Fálkinn - 14.10.1949, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Gegnum
perluhliðið
EG sit á þrepunum í'yrir utan
Konserlhuset og styö bakinu
upp að einni súlunni. Tuttugu
skref frá mér bruna stórar, gljá-
andi bifreiðar upp og niður
Kungsgatan, og fínar dömur og
lierrar ganga um og leiðast,
án þess sem svo mikið sem lita
i alla ljómandi búðargluggana,
nema rétt til þess að spegla sig
um leið og þau fara lijá. Eg sit
i skugga gosbrunnsins einkenni-
lega, með öllum ofurlöiigu
myndunum; það er eins og þær
svífi i lausu lofti og virðast eins
og tré þar sem þau ber við næt-
urhimininn fyrir ofan mig.
— Birgir! segi ég við sjálfan
mig. Nú ert })ú Guðs barn og
hefir fundið náð og hvíld, sam-
kvæmt því sem liann sagði mað-
urinn með fallega kaskeytið á
höfðinu. En livers vegna fagn-
ar sál þín ekki, úr því að þú erl
Guðs barn, eins og kaskeytis-
maðurin sagði, Þessi sem spil-
aði eins og herforingi á ]iar-
moníkuna sína.
Nú er ])ess að geta að ég er
ólmur í hljóðfæraslátt, Og enda
söng líka, ef því er að skipta.
en ekki fiðlu, trumbu eða ldari-
nettu — það eru ékki mínir
menn. En má ég fá liarmoníku
og svo mann sem kann að
handleika hana, þá er hægt
að fá fnig til að gera allan
skrattann. Eg fæ sjö manna afl
og dansa heilan laugardag —
í eihni lotu, og það er vitleysa
af mér, segir hún mamma, en
]>egar maður hefir sveiflað öx-
inni og reitt hana að rótum
trjánna i heila viku þá er það
hrein livild að sveifla stúlkun-
um ofurlítið til tilhreytingar, og
i minum lieimahögum hefir
maður ekki aðrar skemmtanir
en þær, sem maður veitir sér
sjálfur.
Mér lynti vel við alla þá, sem
með mér voru í bragganum,
sá um mitt vei’k og vann minn
tilsetta tima með kurt og pi
þegar ég átti að vinna, en sá
eini sem ég var verulega sam-
rýmdur og leit upp til var
danskur maður, hár og bjartur
og hét Jens Ágúst. Það gæti
verið sænskt, enda hefi ég al-
drei lieyrt neinn liallmæla hon-
um fýrir að vera eklci sænskur.
Svo gerðist það fyrir viku að
við Jens Ágúst komumst að
þeirri niðurstöðu, að það væri
að vísu gott að vinna fyrir pen-
nigum, en þó ennþá betra að
eyða þeim og' fá eitthvað fyrir
þá. Það liafði kostað okkur mik-
ið strit að eignast tvö hundruð
krónur i budduna - - maður
lifir ekki heldur ókeypis i skóg-
inum. Heyrðu, Jens Ágúst,
sagði ég við hann. Við skulum
fara til Stokkhólms, og þú
getur verið til húsa lijá henni
móður minni í Skeppargatan
þangað til þú færð nýja at-
vinnu! Jú, Jens Ágúst var til í
það, og um nónið liéldum við
jnnreið okkar í bæinn.
Við skulum fara í Djur-
fárden, sagði Jens Ágúst und-
r eins, —hann liafði heyrt sitt
af hverju um hvað Stokkhólmur
íafði að hjóða fólki, sem vill
skemmta sér. Við förum í Djur-
lárden á Skansinn á
tVöjesfaltet.
Hvernig væri að við heim-
.sæktum hana inönunu fyrst og
Iþvæðum ferðarykið úr augna-
ttrókunum á okkur, sagði ég,
en það var ekki við það kom-
andi. Jens Ágúst sat við sinn keip.
Svo löbbuðum við upp Vasagatan
og beygðum inn i Kungsgatan.
Hvaða turn er þetta? spurði
hann og benti á Drottningtárn-
el er við konium upp á Hötorget.
.Ta, það er bara svona eins-
konar turn, sagði ég.
— Það hlýtur að vera gott út-
sýni þarna, ef maður kæmist
upp á annað borð, sagði Jens
Ágúst.
— Þú getur bölvað þér upp
á það •— hesta útsýnið á norð-
urlöndum, svaraði ég.
Bara að maður gæti kom-
ist þangað. Og ef þar væri verts-
hús þarna uppi, sagði Jens
Ágúst og glápti upp og ofan
fimmtán hæðirnar, eins og kýr
á rauðmálaða hurð.
Það er veitingaslaður þar.
Við skulum bregða okkur upp,
sagði ég, og svo fórum við inn
í lyftuna. En þegar Jens Ágúst
var sestur við eitl veitingaborð-
ið í turninum vildi hann ekki
hreyfa sig þaðan aftur.
Það fer vel um okkur
hérna, sagði hann. IJvað ætli við
eigum að gera á Skansinn, þeg-
ar hér fæst allt sem lijartað
girnist. Við erum nærri því uppi
í himnaríki.
Og hann át og drakk og
drakk og át og varð fullur og
sprakk — það er að segja, hann
varð að lineppa frá sér vestinu
en magállinn hélt. Eg þoli hiiis
vegar ekki inikið og þess vegna
fór ég upp á þakpallinn efsla
til þess að kæla á mér sviðin
og horfa yfir borgina, sem er
fegurst allra.
