Fálkinn - 23.01.1948, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Vitið J»ér . . . ?
hversvegna radium er svo dýrt?
Vegnci þess að það er svo
kostnaðarsamt að vinna það úr
úrangrýtinu, sem það er í. Með
fullum rekstri í öllum radium-
námum veraldar er radium-
framleiðslan ekki nema í mesta
lagi 100 gr. Og verðið á þessu
efni, sem er svo nauðsynlegt
læknavísindunum er tim 125.000
krónur fgrir grammið.
a8 635 milljard sinnum þarf að
gefa spil, til þess að réttar lík-
ur séu til þess að maður fái
þrettán spaða í bridge.
Ef allar þær 2 milljard mann-
eskjur sem jörðina byggja spil-
uðu bridge á hverju kvöldi
mundu líkindi vera til þess að
nokkrir fengju 13 spaða á hverju
ári, því fleiri sem spilatíminn
væri lervgri. En best er að hugga
sig við að það er hægt að gera
stóra-slem þó að maður hafi
ekki 13 spaða.
að ef bólusótt berst til óbólu-
settrar þjóðar smitast svo gott
sem allir.
Til dæmis nu't nefna að á 18.
öld dóu um 45 milljónir manna
úr bólusótt, og hér á landi dó
þriðji hver maður í Stóru-ból-
unni 1707. — Hér er teikning frá
bernskuskeiði bólusetninganna.
Það kom fgrir i þá daga, að
læknirinn kom með kálfana
inn í lækningastofuna og skóf
bóluefnið af kviðnum tí þeim
í augsgn sjúklinganna.
að miðflótta-aflið í hringnum á
kappakstursbifreiðum getur orð-
ið yfir 100 smálestir.
Þegar Englendingurinn John
Cobb setti heimsmet i kapp-
akstri fgrir nokkru með 03h
km. hraða á klukkustund, sner-
ust hjólin 60 umferðir á sek-
úndu en við þann hraða verður
þrýstingurinn 150 smálestir. En
barðarnir á bifreiðinni höfðu áð
ur þolað meiri þrýsting.
Hér er Cobb í bifreiðinni
sinni.
saman, en þó kom fyrir a'ð þau
lyftu fingrunum lil að mynda
orð, og þá töluðu þau alllaf
um hana, horfnu dótturina sína.
— Hvar heldur þú að luin
sé núna? Skyldi lienni liða
sæmilega?
— Segðu ekki þelta, hún er
ekki verðug' þess að þú hugsir
til liennar.
En sjálfur lmgsaði liann þó
ekki um annað en dóttur sina.
Mörg ár voru liðin. Þá var
það eitt kvöldið að grannkona
kom inn til þeirra og sagði:
-— Eg hefi séð hana Júlíu
ykkar!
Hvar spurði móðirin eins
og milli steins og sleggju.
— I leikhúsinu, svaraði grann
konan. Hún er l'ræg leikkona
primadonna — hún syngur
alveg guðdómlega.
Júlía sagði við manninn sinn,
með gleðitár í augunum: —
Hún Júlía syngur. Hún Júlía
okkar!
I öllu húsinu var ekki lalað
uin annað en mállausu foreldr-
ana, sem áttu dóttur, sem var
orðin fræg söngkoná. En hún
hafði gleymt foreldrum sínum,
svo að refsidómur Guðs mundi
áreiðanlega koma vfir hana.
Málleysingjarnir hertu upp
liugann og fóru í leikhúsið lil
þess að sjá dóttur sína. Rödd-
ina hennar gátu þau ekki
heyrt. — Þetta var vetrarkvöld
og nístandi kuldi. Þau fóru í
sunnudagsfötin sín, keyptu
dýra aðgöngumiða og gengu
skjálfandi inn í leikliúsið. Þau
liöfðu lierðing um hjartaræt-
urnar, þau voru ekki vön svona
sterkri birtu. Og þau kunnu ekki
við sig innan um allt þetta fína
l'ólk. Þau þorðu ekki að tala
saman á fingramáli. Þögðu og'
hiðu. Þau lieyrðu ekki kliðinn
í fólkinu meðan jjað heið, jjenn-
an klið, sem gefur leikhúsun-
um svo einkennilegan hlæ. Þau
störðu fast og kvíðandi á allt
skrautið og leið illa í öllu um-
komuleysinu. Þeim lá við gráti.
