Fálkinn - 12.12.1947, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Skammt frá honum var blóma-
stóð. Þegar blærinn fór um það
hreyfðist það eins og liópur
flögrandi fiðrilda. Voru það
blómin, sem breyttu fótataki
drengsins þegar hættan vofði
yfir honum?
Ræningjarnir sjö sáu að liann
beygði út af stígnum og livarf
jafn liljóðlega og liann liafði
komið. En þegar Barrabas sá
fórnarlambið slepþa, gat hann
ekki stillt sig lengur. Var það
kannske tilviljun að það var
þessi drengur, sem fyrstur nálg-
aðisl ræningjavirkið? Hafði
liann ekki liaft gát á dyrunum
lijá honum til þess að ná sér í
eitt skipti fyrir öll niðri á þess-
ar-i jarphærðu kveif, þessum
— þessum--------sem aldrei gat
fengið sig til að drepa fugl eða
lemja hund.
Hann sveiflaði bareflinu yfir
liöfði sér og tekur allt í einu á
rás niður brekkuna. Allt gerist
í mesta flýti. Sólin skín beint
í augun á lionum, hann hrasar
um trérót og dettur á hramm-
ana niður á stíginn, en áður en
hann hefir náð að standa upp
aftur eru hinir komnir lil Iians
og standa með kylfurnar reidd-
ar til höggs.
Hann lyftir báðum liöndum
yfir höfuð sér og engist sundur
og saman af hræðslu. Hann veil
að þeir muni drepa liann. Hann
les það úr augum þeirra, og
l’rávita af ótta æpir hann nafn
drengins, sem hann fyrir
skemmstu hafði ætlað að berja
og hinda i ræningjavirkinu.
— Jesús, Jesús — hjálpaðu
mér.
Illræðismaðurinn á gólfinu í
fangelsi Antoniavirkisins lætur
illa í svefni. Sterkur líkaminn
engist sundur og saman og enn-
ið er vott af svita. En draum-
uririn hefir náð sliku haldi á
sál hans að liann valcnar ekki
ein.u sinni þegar ferlega hátt
hljóð glymur um allar götur:
Krossfestu! Krossfestu!
Hrópið sameinast draumi
mannsins og allar barnslegu,
samánkreistu varirnar kringum
liann hrópa allt i einu þetta
hræðilega orð:
Krossfestu! krossfestu!
Loksins vaknar maðurinn á
gólfinu. Ilann stendur upp,
þurrkar svilann af erininu og
starir tryllingslega kringum sig.
Hvar er hann? Hvað hefir gerst?
Hver hrópaði: Krossfestu!
Krossfestu!
Stynjandi þekkir hann aftur
veggina kringum sig. Þessi
hræðilegu óp varða hanri, hann
og engan annan. Illræðismann-
inn og morðingjann. Áður en
sólin gengur til viðar skulu
naglar reknir gegnum liendur
hans og fætur. Hann á að
liengjast á kross og svo getur
fólk haldið hátíðina í friði ....
I æði og örvæntingu þrífur
hann í járnstengurnar fyrir
glugganum, en honum tekst
ekki að brjóta þær.
Eftir dálitla stund opna her-
mennirnir dyrnar, og þá er
hann niðurlútur en kreppir
lmefana. Hárið er vott og í
flygsum á liöfði hans, og aug-
un blóðhlaupin af skelfingu.
En hermennirnir koma ekki
inn til hans. Þeir standa í dyr-
unum og hrópa til liaris að
liann sé frjáls. Hann megi fara
hvert á land sem hann vilji . .
Hann lætur kreppta hnefana
síga, hægt og liægt. Frjáls? A
gólfinu fyrir framan liann er
rák af hlárri dagsbirtu. Ósjálf-
rátt starir hann á þessa rák.
Frjáls? Hann skilur þetta ekki
— Veistu ekki að það eru
páskar og landstjórinn má láta
einn fanga lausan? hrópar einn
hermaðurinn hálf óþolinmóður
yfir því að Barrabas skuli vera
svona lengi að átta sig..
En þá lyftir hann allt í einu
höfði, fanginn. Það er rétt svo
að hann getur hært varirnar:
— Hefir nokkur beðið um
að lála mig lausan?
— Lýðurinn, svöruðu þeir,
— lýðurinn hefir beðið um að
láta þig lausan . . ..?
Hægt og rólega fer jötunninn
að lireyfast. Ilann gengur með
liangandi arma og andlitið eins
og hann viti hvorki úr né í.
