Fálkinn - 12.12.1947, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Ulla Isaksson:
»En Barrabas var ræningi«
Sama daginn sem páskalamb-
i'ð skyldi borið á borð á heimil-
um Gyðingánna fyrir nærri tvö
þúsund árum. lá maður sofandi
í fangelsi Antoniavirkisins í
Jerúsalem. Hann lá á bakið,
höfuðið hallaðist aftur og munn
urinn var liálfopinn. Það glitti
í tennurnar bak við svart skegg
ið, skikkjan liafði aflagast á
lionum í svefninum, svo að sá
í bert brjóstið, sem var þrek-
Jegt.
Það var enginn vandi að sjá,
að þetta var áflogaliundur og
dlræðismaðm, sem þarna lá á
fangelsisgólfinu. Andlilið var
afmyndað af djúpum örum,
berir fæturnir útsteyptir í sár-
um, og drættirnir kringum munn
inn harðir og illmannlegir. Jafn-
vel þó að liann svæfi og væri
allur máttlaus þá liafði maður
Jæyg af honum. Það var ómögu-
legt að horfa á þessar risa-
vöxnu hendur með særðum
hnúunum og loðnum fingrun-
unum án þess að manni dytti
í hug járnklær, og þegar mað-
ur leit á lierðarnar á lionuni,
breiðar eins og hlöðudyr, var
líkast því að maður lieyrði brot-
hljóð í timbri, þvi að annað
var óbugsandi en að ])essi mað-
ur bryti hverja lmrð í mél, með
ekki meiri erfiðismunum en
kona brýtur kvist á hné sér,
þegar hún er að kveikja upp
eld.
Það var komið langt fram á
dag. Sólin var hátt á lofti yfir
olíuviðarfjallinu, og i bænum
var ys og þys undir hátíðina.
Það heyrðist hófadynur undir
hvelfingum horgarliliðanna,
kaupmenn hrópuðu um varning
sinn og við og við heyrðust ein-
kennileg skerandi hljóð gegn-
um kliðinn. Það var eins og
])að kæmi frá þúsundum l)ai’ka
og fyllti loftið.
En ekkert þessara hljóða virt-
ist trufla manninn sem svaf.
Hann lá þarna kyrr og ósnort-
inn í öllum þessum bávaða og
gauragangi, en þegar dró niður
i kliðnum gat það komið fyrir
að liann settist upp og kreppti
hnefana og starði út í loftið.
Það var eins og einhver dularfull
máttarvöld lékju sér að honum.
I draumnum var hann langt
burt frá Jerúsalem. Hann sat í
lmipri uppi á búsþaki heima hjá
sér — tíu ára drengur, berfætt-
ur og skjálfandi í morgunkuld-
anum. IJann bafði augun á hús-
lmrð dálitlu neðar í götunni,
og hann var svo lafhræddur við
að missa af þvi að sjá þegar
brandinum yrði skotið frá að
innanverðu og hurðinni lokið
upp, að bann sat grafkyrr og
hafði ekki augun af dyrunum
eina sekúndu.
Þelta var snenima dags. Skýin
voru enn rauð eftir sólarupp-
rásina en vindurinn var kom-
inn á suðvestan og hann var
hræddur um að rigningin mundi
ónýta áformin hans.
Litlu þakflötu húsin í Nasar-
et voru enn kyrr og hljóð eftir
nóttina, en hann hafði ekki
setið lengi þegar dyrnar fóru
að opnast og' mannsraddir
beyrðust gjalla í morgunkyrrð-
inni. Konur skunduðu hjá með
vatnsker sín á höfðinu, vín-
garðsmennirnir héldu til vinnu
sinnar, og i liúsagarðinum
skammt frá ldaðaði leikera-
smiðurinn upp vörum sínum
til sölu.
Hjarta hans skalf af eftir-
væntingu og nú fékk liann á-
kafan hjartslátt. Dyrnar á hús-
inu þarna niður frá voru opn-
ar upp á gátt.
