Fálkinn - 01.02.1961, Blaðsíða 11

þjónunum ásamt kvörtun, þar sem sagði,
að Burmastjórn bæri að sjá um, að er-
lendir blaðasnápar trufluðu ekki rúss-
neska sendiráðsstarfsmenn að skyldu-
störfum.
Á meðan þessu fór fram, hóf kín-
verska flugvélin sig á loft, hnitaði hringi
yfir Rangoon og stefndi því næst til
Sovétríkjanna. Stryguine — ein mesta
hetja Rússa í seinni heimsstyrjöld —
var á leið heim til ættlands síns.
Brezki reyfarahöfundurinn Ian Flem-
ing — fyrrverandi liðsforingi í brezku
leyniþjónustunni — hefur sagt svo frá
í blaðinu „Male“, að SMERSH sé hið
opinbera morðvopn Sovétstjórnarinnar.
Þessi stofnun starfar jafnt utanlands
sem innan og hefur á að gizka 50.000
starfsmenn í þjónustu sinni. Nafnið
er stytting á „Smiert Spionam“, sem
þýðir „Dauði njósnarans“ eða eitthvað í
þá áttina. Aðalstöðvar stofnunarinnar
eru í Moskvu, 13 Sretenka Ulitsa.
Skammt fyrir utan höfuðborgina er
æfingastöð SMERSH, þar sem kennt er
judo, vopnaburður, mannsrán o. fl. o. fl.
Þegar þjálfuninni er lokið — eftir nokk-
ur ár — eru þessir herrar sendir út um
allan heim. Víða eru þeir í sambandi
við sendiráðin og njóta forréttinda sem
diplómatar og er það ein skýringin á því
hversu gífurlega fjölmenn sum rúss-
nesku sendiráðanna eru.
Hlutverk þessarar stofnunar er, að
„gæta“ rússneskra njósnara út um allan
heim og hindra þá í að „stinga af“. —
Rússneskur njósnari, sem ljóstrar upp
einhverju í eyru Vesturveldanna, er
Sovétstjórninni margfalt hættulegri en
bandaríska U-2 njósnaflugvélin. Það er
þess vegna og eingöngu þess vegna, að
SMERSH er starfandi.
Það var fyrst, er rússnesku kennslu-
konunni Orskönu Kaseekinu var rænt á
bandarískri grund — nánar tiltekið í
hjarta New York-borgar — að banda-
rísku leyniþjónustunni var ljóst, hversu
slyngir þessir rússnesku útsendarar
voru.
Árið áður hafði Kasenkina komið til
Bandaríkjanna til þess að kenna börn-
um rússnesku sendisveitarmannanna hjá
Sameinuðu þjóðunum. Eftir eins árs
dvöl hafði hún samið sig það vel lífinu
í þessu höfuðvígi kapitalismans, að hún
ákvað að snúa ekki aftur til Sovétríkj-
anna. Leynilega komst hún í samband
við nokkra rússneska Bandaríkjamenn,
sem lofuðu að hjálpa henni að flýja. Um
nótt læddist hún út úr byggingu ræðis-
mannsskrifstofunnar við 61. götu á Man-
hattan og var henni ekið heim til eins
vinar síns, sem bjó í Clarkstown.
SMERSH tókst þó að þefa hana uppi
á tveimur dögum. Enginn veit hvernig,
en þeir ruddust inn á heimili vinar henn-
ar, slógu Bandaríkjamennina sem þar
voru, í rot og höfðu Kasenkinu á brott
með sér.
Viku síðar var opnaður gluggi á þriðju
hæð í byggingu ræðismannsins, mann-
Frh. á bls. 31
Ef leiksýningar falla niður, vegna
þess að aðsókn er léleg, er almennt
reynt að breiða yfir það með því að
auglýsa, að aflýst sé vegna veikinda.
Eitt sinn er slíkt bar við, hittust
þeir leikararnir Haraldur Björnsson
og Haraldur Á. Sigurðsson á förn-
um vegi í miðbænum. Haraldur
Björnsson spurði nafna sinn, hvort
það væri rétt, að aflýst væri vegna
veikinda.
— Það er hverju orði sannara,
svaraði Haraldur Á.
— Hver er veikur, spurði Harald-
ur Björnsson.
■—- Maðurinn, sem ætlaði að koma
í leikhúsið, svaraði Haraldur Á,
★
Eggert Stefánsson söngvari hélt
einu sinni söngskemmtun á Stokks-
eyri, og kostaði aðgangurinn tvær
krónur. Þetta var á hinum öfgalausu
normaltímum. — Páll ísólfsson ann-
aðist undirleik. Skemmtunin var aug-
lýst á þann hátt, að auglýsingar voru
festar upp á símastaura.
Daginn, sem Eggert átti að syngja,
fékk hann sér gönguferð gegnum
þorpið, og lá leið hans fram hjá síma-
staur með áfestri auglýsingu. Þrír
þorpsbúar voru að lesa auglýsinguna,
og heyrði Eggert, að einum þeirra
varð að orði, er hann gekk framhjá:
— Tvær krónur aðgangurinn! Þeir
opna ekki kjaftinn fyrir ekki neitt,
þessir herrar!
★
Hinn ástsæli, enski biskup, Benson,
sem síðar var erkibiskup af Kantara-
borg, var alltaf vanur að hafa hund
sinn með sér í kirkju, og var seppa
ætlað að liggja örskammt frá prédik-
uarstólnum, þegar biskupinn messaði.
Hundurinn hét Vörður.
Eitt sinn mælti Benson hátt og
snjallt af prédikunarstólnum eftir-
farandi orð:
— Treystum drottni. Hann er vor
vörður ....
Jafnskjótt og hundurinn heyrði
húsbónda sinn segja vörður, spratt
m HARALD Á.
0G FLEIRA FÓLK
hann á fætur og labbaði til hans alla
leið upp í prédikunarstólinn.
Var söfnuðinum að sjálfsögðu held-
ur betur skemmt.
★
Hér áður fyrr var það altítt hér
í bæ, að brotlegir stúkubræður væru
endurreistir á einkafundum fyrir
luktum dyrum, og var þetta eflaust
gert til þess að auðmýkja þá ekki
um of. Á slíkum fundum mættu að-
eins nauðsynlegustu embættismenn
stúknanna ásamt þeim, sem hrasað
höfðu.
Er einn slíkur fundur skyldi hefj-
ast, kom í ljós að enginn var við-
staddur, sem kunni að leika á orgel.
Nú voru góð ráð dýr. Þegar í stað
var símað til nokkurra systkina, sem
vitað var að kynnu að spila, en ann-
aðhvort náðist ekki í þau eða þau
voru vant við látin.
Að lokum náðist þó í einn bróður
(eða hálfbróður), sem hét Jón, og var
hann beðinn um að koma niður í
Gúttó. í fyrsu færðist hann undan,
en kom loks vegna þrábeiðni. Svo
óheppilega hafði viljað til, að láðzt
hafði að skýra honum frá ástæðunni
til þess, að hann var svo skyndilega
kvaddur á fund.
Þegar hann kom, var hann mjög
skömmustulegur á svipinn, gekk fram
og aftur um gólfið og var hugsi.
Að síðustu vék hann sér að æðsta-
templar og spurði:
— Á að endurreisa mig einan?
★
Davíð bóndi á Arnbjargarlæk í
Þverárhlíð í Borgarfirði er mjög orð-
heppinn og á það til, ef svo ber und-
ir, að vera dálítið stríðinn.
Eitt sinn er hann var með „Lax-
fossi“ á leið frá Reykjavík til Borgar-
ness, heyrði hann á tal nokkurra
manna, þar á meðal Norðlendinga.
Þeir töluðu mikið um óhagstæða tíð
og harðindi fyrir Norðurlandi. Davíð
hlustaði á tal þeirra um stund, en
gat loks ekki stillt sig um að segja:
— Ekki vorkenni ég þessum Norð-
lendingum. Ég held, að þeir ættu
að geta lifað á montinu, þó ekki væri
nema svona þriggja vikna tíma!
FÁLKINN 11