Myrkrið var dottið á og ljósin
tendruðu um alla borgina, og á
diinmbláum himninum gægðusl
stjörnurnar fraih, eins og göt
hefðu verið gerð á himinhvolf-
ið með títuprjónum. Eg var
gagntekinn af hátíðleik og gleði.
Og ávo gerist það að ég heyri
harmoníkuspil og söng, undur-
samlega angurblíðan og hjarta-
grípandi, gegnum hávaðann og
þysinn á götunni. Hjarta mitt
varð þrungið af hamingju og
augun fylltust af tárum. Eg lét
Jens Ágúst vera Jens Ágúst og
renndi mér niður i lyftunni.
Það var á Hötorget sem verið
var að spila og syngja. Eg tróð
mér inn í mannfjöJdann og
hlustaði með opnum eyrum og
bljúgum hug, líka þegar þeir
voru að hiðja og tala um Jesú
og náðina. Það var fallegt og
rétt, þetta sem þeir sögðu, svo
að ég tók undir og hrópaði líka
Hallelújá alveg eins og' hinir.
Og hópurinn stækkaði á torg-
inu og stækkaði meir, en ég stóð
innarlega í lionum og mér fannst
eins og ég væri innan um bræð-
ur og systur. í fremstu röðinni
beint fyrir framan mig stóð
kona, sú fallegasta sem ég hefi
nokkurntima séð, lagleg og ein-
staklega þokkalega klædd og
andlitið svo Ijómandi, alveg
eins og það væri skorið í fíla-
bein. Eg gat ekki haft augun af
henni, og röddin svellandi eins
og básúna - mikið andskoti
gat hún sungið ■ já, nú veit ég
hvernig englarnir syngja. Aldrei
liafði ég búist við að lifa örlaga
stund mína i Hjálpræðishern-^
um, sagði ég við sjálfan mig.
En úr því að það átti að vera
svo......ég flýtti mér til baka
upp i turninn.
Jens Ágúst, flýttu þér ■—
komdu með mér, örlagastund-
in mín er komin!
Hann sat enn og þambaði
þarna uppi. Hann var orðinn
rauðblesóttur og augnalokin
blýþung, en meðvitund hafði
Iiann ennþá.
Hvernig lítur hún út?
spurði liann. Hann vissi svo sem
tivað á spýtunni hékk.
Komdu með mér og sjáðu!
IJún er undraverk, — engill!
sagði ég og togaði í liann og
hjálpaði honum til að standa
upp og til að borga og til að
finna fatagevmsluna og fæturna
á sér, en þegar við vorum komn-
ir niður þá bráði alveg af hon-
um aftur. En í staðinn fór að
svifa meira á mig og þelta á-
gerðist eftir þvi sem ég kom nær
hópnum á toginu. Nú tróð ég
mér gegnum fjöldann frá liinni
hliðinni, svo að við lentum i
fremstu röð og við hliðina á
lienni. Eg kastaði höfðinu til að
sýna .Tens Ágúsl tivar hún væri,
og var stoltur eins og hani þeg-
ar hann gaf mér' olnbogaskot á
neðsta rifið til þess að votta
hrifningu sína og aðdáun.
Þarna stóð ég vjð Iiliðina á
Iienni og það var sungið og það
var sjiilað á liarmoníku. Eg var
máttlaus í hnjánum af unun, þó
að öðru leyti þendist ég út eins
og ljón af djörfung og kröftum.
Og meðan á þessu stóð gekk ein
af frelsismeyjunum um og trufl-
aði sönginn og bænargerðina
með því að liringla sníkjublikk-
dósinni, og fólk gaf sinn skerf.
Hin fagra við hliðina á mér
lagði sitl til hún var með
öðrum orðum ekki i sjálfum
hernum. Mér var siður en svo
á móti skapi að uppgötva þetta.
Einkennisbúningarnir gera bæði
menn og konur ómanneskjuleg
og durgaraleg.
Svo gekk nú yfirstýrimaður-
inn fyrir þessu öllu fram — sá
með kasskeytið og harmonik-
una, og' lalaði nokkur orð um ^
synd og náð og fordæming, og
spurði hvort hér væri nokkur
sem vildi gefa Jesú líf sitt. Þá t
skyldi sá Iiinn sami öðlast sælu
og frið og margt annað í kaup-
hæti. Ilallelújá! svaraði allur
söfnuðurinn einum rómi, en
engir af áhorfendunum urðu
við áskorun kaskeytsins.
En nú fannst mér tími lil
kominn að ég gerði hreint fyrir
mínum dyrmn. Eg steig ofur-
litið fram og ræksti mig og
sagði, að ég hefði oft lieyrt
hana móður mína tala um að ég
væri sunnudagsbarn og ætti að
gefa Jesú líf mitt, og nú i kvöld
langaði mig lil að láta verða af
þessu.
Og, bætti ég við um leið og
ég tók upp veskið mitt. — Eg
hefi hérna nærri því þrjú hundr-
uð krónur, sem ég liefi önglað
saman með stritvinnu og í sveita
andlits mins. Hundrað ætla ég
að gefa til merkis um, að mér
sé alvara. Komdu Iiérna með
byssuna þína!
— Lofaður veri Guð, sagði
einkennisbúni maðurinn um leið
og ég tróð seðlinum i rifuna,
og maðurinn með liarmonikuna
hóf nú að spila þakkargerðar-
sólin og allir tóku undir — líka
sú úlvalda mín. Það var svo að
sjá sem hún kynni alla sálma.
utan að. Eg á engin orð yfir hve
myndarleg hún var. Eg leil til
hennar og brosti og hún lcit á