ung fyrsta.
Þegar hann heyrði, að Edvard
ætlaði í bæinn til þess að selja kjöt,
bauðst hann til að koma með og
koma honum í kynni við veitinga-
manninn, sem var vanur að kaupa
af Jakob.
Er þeir síðar gengu um í bæn-
um og gerðu innkaup, rákust þeir á
sverð eitt hjá vopnasala, sem full-
yrt var, að Beverly ofursti liefði
átt. Bar það nafn hans, svo að ekki
var um að villast. Edvard þótti gott
að geta fengið sverð þetta til minn-
ingar um föður sinn.
-----oOo-----
Ur töfralieimi
náttúrnnnar
Krummi á staurnum
Eins og kunnugt er beita ýmis dýr
og fuglar fyrir sig svonefndum varn-
arlitum til þess að leynast i'yrir ó-
vinum sínum. Eðlilega eru það eink-
um litil dýr og fuglar, sem eru lítils
megandi og geta ekki varist voldugum
fjendum öðru vísi en að leynast í
lengstu lög eða flýja.
Einn þeirra fugla, sem lengst hefir
náð í þessari list, er nátthrafn einn,
sem á heima i Suður-Ameríku. Allar
nátthrafnategundir hafa varnar- eða
felulit, bæði ungar og fullorðnir, jafn-
vel eggin líka.
Nátthrafninn, sem á heima í Evrópu
hefir þann sið að þrýsta sér þétt að
trjágreininni, sem hann situr á, en
hann er flekkótur mjög og likist trjá-
greininni ákaflega.
En áðurnefndur nátthrafn í Suður-
Amerilui er enn snjallari. Hann gerir
sér hreiður á girðdngarstaur, brotnum
trjástofni eða þ. u. I. Á þessum ólík-
lega stað situr fuglinn síðan á eggj-
um sínuin allan liðlangan daginn og
það er ótrúlega erfitt að koma auga á
hann. Fyrst og fremst er liann grá-
leitur og líkist því, sem hann situr á,
en auk þess temur hann sér þann
skringilega sið að sitja teinréttur, með
hausinn beint upp í loftið svo að þann-
ig lítur út að hann sé hluti af staurn-
um eða trénu. Ef einhver nálgast
hann, snýr hann sér til á þann hátt,
að varla er hægt að sjá það, og með
þessum hætti getur hann stöðugt snú-
ið sér að þeim, sem er að koma. —
Þegar ungarnir eru orðnir of stórir til
þess að vera i hreiðrinu, taka þeir
upp samskonar stellingar, sitja stíf-
ir og beinir allan daginn uns þeir
læra flugið.
Það er ekki einungis litur nátt-
hrafnsins sjálfs, sem líkist mjög trjá-
grein, heldur líka eggin Iians. Það
getur verið mjög erfitt að greina þau
frá trjágreininni eða staurnum, sem
hreiður er á.
Ýmsir aðrir fuglar hafa þann sið,
þegar hætta er á ferðum, að sperra
hausinn upp og stinga stélinu niður,
svo að þeir likist greinarhluta eðá
tréstubb, — eða þá reyrstöngum og
og sefi, ef þeir eru vaðfuglar. Þessir
sömu fuglar hafa þá líka þann sið
að snúa sér til laumulega, svo að þeir
Iiorfa jafnan á þann eða það, sem nálg-
ast.
SÝKNAÐUR í BANAKLEFANUM.
Walter Rowlands situr í banaklef-
anum (fangaklefa, sem fólk er setl
í eftir að ]>að hefir verið dæmt til
dauða) og bíður. En nú bíSur hann
ekki framar þeirra stundar að hann
verði leiddur að gálganum heldur
eftir því, að fangadyrnar verði opn-
aðar fyrir honum. Rowlands var
dæmdur til dauða fyrir að hafa
myrt stúlku, sem hét Olive Balcmin.
En skömmu síðar undirskrifaði
fangi í Liverpool yfirlýsingu þess
efnis að hann væri sekur um morð-
ið. Þessi maður er mjög líkur Row-
lands í sjón og hefir sama vaxtarlag.
Nú er ekki annað eftir en að rétt-
urinn ónýti dauðadóminn yfir Row-
lands.