Fálkinn - 01.02.1961, Blaðsíða 20

FRAMHALDSSAGA EFTIR J. AM
Hann kom seint og virtist þreytuleg-
ur, svo að hana langaði lítið til að
auka áhyggjur hans. — Þú ert þreytu-
legur, Bern, sagði hún um leið og hún
opnaði dyrnar fyrir honum.
Hann kinkaði kolli og lagði frá sér
hattinn í ganginum.
— Já, ég er talsvert þreyttur, Kata.
Við Stewart urðum fyrir óvæntum erfið-
leikum í dag, en nú held ég að við
höfum sigrazt á þeim. Ég veit það ekki
með vissu fyrr en ég athuga það bet-
ur, síðar í kvöld.
— Verðurðu að fara í rannsóknar-
stofuna aftur?
— Já, Kata. Hann brosti og bætti
svo við: — Þú skalt ekki hafa áhyggj-
ur af mér, góða mín. Ég þoli talsvert.
Hún bauð honum inn í stofuna.
— Hér er verulega viðkunnanlegt —
nýtízka og heimilisbragur um leið. Þetta
er eins og sniðið handa þér. Ég er viss
um að þú unir þér vel hérna.
Hún kinkaði kolli. — Já, ég er strax
farin að kunna við mig, Bern. — Ég
hélt, að ég mundi ekki kunna við mig
í tízkuíbúð. Þú veizt, hve vænt mér
þótti um litla húsið okkar í Surrey.
Ég hefði gaman af að þú sæir það ein-
hvern tíma — hver veit nema það geti
orðið. Það væri gaman að þú gætir
heimsótt okkur .... mig þangað, og
verið þar nokkra daga.
Það var langt síðan hún 'hafði hugs-
að um litla húsið í Surrey, og henni
hafði ekki skilizt fyrr en nú, að fram-
vegis yrði hún að búa þar ein. Ef Frank
hafði farið austur fyrir járntjaldið,
mundi hann aldrei eiga þaðan aftur-
kvæmt.
Og þó hann kæmist aftur, — hvers
konar framtíð beið hans þá í Englandi?
Hann mundi vera brennimerktur sem
glæpamaður. Tilhugsunin um þetta
slökkti gleðina yfir því að Bern skyldi
lítast vel á íbúðina.
— Já, það væri gaman að koma til
Englands aftur, sagði hann lágt, — en
það virðist ekki vera nema draumur.
Það voru ekki orðin ein, sem hún
varð hissa á, heldur raunahreimnum
í röddinni.
— En þú ferð til Englands aftur,
fyrr eða síðar? Hve lengi 'hefur þú hugs-
að þér að verða hérna? Líklega ekki
nema tvö ár — í mesta lagi.
— Ég veit svei mér ekki, sagði Bern
og yppti öxlum. — Það getur hugsazt
að ég komist þangað aftur einhvern
tíma. Og ég hefði gaman af að sjá hús-
20 FÁLKINN
ið þitt, Kata, — þú hefur sagt mér
svo mikið frá því. Þér þykir mjög vænt
um það, — er það ekki?
— Jú, það þykir mér, svaraði hún. —
Það stafar líklega af því, að við lögð-
um svo mikla vinnu í það sjálf, —
unnum að því með eigin höndum. Þetta
var gamall hjallur, en okkur tókst að
gera fallegt heimili úr honum. Ég hugsa
að mér mundi lítast vel á það. Þú verð-
ur að lofa að koma til mín þangað.
Hann brosti út í annað munnvikið.
— Ég vona að ég fái tækifæri til
þess, en framtíðin er alltaf óviss, eins
og þú veizt.
— Já, hún er það, svaraði hún og
það fór hrollur um hana, Þegar hún
hugsaði til alls þess, sem gerzt hafði
síðustu tvær vikurnar. — En við verð-
um nú samt að vona, og hugsa fram.
— Já, við verðum alltaf að horfa
fram, sagði hann lágt. — En þegar mað-
ur horfir fram, kemur það fyrir, að
maður verður að fórna miklu, kannske
jafnvel sinni eigin gæfu, sagði hann
hægt.