Þegar tjaldið var dregið upp
í háls. — Nú átti barnið þeirra
fannst þeim hjartað koma upp
að koma fram og svngja!
Þega Júlía kom inn á svið-
ið var henni tekið með dynj-
andi lófaklappi. Fólkið fleygði
til hennar blómum úr öllum
áttum. Hún var svo falleg, að
foreldrar hennar gátu varla
náð andanum. Og svo fór hún
að lcika. Allar hreyfingar hcnn-
ar voru með fráhærum þokka,
og hún leið um sviðið, létt eins
og luin gengi á skýjum. Þegar
jjessi unga stúlka, dóttir mál-
lausu foreldranna, fór að syngja
varð grafhljótt i salnum. Fólk-
ið hlustaði hugfangið.
Þegar lagið var á enda dundi
lófaklappið við í salnum Júlía
gekk fram að ljósröðinni til
l>ess að endurtaka lagið og
renndi augunum sigri hrósandi
yfir mannfjöldann i salnum til
að sjá hvort hún kæmi auga
á nokkurn sem hún þekkti.
Allt í einu námu augu lienn-
ar staðar við blett í miðjmn
salnum. Hún stóð þarna og gal
hvorki lireyft legg né lið, og
starði á gömlu hjónin, sem sátu
þarna í sunnudagsfötunum
sínum, innan um allt fína fólk-
ið. Það varð löng þögn. •— Fólk-
ið hætti að klappa. Það heið
eftir laginu. En söngkonan stóð
þarna eins og hún væri löm-
uð. Henni fannst liún vera að
kafna og röddin var föst í
kverkunum á henni. Hún sá í
huga sínum fátæklega heimilið
— hún hugsaði til góðra, ástúð-
legra foreldra — hún lmgsaði
um sitt eigið vanjjakklæti.
Minningarnar streymdu yfir
hana eins og foss, með meira
afli en hún hafði orðið vör við
nokkurntíma áður. Gömlu spör
fuglarnir tveir höfðu læðsl
þarna inn lil að heyra nætur-
galann syngja.
Og veslings gömlu hjónin
funclu á sér, að Jiarna var eitl-
hvað öðruvísi en j)að átti að
vei-a. Þau óskuðu J)ess mest að
J)au gætu falið sig, svo að barn-
ið truflaðist ekki.
Móðirin lyfti liendinni yfir
höfuðið á þeim sem sátu næst
fyrir framan hana og gerði
merki með fingrunum:
— Vertu ekki hrædd, við er-
um ekki reið við J)ið!
Söngkonan brosti svo ein-
kennilega — J)að var alveg eins
og hún hefði skilið orð móður-
innar. Hún starði fram í salinn
og kinkaði kolli lil foreldra
sinna. Hljómsveitarstjórinn
barði óþolinmóður með takt-
stokknum. í J)riðja skipti byrj-
aði hljómsveitin á laginu. Fólk
fór að ókyrrast. En enn kom
ekki eitl hljóð yfir varir söng-
konunnar.
Móðirin rétti upp hendurnar.
Júlía, hvað gengur að þér,
hlessað barnið?
Söngkonan barðist við að
stilla sig. Hún gaf hljómsveit-
inni merki og lét hana endur-
taka fyrstu taktana en J)egar
liún ætlaði að taka undir kom
aðeins gjallandi óp yfir varir
liennar. Það var líkast gargi í
lirafni. Hún þagnaði, greip um
hálsinn á sér og stai-ði um stund
með örvæntingarsvip á foreldra
sína og áheyrendurna — svo
hneig hún niður á gólfið hljóð-
laust.
Eftir að læknarnir liöfðu
stumrað lengi vfir henni opn-
aði hún loks augun aftur. Það
kom ró og friður vfir andlitið.
Því að móðúrhendur, hendur
sem voru harðar af striti og
skorpnar af elli klöppuðu
liénni.
Svo féll hún í svefn, sem
bar hana inn í nýtt lif.
GLUGGAÞVOTTUR ÓÞARFUR.
F. W. Smith verkfræðingur í San
Franciseo hefir búið til nýja g'lugga,
sem létt niuni miklu starfi af
húsmæðrunum í framtiðinni. Hann
festir einskonar vindutjald úr plasti
efst á gluggann og ef hann óhreink-
ast þarf ekki annað en draga plast-
tjaldið niður og glugginn verður
hreinn.