Hermönnunum finnst hann lik-
ari mani' á leið til aftökustað-
arins en náðuðum manni, en
þeir þora ekki að hafa orð á
þvi við hann.
Eins og í svefni reikar liarra-
has fram að breiðum dyrunum.
Aðeins nokkur skref eru milli
hans og frelsisins, þegar hann
tekur alll í einu eftir manni,
sem stendur liálffalinn í skugg-
anum undir porthvelfingunni.
Hann er gamall og magur,
skeggið er hvítt og það er
virðulegur svipur yfir honum,
en kroppurinn skelfur af ákafri
geðshræringu. Hann tekur báð-
um höndum um handlegginn á
Barrabas:
— Veistu hver á að lianga á
krossinum í þinii stað i dag?
Jesús frá Nazarel, spámaður-
inn, liann sem segist vera son-
ur Guðs.
Gamli maðurinn híður ekki
eftir því að sjá hvort orð lians
hafi áhrif á glæpamanninn,
hjarta lians er bara svo þrung-
ið, að hann má til að hrópa
þelta hvort sem nokkur hlust-
ar á það eða ekki. En Barra-
bas riðar eins og hann væri
barinn, og ber handlegginn
fyrir augu sér sér og styðst upp
við múrinn.
— Nei, nei, hvíslaði hann hás
og allur líkaminn titraði eins
og í dauðateygjum.
Undrandi liorfir gamli mað-
urinn á hann og strýkur skegg-
ið skjálfandi hendi. Þekkti jafn-
vel afbrotamaðurinn máttinn,
sem var fólginn í þessu nafni?
.... Hann leggur höndina
smeykur á liandlegg Barrahas-
ar: — Sonur minn, far þú i
friði og kvíddu engu. Hann lief-
ir lofað að frelsa okkur alla
..... Þú ert sá fyrsti ......
Þrevtuleg, rauðhvarma augun
í honum tindra af gleði um
leið og hann segir það.
En Barrabas slítur sig af hon-
um. Hann ryðst áfram gegnum
mannhafið. Innan við borgar-
hliðin eru þrengslin ferleg.
Fólkið liorfir á fanga, sem erf-
iðar sig áfram götuna með kross
á bakinu. Barrabas stendur kyrr
og liorfir ótlasleginn á liann.
Ilann horfir á kvalasært and-
lit lagandi í hlóði undan sár-
um þyrnikórónunnar um ennið.
En fyrir innan þetta virðist
hann sjá annað andlit — barns-
legt og kringluleitt. Eitt augria-
blik sér hann tíu ára dreng
lyfta klunnalegum bareflum
upp á öxlina á sér, augnaráð
hans er fallegt og fullt af með-
líðan .....
I sama bili skeður það að
veslings fanginn, örmagna und-
ir þvngd krossins, lirasar og
dettur. Hann liggur rétt fyrir
framan fætur Barrabasar, svo
nærri að hann getur snert fæt-
ur hans með höndunum.
Undursamlegri hugsun skýt-
ur allt i einu upp í hug illræð-
ismannsins. Það er hvíslað að
honum, að hann skuli bevgja
sig niður eftir krossinum og
taka liann á axlir sér. Þvi að
það er hann, sem er illræðis-
maðurinn. Veslings fanginn
undir krossinum hefir aldrei
drepið fugl eða barið hund —,
því síður að hann hafi nokkurn-
tíma unnið manni mein .......
Handleggir Barrahasar kippast
við,og hann kýtir öxlunum til
þess að taka við þunga kross-
ins en verður litið kringum sig
um leið.
Þrátt fvrir öll þrengslin hefir
fólkið þokað sér frá, svo að
hann stendur einn hjá mannin-
um sem hefir örmagnast undir
krossinum. Fólkið hendir á
liann og segir: „Þarna er Bar-
rabas — morðinginn! Barrabas,
stórglæpamaðurinn! Þeir hafa
gefið hann lausan en tekið hinn
sem engum hefir illt gert!
Framhald á bls. 11.
Þekktar af fleslum, þekkastar flestum
.... Enskur Yardley Lavender rifjar
upp ilm liðinna stunda æsku og gleði.
Minnir þá sem elska yður á nafn yðar
eins og ljóð eða lag.
Þessar og allar aórar fegurðaruörur fra
Yardley fást í góöum verzlunum hvarvetna
YARDLEY
33 Old Bond Street, London