Fálkinn - 03.09.1948, Síða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 695
Lárétt. skýring:
1. Fornafn, 4. mjöl, 10. óiriörgum,
13. r'æfil, 15. vermt, (fornt), 10.
hverfa, 17. þynnan, 19. saklausir,
21. stööuvatn, 22. sendiboða, 24.
liríðin, 20. liandleggjastuttrar, 28.
málmur, 30. flana 31. stjarna, 33.
samtenging, 34. vend, 36. eldstæði,
38. leyfist, 39. klifraði, 40 hárlausir,
41. ósamstæðir, 42. þingmaður, 44.
þvertré, 45. ósamstæðir, 46. marin,
48. mökkur, 50. greinir, 51. sérstak-
lega, 54. í fjósi, 55. verk, 56. hljóða,
höfðingja, 66. stétt, 67. dögg, 68.
58. sést, 60. missti, 62. í glugg'a, 63.
hleyta, 69. spurt, 60. nrissti, 62. í
glugga, 63. höfðingja, 66. stétt, 67.
dögg, 68. bleyta, 69. spurt.
Lóðrétt, skýring:
1. Amboð, 2. á skóm, 3. henging-
arólin, 5. þyngdareining, útl. 6.
snemma, 7. vega í— (orðatiltæki),
8. tveir eins, 9. eldstæði, 10. mein-
lætamanns, 11. tínrinn, 12. sjór, 14.
stjórnar, 16. ieyna, 18. 1. jan.—
31. des. 20. einstaklega, 22. fæða,
23. óhreinka, 25. kássan, 27. jálkur-
inn, 29. sér eftir, 32. hljómaði, 34.
rá, 35. væta, 36. sjáðu, 37. manns-
nafn, 43. flanaðir, 47. veiddi, 48.
kaldi, 49. sérgrein, 50. dró, 52.
stúlka, 53. gína, 54. klöpp, 57. skel-
in, 58. tengsli, 59. bíll, 60. verk, 61.
súrefni, útl. 64. fangamark, 65. frum
efni.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 694
Láréit, ráðning:
1. Ess, 4. fyrstar, 10. K.E.A. 13.
maks, 15. rótar, 16. örin, 17. skaust,
19. kerann, 21. aðra, 22. sló, 24.
Iðun, 26. agnhöldunum, 28. láð, 30.
K.A.Ó. 31. ill, 33. ar, 34. ská, 36.
áta, 38. E.A. 39. kaióría, 40. klassik,
41. K.N. 42. tign, 44. aka, 45. K.K.
46. ans, 48. lóu, 50. far, 51. óstjórn-
lega, 54, gati, 55. mun, 56. gata, 58.
orðinn, 60. haltra, 62. reik, 63.
álúni, 66. arið, 67. fyr, 68. krómaði,
69. ana.
Lóðréti, ráðning:
1. Ems, 2. saka, 3. skaðað, 5. yrt,
6. ró, 7. stallar, 8. T.A. 9. ark, 10.
kraunri, 11. einn, 12. ann, 14. surg,
16. örðu, 18. sannkristin, 20. ein-
staklega, 22. sök, 23. ódó, 25. flakk-
ar, 27. blakkra, 29. árann, 32. leika,
34. sót, 35. áin, 36. ála, 37. asa, 43.
kórunum, 47. sóaðir, 48. lóm, 49.
unn, 50. fattra, 52. stik, 53. gala, 54.
grey, 57. arin, 58. orf, 59. nár, 60.
hið, 61. aða, 64. ló, 65. Na.
„Það getur nú orðið skrambans óþægi-
legt fyrir yður eí‘ þér hagið yður ekki
skikkanlega .... munið það ....“ Hann
þagnaði og skimaði kringum sig í mann-
fjoldanum, sem fyllti stöðvargólfið.
„. . . . að ég á við mann, sem einskis svíf-
ist,“ bætti Helen við hálfnaða setninguna.
„Það er ekki í fyrsta skipti, og ég er ekk-
ert brædd .... þetta verður eins og ég
sagði.“
„Eg liefi haldið yður aðra en þér eruð,“
andvarpaði Cornell.
Nú fór Ilelen að hafa augun hjá sér.
Henni fannst endilega, að einhver væri að
horfa á sig, eða að einhver sem hún þekkti
væri þarna nærri. Þarna slóð kreóli ekki
langt frá og var að kveikja sér i vindlingi.
Bjarmann lagði á andlitið á honum. Helen
lók öndina á lofti. Maðurinn var dölckur
á liörund og með ofurlítið yfirskegg, en að
öðru leyti var hann nauðalíkur Lock Mere-
ditli.
Cornell tók hana undir arminn og sagði:
„Nú verðum við að fara út á stéttina.
Leslin fer eftir 4 mínútur!
Kreólinn fleygði eldspýtunni frá sér og
geklc á undan þeim fram á gangstétt nr. 4,
en þaðan fór Albanylestin. Cornell fór
sömu leiðina á eftir og átti sér einskis ills
von. Helen var orðin örugg og róleg. Hún
var eklci ein sins liðs lengur. Ekki ein um
hlutverkið.
