Fálkinn - 14.10.1949, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
VITIÐ ÞÉR . . . . ?
Maðurinn sem „heyrir“ með
þumalfingrunum
t
að stóru herskipin, sem knúð
eru dieselvélum, fá oft eldsney/i
um borð þegar þau eru í rúm-
sjó?
Það er afar mikilsvert á
stríðstímum að herskipin geti
verið lengi á höfum áti í einu,
án þess að koma í höfn. Þess
vegna eru olíuskip send til
þeirra og olíunni dæll um borð
í skipin án þess að þau nemi
staðar á meðan.
hvers vegna engisprettumynd er
notuð sem merki á toppinn á
kauphöllinni í London.
Það var stofnandi kauphall-
arinnar, Thomas Gresham, sem
tók upp á þessu, og ástæðan til
þess var sem nú skal greina:
Einu sinni er faðir hans var á
gangi úti á einum vellinum fyr-
ir utan borgina, heyrði hann í
engisprettuhóp, sem hátt lét í.
llann gekk á hljóðið til að skoða
þetta nánar, en kom þá auga á
nýfætt sveinbarn, sem móðirin
hafði borið út. Gamli Gresham
tók hvílvoðunginn og fór með
hann heim með sér og tók hann
sér í sonar stað. Þetta var Thom-
að blóðhundarnir eru með mein-
lausustu hundum í heimi?
Fólk heldur yfirleitt þveröf-
ugt. Því að bæði eru hundar
þessir æði grimmilegir útlits og
svo er nafnið ekki beinlínis
meinleysislegt. En það hefir
þeim verið gefið vegna þess, að
þeir eru af allra besta kyni
(blóði). Það var því mikið rang-
nefni að kalla Hitler blóðhund.
að áður var eyðimörk þar sem
eitt frjósamasta garðyrkjuland
Bandaríkjanna er nú?
Þetta er í Coachella-dalnum,
og breytingin er að þakka á-
veitu, sem gerð hefir verið þang-
að úr Coloradofljóti. Myndin er
þaðan og litlu „tjöldin“, sem
sjást og eru tilsýndar eins og
herbiíðarhvirfing, eru hlífar,
sem settar eru yfir melónu-
plöntur.
as Gresham, og þegar hann
kom til vits og ára fannst hon-
um hann eiga engisprettunum
líf sitt að launa.
Heimur hans er myrkur og þög-
ull. Næstum því síðan frá því að
hann man eftir sér hefir enginn söng-
ur ekkert orð, enginn hljómur mann-
legrar raddar borist honura. Blind-
ur hefir hann verið síðan hann var
fjögurra ára.
Samt sem áður eru til margar
mannlegar verur, sem ég kenni
meira í brjósti um héldur en ,loe
Hatton.
Alla leiðina frá Mancliester til
Liverpool hafði ég óttast það
augnablik, þegar við snerum i átt-
ina til iðnaðarborgarinnar St. Hel-
ens. Innan skamms myndi ég í
fyrsta skipti hitta eitthvað af þeim
3950 mönnum, konum og börnum í
Bretlandi, sem eru bæði blind og
heyrnarlaus.
Jafnvel hin rólega og hversdags-
lega rödd félaga míns, hr. G. A.
Schofield, gat ekki róað mi'g. Hann
hafði verið yfirumsjónarmaður
dauf-dumbra skólans í Manchester
siðastliðin 25 ár og var þvi vanur
að hitta fólk, sem þannig var ástatt
um.
Þér mun finnast mjög auðvelt að
umgangasl Hatton,“ sagði hann.
„Mjög svo lifsglaður ungur piltur."
Eg gat ekki trúað honum. Hversu
miklu sem hann hafði áorkað með
kennslu sinni og þjálfun, þá gat
varla verið „auðvelt að umgangast"
heyrnarlausan og blindan mann. Og
vissulega hlaut „lífsglaður“ að vera
of sterkt að orði komist.
Eg átti eftir að fá að sjá, að orð
hr. Schofields voru ekki sögð út í
bláinn.
I vinnustofum „Blindrahjálparinn-
ar“ var lítið herbergi þar sem grá-
hærður, gamall maður á bekk var
að gera við stól. Við hliðina á hon-
um sat Hatton.
Hann var lágvaxinn, grannur, ung-
ur maður með dökkt hár og magur
i andliti. í fyrstu hélt ég að liann
væri sofandi vegna þess að augu
hans voru afmynduð, en það voru af-
leiðingar heilahimnuþólgu, er hann
hafði fengið árið 1932.
Hann gat ekki heyrt til okkar og
hreyfði sig ekki, fyrr en hr. Sclio-
fíeld, sem hafði þekkt liann í nokk-
ur ár, tók í öxlina á honum og tók
síðan utan um úlnlið lians til þess
að stafa kveðjuorð með snöggum
merkjum i liendi hans.
Andlit hans Ijómaði af ánægju. En
þá skeði nokkuð, sein ég mun aldrei
gleyma.
Hatton losaði hendi sina og lyfti
henni upp að andliti hr. Schofields.
Fingurnír leituðu að höku lians og
eins og ekkert væri eðlilegra, þá
setti liann þumalfingurinn á varir
honum. „Hallo Jói,“ sagði hr. Seho-
field. „Hvernig hefir þú það‘?“
Maðurinn, sem gat ekki lieyrt,
svaraði samsundis: „Agætt, ágætt."
„Eg hefi komið liér með mann, sem
ællar að hitta ]jig, og hann er frá
I.ondon.“
„Loridon," endurtók Hatton.
Hr. Scofield sagði: “Þetta er hr.
Barker."
Hatton lét hendina falla frá vör-
um lir. Schofilds rétt til þess að
taka í hendina á mér, en setti liana
svo aftur á sama stað. „Gleður mig
að kynnast yður herra Baker,“ sagði
hann.
„Barker,“ leiðrétti lir. Schofield
úm leið og varirnar snertu þum-
alfingur hans.
Hatton sneri sér þangað sem liann
hélt vera í áttina til mín og sagði
með afsökunarbrosi: „Afsakið hr.
Barker.“
Þá skeði annað ennþá merkilegra.
Hatton lyfti vinstri hendinni og setti
þumalfingurinn á varir mér. Eg tók
eftir mýkt handa hans og fingurn-
ir voru óvenjulega grannir með til-
liti til þess að hann var vinnandi
maður.
Eftir þetta talaði hann við okkur
báða, svaraði spurningum okkar og
hélt uppi samræðum við tvo sam-
tíinis.
Það var engin þörf á þvi að tala
hægt og skýrt. Stundum misskildi
hann orð, en harin leiðrétti þau taf-
arlaust og án þess að hika nokkuð.
Oft komu svör hans næstum því
of fljótt, en hljómur þeirra var til-
breytingarlaus, líkt og þegar búktal-
ari er að verki.
„Eru báðir þumalfingur þínir jafn
viðkvæmir?“ spurði ég.
„Eru báðir þumalfingur mínir jafn
Frh. d bls. 11.
Eins oij mynd þessi
sýnir getur Joe Hatt
on auðveldlega hald
ið uppi samrœðum,
og notfœrir hann
sér þumalfingurna
tii þess að hlusta
á þá, sem hann
ræðir við.
«