Fálkinn - 14.10.1949, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
niig á móti og brosti líka, en
liélt samt áfram að syngja.
Svona stóSum við og brostum
iivort til annars, og ínér lá við
að smeygja skankanum utan
um Iiana, en ég stillti mig. Því
að ég var hræddur um að yndis-
brosið á henni mundi Iiverfa
ef ég kæmi við miðjuna á lienni.
Jæja, nú var sálmurinn sung-
inn á enda og vfirstýrimaður
Iiað nýja bæn og þakkaði Guði
fyrir mig og spurði bvort ekki
væru fleiri þarna, sem liefðu
fengið köllun. Enginn svaraði
og foringinn sneri sér nú heint
að mér og spurði hvort unn-
usta mín hefði gefið Guði hjarta
sitt. Og um leið kinkaði hann
vinsamlega kolli til hinnar fögru
konu, sem mér leist svo vel á,
en þekkti ekki.
Hverju átli ég að svara? Eg
fann til mín en var í dálítilli
lclípu. Hér var ekki nema um
eill að gera: að leggja spilin á
borðið. Eg svaraði:
-— Vissulega er ungfrúin ekki
unnusta min, en ég þykist viss
um að liún liafi líka gefið Guði
hjarta sittt, á sama ln'itt og liún
hefir lagt skerl' sinn lil góðs
málefnis.
Og svo taldi ég hundrað krón-
ur og stákk þeim í lúkuna á
Iienni.
-— Lofaður sé herrann, sagði
kaskeytið, og hallelújá var sagl
i kring og foringinn spilaði
nokkrar nótur sem forspil að
nýjum þakkarsálmi en sníkju-
byssan var rétt að hinni útvöldu,
sem mér til mikillar furðu tólc
orðið og talaði fram í mitt for-
spilið:
—Ef Guð sæi að hundrað
krónur frá mér væru i samskota
bauknum, mundi hann segja við
sjálfan sig: „Þessa peninga hef-
ir hún ekki komist yfir með
heiðarlegu móti. Þess vegna ætla
ég ekki að gefa nema tiu krón-
ur, svo að ég verði ekki grun-
uð um neitt misjafnt."
Svo tók hún einn tíkrýning-
inn og stakk honum i baukinn.
Afganginum ■— níutíu góðum
svenskum ríkisbankaseðlum
stalck hún í vasann um leið og
lhm sendi mér yndislegasta
englabros með loftskeyti. Það
kom dálítið á mig, en ég brosti
á móti, og þrátt fyrir hvað ég
var hissa þá gat cg hugsað:
Hún verður góð og sparsöm
húsmóðir, hver sem fær hana.
Og nú höfum við fengið tæki
færi til að gera hvort annað
hissa.
En sá sem ekki brosti var
foringinn með kaskeytið. Hann
var vægast talað séir á svipinn,
og mér fanns harmonikuspilið
hans ekki nærri eins liljómfag-
urt núna og þegar hann spilaði
þakkarsálminn í fyrra skiptið.
Og livað átti ég þá annað að
gera en læðast til lians og hvísla
að honum:
•— Eg jafna þetla!
— Ha? sagði hann og setti á
sig þóttasnúð, og í stað þess að
lækka tóninn blés hann nú eins
og harmoníkubelgurinn þoldi.
Eg meina mismuninn, öskr-
aði ég. •— Auðvitað borga ég
Iiann.
Hallelújá! lieyrði ég nú
hrópað allt í kring um mig,
þó að verið væri að syngja
sálma um perluliliðið og silfur-
lcletta og þyrstan sand. Kaskeyt-
ið kinkaði bara kolli. Hann gat
tekið á móti peningunum mín-
um, en þeir létu ekki eftir sig
meiri vegsummerki á andlitinu
á honum en einn lítll vatnsdropi
í þystri sandeyðimörk, og svona
átti það víst að vera, hugsaði
ég með méy. Ilér var um mál-
efnið að ræða en manninn ekki.
Nú lét liann harmonikuna
draga seiminn til merkis um að
sálmurinn væri að verða búinn,
og svo lauk hann fundinum
með stultri bæn og óskaði okk-
ur góðrar heimferðar og kvaðst
vona að sjá okkur aftur á
fimmtudaginn klukkan átján.
Eg setti þetta á mig: finnntu-
daginn klukkan átján og fór
undir eins að hlakka til. Máske
liefi ég unnustuna mina með
mér, hugsaði ég vongóður og
bjartsýnn og leil útundan mér,
en þá var foringinn kominn yf-
ir mig eins og fellibylur og tók
mig afsiðis, svo að ég gæti
„jafnað þetta“. Eg jafnaði það
með síðustu lnindrað krpnun-
um mínum og átti réttar tíu
krónur eftir. Leifarnar áf heil-
um þrjú hundruð krónum, hugs-
aði ég með mér og var hálf-
bljúgur. Það gengur nærri
manni að eiga fjársjóð á himn-
um.
Leiðtoginn kvaddi mig nú i
snatri og klappaði mér vingjarn
lega á öxlina og sagði: Ungi
maður. Eg sneri mér við til þess
að líta eftir nýju vinkonunni
minni og stórhlakkaði til að fá
að tala ^við hana um andleg
málefni, en mér lil mikillar
furðu var hún horfin, og Jens
Ágúst sömuleiðis. Mér varð i
meira lagi órótt, því að hér i
Stokkhólmi gengur freistarinn
um göturnar eins og grenjandi
ljón til þess að veiða mannssál-
irnar, og Jens Ágúst liafði ekki
íklæðst brynju réttlætisins eins
og ég og eignast skjöld trúar-
innar.
Eg sit hér á þrepunum fyrir
frainan Konserthuset og stvð
bakinu upp að einni súlunni.