Hún leit forviða á hann. Hún skildi
ekki hvað í orðum hans lá, og það
var ólíkt honum að tala svona. Hann
sá, að hún varð undrandi, og brosti
þá og hélt áfram:
— Vertu ekki óróleg, Kata. Ég er
líklega þreyttur, eins og þú sagðir áð-
an, og þess vegna tala ég svona. Við
vinnum eiginlega leiðindaverk, finnst
þér það ekki? Við eyðum orku okkar
og ævi til að búa til ný gereyðingar-
vopn! Ef virkilegur friður gæti orðið
í heiminum, væri engin þörf á mönn-
um eins og okkur. Eða réttara sagt
í okkar starfi. Við gætum beitt okkur
að því að auka menninguna í stað þess
að smíða vopn til að eyða henni.
— Heldur þú að eilífur friður verði
nokkurn tíma, Bern?
-— Ég veit ekki. En það er leyfilegt
að vona það og vinna að því marki.
Þótt aðrir haldi að okkur skjátlist, verð-
um við samt að halda áfram á þeirri
leið, sem við teljum rétta.
Hún horfði áhyggjufull á hann og
varð hugsað til þess, hve ólíkt það var
honum að tala svona. Hún var óróleg,
og samt fannst henni allt, sem hann
sagði, rökfast og rétt.
— Viltu ekki glas af sherry? sagði
hún. — Ég hef ekki eignazt neitt sterk-
ara á heimilið ennþá.
— Ég vil gjarnan sherryglas, sagði
hann. Hann brosti aðeins og bætti við:
— Mér finnst mér næstum vera þörf
á því.
Hún hellti í tvö glös og settist í stól
beint á móti honum. Hún hafði ekki
dregið niður gluggatjöldin ennþá, og
svala goluna lagði á þau inn um glugg- i
ann. Það var orðið dimmt og stjörn-
urnar blikuðu dauft. Þarna var nota-
legt og hljótt. Hún fann, að á þessum
stað gat hún hvílst. ’
Hann dreypti á glasinu og ró virtist
færast yfir hann.
Hann hafði virzt talsvert geðshrærð-
ur, er hann kom, en nú varð tal hans
og hreyfingar eðlilegar. Hann var nærri
því eins og hann átti að sér.
Hann bauð henni vindling og kveikti
1 honum. Svo kveikti hann í hjá sér.
— En hvað þetta er notalegt, Kata.
Þú hefur svei mér verið heppin að
ná í þessa íbúð.
— Já, svaraði hún. — Mér fannst ég
vera eins og heima hjá mér, undir
eins og ég kom inn með töskurnar mín-
ar. Og mér hafði ekki dottið í hug, að
mér gæti fundizt ég vera eins og heima
hjá mér í þessu landi.
Hann hleypti brúnum og forvitnin
skein út úr honum.
— Þér líkaði þá ekki hjá Dennison?
Það fór hrollur um hana, er hún
svaraði:
— Nei, ég kunni ekki við mig þar.
— Hvað var eiginlega að? Mér skild-
ist Þau vera svo hrifin af þér.
— Þau voru einstaklega alúðleg,
sagði hún. — En það var aðeins þetta,
að mér líkaði ekki andrúmloftið í hús-
inu. Allt sem gerðist þar virtist óeðli-
legt og dularfullt.
Hann leit á hana með einkennileg-
um svip. — Viltu ekki orða þetta skýr-
ar, Kata. Hefurðu eitthvað sérstakt á
móti þeim, eða hefur ímyndunaraflið
hlaupið með þig í gönur?
— Það er hugsanlegt, sagði hún og
fór að fikta við áklæðið á stólnum. —
Ég hef ekki verið eins og ég á að mér,
síðan ég kom hingað, Bern. Þú hefur
kannske tekið eftir því?
Hann kinkaði kolli. — Já, ég hef
tekið eftir því. En hins vegar ’hefur
mér sýnzt þú dálítið „yfirspennt“ frá
því að ég kynntist þér fyrst, í bóka-
safninu, Kata. En ég vissi hve miklar
áhyggjur þú hafðir af bróður þínum,
svo að ég kenndi því um.
(Framh.)