Kona kom út með vatnsker
og maður á eftir. Áður en þau
voru horfin fyrir hornið kom
drengur fram í gætlina. Hann
var berhöfðaður og berfæltur
og veifaði ilskónum í annarri
hendinni. Ilann horfði brosandi
á fugl, sem var að leika sér
yfir höfðinu á honum.
Barrabas varð nauðugur vilj-
ugur að Iilæja líka, en drætt-
irnir kringum munninn á hon-
um líktust fremur glotti. Og
naumast hafði liinn drengur-
inn beygt sig til þess að
smeygja ilskónum á fætur sér,
fyrr en bann vatt sér ofan af
þakinu og livarf upp í götuna.
Hann bljóp liratt og var að
vörmu spori kominn út fyrir
bæinn. Þar hitti bann kunningj-
ana. Þeir voru þar i einum
bnapp bak við steingarðinn,
sem þeir böfðu hlaðið daginn
áður. IJjartað í lionum hopp-
aði af kæti yfir því að leikur-
inn var byrjaður. Hann veif-
aði báðum höndum yfir höfði
sér og hrópaði lil þeirra:
— Hann kemur! Hann kem-
ur!
En áður en hann var kominn
alla leið til þeirra, hafði hann
tekið eftir þvi, að eitthvað var
öðruvísi en það átti að vera.
Þeir stóðu þarna svo kærulaus-
ir, störðu ofan í jörðina og
reyndu að skríða í skjól — liver
að annars balci.
Ilann var dálítið vonsvikinn
þegar hann stóð þarna og
ltorfði á andlitin á strákunum,
sem þarna voru saman kontn-
ir. Hann hnvklaði augnabrún-
irnar eins og hann hafði séð
fullorðna fólkið gera, þegar eitt-
hvað var að fara illa. Reiði og
hræðsla fór um hann í senn, en
hann reyndi að gera röddina
svo napra og hæðandi sem
honum var unnt, þegar ltann
skarst í leikinn.
— Jæja, Jakob ætlar að fara
að veiða smáfugla, og Mattbe-
us á að fara að fara að sitja
yfir og Jóhannes ætlar að fara
að tína blóni . . . . ?
Hann leit fyrirfitlega á örva-
boga eins drengsins, staf ann-
ars og tómar liendur þess þriðja.
Svo bætti ltann við:
— Hvar eru vopn okkar ræn-
ingjar?
Hann stappaði fótunum en
breyfði sig eklci úr stað. Svo
gekk hann að hornsteininum á
garðhleðslunni, stakk liendinni
inn í rifu á garðinum og dró
fram grófböggin bareflin.
— Þú munt ekki bafa gleymt
því sem okkur kom saman um
í gær Daníel? sagði hann og
stakk einu bareflinu í höndina
á þeim drengnum, sem næst
stóð. Þú munt ekki ætla að
svíkja loforð þitt, Jósep, hélt
hann áfram. Sá fyrsti sem nálg-
ast virkið okkar verður tekinn
og bundinn........
Ilann reyndi mcð öllu móti
að blása að kolunum frá í gær
bjá drengjunum, en þeir tóku
nauðugir við bareflum sínum,
sumir sveifluðu þeim í lofiinu,
en flestir stóðu grafkyrrir og
héldu um þau.
Barrabas leit ósjálfrátt nið-
ureftir. Þreif til þeirra sem
næstir stóðu og neyddi þá með
sér bak við „virkisgarðinn“, og
með því að hvessa augun og
hreyfa sig dólgslega gaf hann
hinum merki um að gera það
sama.
Nú kom drengur gangandi upp
eflir. Sá sami sem fyrir skömmu
hafði staðið i dyrunum hjá sér
með ilskóna í liendinni og horft
hlæjandi á fuglinn, sem flögr-
aði yfir honum.
Hann nam staðar spölkorn frá
þeim. Var þetta fugl sem tísti?
Yngsta dóttir Júliönu Hollandsprinsessu og Bernhards prins var
sMrÖ í Dómkirkjunni í Utrecht. Hlaut hún nafnið Marijke Forth.
Wilhelmina drottning sést hér koma til Dómkirkjunnar til þess
að vera viðstödd sktrnarathöfnina.