- lÍtla sagan -
Hér sdrnar
VIÐ vinur minn vorum úti að ganga.
„Líttu á,“ sagði liann, „þarija kem-
ur einn af þessum iitlu hilmn, teg-
undin, sem við vorum að tala um
í gær, og er svo ódýr í rekstri.“
Hann leit við og horfði á eftir
bílnum. „Jú, rétt er nú það. Lögu-
legur bíll -----og hvað hann geng-
ur hljótt! ltvað skyldi hann vera
gamalí. Mér kæmi ekkert á óvart
þó að hann væri frá 1936. Það er
ckki amalegt að eiga svona bil.“
„Nei, það segirðu satt,“ sagði ég
„en þó að maður hefði efni á því
er víst ómögulcgt að fá híl núna.“
„Nei, það er enginn hægðarleik-
ur,“ svaraði hann hugsandi.
„Annarshefi ég heyrt að bilarnir,
sem þeir kaupa núna, séu ekki nærri
eins góðir og þeir voru fyrir strið-
ið.“
„Því skyldi það ekki vera,“ sagði
hann. „Eg liefi séð flunkunýja bíla,
einmitt sama merkið sem við sáum
áðan, laglegan litinn bil. Hvað ætti
eiginlega að vera út á hann að
setja?“
„Eg veit ekki hvort það er satt,
en mér er sagt að bílarnir séu ekki
iafn vandaðir og áður, enda er það
e'kki óeðlilegt. Það er víst crfitt að
fá efni bg þó að bíllinn Hti vel út
þá er ekki þar með sagt að hann sé
eins og hann á að vera.“
„Hvað ætli þú vitir um það? Ef
þú hefir heyrt um óhöpp, þá er það
vist af þvi, að einliver hefir ekið of
hratt eða farið ógætilega mcð vagn-
inn sinn. Þú veist hve auðvelt það
er að eyðileggja stimpil eða legur
ef maður fer ógætilega.“
„Hvers vegna er þér svona um að
gera að hampa þessari bílategund?
Ætlarðu að kaupa þér svona híl?“
spurði ég.
„Nei, þeir eru of dýrir enhþá,“
svaraði hann ólundarlcga.
Við gengum um stund án þcss að
mæla orð. Svo sagði hann:
„Þessir bílar hafa alltaf verið tald-
ir fyrsta flokks vagnar.“
„Hafa, já. En það er engin trygg-
ing. Annars liefir vélfræðingur á
einni af stærstu viðgerðarstöðv-
unum trúað mér fyrir þvi, að ekki
sé liægt að treysta þessum vögnum
lengur. Og hann ætti að vita hvað
hann segir.“
Eg er að liugsa um hvort ég
eigi ekki að laumast heim til
liennar móður minnar gömlu
á Östermalm. Það verður gleði-
fundúr þegar ég segi henni frá
hvernig ég varð Guðs barn.
Loksins hefi ég fundið sæl-
una. En hvar í veröldinni er
gimsteinn sálar minnar?
„Eg ætti nú að liafa dálitið vit á
bílum líka. Og ég veit af tilviljun,
að þessi verksmiðja bjó til ágætar
herbifreiðar. vitanlega telur liún sér
ekki sæmandi að selja lélega bila
eftjr stríðið. Það mundi ekki borga
sig.“
„Heyrðu,“ sagði ég varlega, „hefir
þú ráðið nokkrum til að kaupa
svona bíl?“
„Nei, hvað heldurðu,“ svaraði
liann ólundarlega.
„Hvers vegna ertu svona súr?“
„Súr? Eg? Eg er ekkert súr.
Því skyldi ég vera það?“
„Annars fullyrði ég elckert um að
þessir bílar séu lélegir,“ sagði ég og
reyndi að jafna déiluna. „Þeir eru
vist eins góðir og hægt er að fá þá
nú á dögum — maður verður að
líta á erfiðleikana. En ég held nú
samt sem áður, að maður eigi ekki að
kaupa bila núna, sérstaklega vegna
þess hve verðið er liátt enn.“
„Æ,þegi þú hreytti liann úr sér.
„Þetta er rétt hjá mér.“
Hann gafst upp við að svara mér,
en þrammaði áfram, ég sá að
hann var reiður. Eg þorði ekki að
spyrja hann frekar, og livorugur
okkar mælti orð um stund. Loks
hreytti liann úr sér:
„Æ — ég er að drepast úr ergelsi."
„Hvernig stendur á þvi?“
„Eg keypti i gær lolteríseðil fyrir
eina krónu og stærsti vinningur-
inn var bíll af þessu merki.“ Það var
örvæntingarlireimur i röddinni.
,,Já,“ sagði ég. „Ilann bróðir þinn
sagði mér það. Ekki þékki ég nokk-
urn mann, sem er eins auðvellt að
erta og ])ig.“
ÞJÓFURINN IÐRAÐIST.
Það kom fyrir fátækan örkumla-
mann í Uddevalla i Sviþjóð að þvi
litla verðmæti sem hann átti var stol-
ið frá honuiii. Blöðin sögðu frá þessu
en daginn eftir lann öryrkinn bögg-
ul fyrir utan dyrnar hjá sér, og í
honum var allt þýfið ásamt blaði,
sem skrifað var á: „Afsakið þér v—
en ég stel aldrei frá fátækum."
GAMLiR JAPANAR.
Atómsprengjan, jarðskjálftar og
hungursneyð liafa ekki getað afstýrt
þvi að sumir Japanar verði furðu
gamlir. Samkvæmt hagskýrslunum
eru rúmlega 100 manns í Japan yfir
hundrað ára, og al' þeim er þriðjung-
urinn karlmenn. Elsta konan í Jap-
an er 119 ára.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Simi 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent