Fálkinn - 12.12.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET___
6
Tveggja herra þjónn
að á honum og fullyrti að áhættan væri
engin, fór Mazarákt að prútta, eins og
kramari með skraut sitt, og hann lét meira
að segja ertast og varð reiður. Loks urðu
þeir sammála um verðið. Samningurinn
var gerður. Herra -Mazarákt lagði frá sér
tækið.
Nú var hann orðinn einn aftur og áfjáða
röddin horfin og hann fór nú að hugleiða
nánar hvað það eiginlega væri, sem hann
liefði tekist á hendur. Eftir að liafa full-
vissað sig um að hurðin að lierberginu var
læst og tjöldin vandlega dregin fjrrir lok-
aða gluggana, opnaði hann stóra ferðakoff-
ortið sitt, en i því voru flöskur með sýnis-
hornum af grískum víntegundum, sem voru
í öskjum úr tyrkneskum pappa og með
skrautprentuðum miðum með sterkum lit-
um og gylltu letri — prentuðum í Argen-
tínu.
Hann tók upp nokkrar flöskurnar. Síðan
náði hann í eina pappaöskjuna og opnaði
hana. Tók upp úr lienni sívalning úr ó-
fægðum málmi sem líktist messing. Sí-
valningurinn var álíka breiður og þumal-
fingurinn á honum, en um það bil þrisvar
sinum lengri Nú svitnaði hann og fór að
skjálfa. Ilann lagði öskjurnar og allar flösk
urnar á sinn stað aftur og settist á stólinn
við rúmið. Svo tók liann hólkinn í vinstri
hönd. Annar endinn var lokaður með eins-
konar fjöður, sem var svipuð nælifestu á
sjálfhlekungi. Hann skrúfaði lokið af end-
anum á hólkinum.
Úr vestisvasa sínum tók hann 7.63 Maus-
erskothylki. Deigur blýoddurinn var með
fjórum skorum. Svo að hann skyldi rífa
enn betur það, sem hann hitti. Mazarákt
var ljóst að liann hefði naumast tíma og
í flaustrinu missti hann skothylkið á gólf-
ið. Hann kipptist allur við. Hann tók and-
ann á lofti og blés svo upp og niður af
mæði, eins og viðvaningur sem tekur þátt
í íþróttasamkeppni.
Hann var orðinn of gamall til svona verka.
Hann hafði svo mikla reynslu að hann átti
að geta dæmt um þelta betur en nokkur
annar, og i þetta skipti hefði hann átt að
neita. Ilann og frú Mazarákt áttu dýrindis
hústað skammt frá Bordeaux, og liann átti
ávaxtagarð og nóg af peningum í bæði
norður- og suðúr-ameríkönskum seðlum
bæði fyrir sig og konuna um alla ókomna
ævi, og peningarnir voru á vísum stað. En
þetta nægði samt elcki, ef svo kynni að
l'ara að dóttir hans yrði einhverntíma við-
urkennd mikil söngkona Góðir söngkenn-
arar eru dýrir. Og það er annar kostn-
ur við þetta lika. Hún yrði að umgangast
áhrifafólk, sem hjálpaði henni áfram —
frægt og ríkt fólk.
Herra Mazarákt þurrlcaði sér um fing-
urna á vasaklút úr dýrasta silki. Svo tók
hann upp skothylkið. Nú tókst honum að
koma því fyrir þar sem það átti að vera
í hólkinum. Svo skrúfaði hann lokið á
aftur. Næsta atriði þurfti itrustu nákvæmni.
Það var svitalykt í herberginu. Þetta var
eins og að setja upp gildru, en sá einn
munurinn að ábættan var miklu meiri en
að fá högg á fingurna ef gildran lokaðist
of fljótt. Þegar liann losaði um fjöðrina
mundi oddmjó nál pressast að skotbylkinu
og valda því að það springi, alveg eins óg
i hlaupinu á skammbyssu.
Það komu krampateygjur í varirnar á
Mazarákt. Hann stundi. Hann liélt vinstri
þumalfingri á fjöðrinni og spennti hana
upp án þess að nokkurt óhapp yrði. Svo tók
hann þumalfingurinn frá. Þetta var í lagi.
Nú var hólkurinn öruggur þangað til kom-
ið yrði við fjöðrina. Hann stakk hólkinum
í vasann, stóð upp og setti aftur á sig ull-
artrefilinn.
Hann langaði til að fá sér vænt staup af
brennivíni áður en hann legði af stað, en
vissi að það mundi ekki stoða neitt. Nú var
það ekki neitt sem stoðaði. Hann gat engu
treyst nema sjálfum sér. Hann lét stóra
flókaliattinn slúta, tók brúnu regnlilífina
og fór út. Fyrir utan gistihúsið nam hann
staðar sem snöggvast. En — þetta skyldi
verða í siðasta sinn, því liét liann sjálfum
sér. Hann var ekki orðinn of gamall til að
gera þetta aðeins einu sinni enn. Og þegar
það væri gert, mundi aldrei þörf á að gera
það oftar.
Nú mundi hann eignast alla þá peninga
sem hann þyrfti til þes að tryggja framtíð
dóttur sinnar í sönglistinni, allt sem þyrfti
handa dýru söngkennurunum og fyrir
fallegu fötunum og búa liana þannig úr
garði að hún kæmist í talfæri við áhrifa-
fólkið í París. Já, hann mundi ef til vill
hafa efni á að auka fimmtíu til sextíu trjám
við aldingarðinn sinn og að gera múrinn
kringum liúsið, sem hann langaði svo til að
hafa. Og svo ætlaði hann að kaupa háls-
festi handa konunni sinni, jafnvel með
demanti í.
Eins og sjá má var herra Mazarákt eink-
ar heimiliskær. Að frátöldum nokkrum sér-
gáfum, sem liann notaði sér við og við, með
fullri aðgæslu og dugnaði fagmannsins, var
hann ekki mikið frábrugðinn mönnum, sem
komnir eru á þann aldur að þeir fara að
hugsa um að draga sig i hlé og njóta ell-
innar í þægilegu liúsi og návist heittelsk-
aðrar húsfreyju og efnilegrar dóttur.
III. Netið mikla.
Cally gat ekki annað en dáðst að Yalerie
Morlaix, frænku Pauls. Hún beitti öllum
sinum samkvæmishæfileikum til þess að
bjarga kvöldinu við. Hún lét sem bún tæki
ekkert eftir því að þrir af liinum fimm
gestum hennar voru alveg eins og drumbar.
Ilún notaði Alice liina gulljarphærðu og
Ameríkumanninn Brock sem milliliði til
þess að halda samræðunum uppi. Hún sagði
skemmtilegar stuttar sögur af viðburð-
unum í Toulouse á hernámsárunum. Brock
hló tröllslega að hverri sögu og Alice að-
stoðaði hann með lævirkjahlátri sínum. Og
þegar Deevers sveitarforingi fór af sjálfs-
dáðum að tala um refaveiðar fannst Cally
kraftaverk hafa skeð.
Valerie Morlaix var dóttir bjúgnagerðar-
manns frá Elsass og var tvígift, en enginn
vissi neitt um fyrri mann hennar annað en
það, að hann hafði látið henni eftir kynstur
af peningum þegar hann dó, árið 1910. Svo
giftist liún föðurbróður Pauls og gerðist at-
hafnamikil í samkvæmislífi liinnar gömlu
borgar Toulouse. Og nú var seinni maður
liennar líka dauður.
Mikil kunnátta og peningar höfðu farið i
það að búa til glapsýnina, sem sat í hús-
móðursætinu í þessu samkvæmi Pouls Mor-
laix. Þvi að glapsýn var það. Þessi granna
ungmeyjarmynd var ekki ungmeyjarlíkami,
heldur beinagrind sem sextíu ára gamlir
kögglar liéldu uppi. Fíngert andlitið og
mjúkar kinnarnar voru árangur kvalafullra
læknisaðgerða og undir eyrunum voru ör
eftir skurði, sem gerðir höfðu verið til að
draga fellmgarnar úr hörundinu. Að halda
lífi í samkvæminu var barnaleikur einn
hjá öllu hinu, sem það hafði kostað að
viðhalda unglega útlitinu.
Paul kom niður þegar aðalrétturinn liafði
verið borinn á borð. Valerie sagði að Iiann
mætti sjálfum sér um kenna. Hann væri sá
eini í fjölskyldunni, sem legði það í vana
sinn að fá höfuðverk. Hún var sannfærð
um, sagði hún, að þetta kæmi af því að
hann læsi svo mikið af drepleiðinlegum
bókum.
Svo sagði hún bátt upp yfir alla: — Það
er sannarlega tími til þess kominn að liann
gifti sig og fái sér konu, sem heimti af hon-
um að hann fari með henni á dansstað að
minnsta kosti annaðhvert kveld. Eg er viss
um að það mundi lækna í lionum haus-
verkinn á svipstundu.
— Góða besta Valerie, sagði Paul með
sinni blægilegu þykkjurödd, — ég fyrirlít
nýtísku danslög. Þau eru liundleiðinleg.
— Góði Paul, sagði Valerie, — eftir mat-
inn verður þú að leysa þig svo frá öðrum
húsbóndaskyldum þínum, að þú getir farið
með frú Houten út í vetrargarðinn og sýnt
henni hvítu nellikkurnar okkar. Hún liefir
ljómandi fallegt hár. Síðan ég sá það freist-
ast ég til að láta stuttklippa mig aftur. Eg
liugsa að lnin finni nellikku, sem fer vel
við hárið á henni. Paul, ef þú ert þá ekki
svo latur, að þú nennir ekki að lijálpa
henni til þess.
Þegar Paul hafði lokað dyrunum út að
vetrargarðinum sagði hann: — Valerie er
hyggin kona. Eg er oft hissa á hve nærfær-
in hún er um að geta upp á einmitt því,
sem ég óska .... Góða Cally, ég má til að
vera einn með þér í nokkrar mínútur. Eg
hefi verið að hugsa um þetta. Það getur
verið vel hugsanlegt, að Deevers sveitarfor-
ingja hafi skjátlast, að því er John snerti.
Við megum ekki festa okkur við skoðanir,
sem við höfum mvndað okkur fyrirfram.