Hvaða hlutverk? .... Hvað vakti fyrir
Meredith? Það hlaut að vera einliver á-
stæða til þess að hann liremmdi elcki Cor-
nell þegar i stað.
Ætlaði hann að láta hann fara eins
langt og liann kæmist, eins og köttur sem
leikur sér að mús? Hún sá að kreólinn
fór inri í vagn nokkru framar i lestinni.
„Svefnvagninn er hérna,“ muldraði Cor-
nell.
„Það gildir mig einu,“ sagði Helen. „Og
á gistihúsunum er ég einkaritari yðar,
skiljið þér það. Eg heimta að fá herhergi
út af fyrir mig.“
Cornell svaraði ekki. Hann þreif í hand-
legginn á lienni og ýtti henni upp í einn
vagninn.
Augnahliki síðar rann lestin af stað.
Dave Dott laut niður að manninum, sem
hreyfði hvorki legg né lið. Hann þurfti
ekki að kveikja á eldspýtu og skoða and-
litið til þess að vita að það var Terry, sem
hann hafði fundið steindrepinn þarna við
garðlagið kringum þakið. Hann flýtti sér
að leggja líkið á bakið. Það gat ekki verið
nema mínúta síðan að Terry var skotinn.
Hendur hans voru volgar ennþá. En hjart-
að stóð kyrrt og úr sárinu á bringunni
rann hreiður blóðlækur. Dave stakk liend-
inni undir vestið hans. En hann fann ekki
það, sem hann leitaði að. Búnt af 100
dollara seðlum.
Hann hafði þá verið myrtur til fjár. Án
þess að Terry vissi hafði honum verið veitt
eftirför er liann fór að sækja peningana.
Það var einhver sem vissi um erindið, og
hafði séð hann flýja upp á þakið. Morð-
inginn hlaut að vera þarna á næstu grös-
um.
Blaðaljósmyndarinn lirökk við. Var það
sem honum heyrðist •— Fótatak þarna rétt
fyrir aftan liann? Létt, hratt fótatak ....
eins og einhver væri að læðast á hurt og
vildi ekki láta talca eftir sér.
Án frekari umhugsunar tók Dave við-
hragð og liljóp inn i myrkrið. Og nú kom
hann auga á einhverja renglulega veru
það var stúlka.
Eftir fáeinar sekúndur liafði liann náð
í liana og tók föstu taki um liandlegginn
á henni. Hún harðist um á hæl og linakka
eins og villidýr, og reyndi að losa sig, svo
að liann varð að taka háðum höndum
utan um hana til þess að hún gæti ekki
komið fvrir sig höndunum. Hún veinaði
undan þrýstingnum, því að Dave tók ó-
mjúkt á lienni.
„Sleppið mér!“ sagði hún í hænarróm.
„Eg hefi ekki gert neitt fyrir mér.“
„Athæfi yðar bendir í aðra átt,“ taulaði
Dave Dott. „Ef þéi getið stillt yður um að
rífa og klóra eins og köttur, þá skal ég
sleppa annarri hendinni á yður. En ég
læt yður ekki hlaupa á hurt.“
„Yður er óhætt að sleppa mér .... ég
skal ekki hlaupa,“ stundi hún.
Dave Dotl sleppti annarri hendinni, en
liélt eftir sem áður um handlegginn á
henni. Hann gat ekki greint andlitsdrætti
hennar þarna, vegna þess hve dimmt var,
en líkamsvöxturinn var rennilegur og fal-
legur.
„Þetta .... þetta var harin hróðir minn,“
sagði lnin allt í einu og reyndi að hæla
niðri í sér grátinn.
„Sem skaut Terry?“ spurði Dave. Hon-
um þótti merkilegt að hann skyldi ekki
Iiafa heyrt skothvellinn í svona stuttri fjar-
lægð. Morðinginn hlaut að hafa notað hvssu
með hljóðdeyfandi umbúnaði.
Hún hristi höfuðið og fór að gráta.
Grannur líkami hennar skalf af ekka.
Dave gerði ekkert til að hugga hana. Hann
þekkti hana ekki og hafði enga meðaumk-
un með henni. Manneskja sem leikur jafn
djarfan leik, verður sjálf að taka afleið-
ingunum.
„Terry .... liann var stjúpbróðir minn,“
gat hún loksins stunið upp úr sér.
„Höfðuð þið talað ykkur saman um að
liittast hérna?“ spurði hann óþjáll.
„Nei, Iiann hafði ekki luigmynd um að
ég veitti honum eftirför. Eg mátti ekki fá
að vita hvað hann hafði fyrir stafni. Hann
sagði mér ekki annað en það, að hann
hefði fengið vel horgaða vinnu.“
„Það sagði liann vist alveg satt,“ svar-
að Dave þurrlega.
Mig grunaði að þetta væri ekki allt með