Fálkinn - 01.02.1961, Blaðsíða 24

Framhaldssaga eftir Patricia Fenwick
STJÖRNUHRAP
Coral muldraði hvert nafnið eftir annað, og þarna var
heil torfa af fólki, sem sagði sömu orðin: að það gleddi sig
að sjá hana, — og hvernig henni litist á Rió, — og hve lengi
hún hefði verið i Ríó? Ný nöfn og ný andlit, sem brostu til
hennar — og nýjar spurningar, sem hún varð að svara. •— Mér
líkar ágætlega hérna .... en ég hef ekki séð nema lítið
af borginni ennþá .... við komum hingað á mánudaginn.
Og allt í einu var Coral horfin frá henni -— nýir gestir
komu, sem hún varð að taka á móti, og Hugh var horfinn
í fjöldann. Konan, sem Irena var að tala við, sneri sér frá,
til að tala við aðra, og þarna stóð hún ein og vissi ekki
hvað hún átti við sig að gera. Þjónn bauð fram glös með
svaladrykk og hún tók glasið, sem næst var, í þeirri von,
að innihaldið væri ekki of rammt á bragðið. Hendur voru
réttar fram til að setja frá sér tóm glös og taka önnur, og
Irena heyrði glefsur úr samtölunum kringum sig: — Góða,
hefurðu heyrt af henni frú Collins ....
— Ekkert vatn í þrjár vikur. Aumingja fólkið. Við höf-
um nóg vatn núna — komdu og fáðu þér bað, þegar þú vilt.
— Eina stelpuna enn? Það var leiðilegt. Þau höfðu vonað,
að það yrði strákur núna ....
Irena var alveg utangátta þarna. Coral mun hafa fundizt
hún hafa kynnt hana fyrir nógu mörgum, því að hún kom
ekki aftur, og Hugh var umkringdur af háværum karlmanna-
hóp í hinum enda stofunnar og hafði annað ’hvort gleymt
henni eða gengið að því vísu, að Coral mundi hugsa um
hana. Gamla hornrekukenndin kom yfir hana aftur: Hún
ætti að tala við fólk .... ætti að vera fyndin og ræðin ....
en hvað gat aðskotadýr eins og hún talað um? Hvernig gat
hún gefið sig á tal við þetta fólk, sem auðsjáanlega þekkt-
ist svo vel.
Gegnum allt skvaldrið og hlátrasköllin heyrði hún allt í
einu skerandi kvenrödd, sem nefndi nafn Hughs. — Hefurðu
séð konuna hans? Skelfing sviplaus óvera, segir Coral. Þetta
er auðvitað einhver, sem hann hefur gripið til í flýti ....
Irena roðnaði.
— Farðu varlega, Janice, sagði einhver. — Þau eru hérna
í samkvæminu.
Irena færði sig afsíðis — hana hitaði í kinnarnar. Hún fór
út að glugganum og horfði út, en sárlangaði til að flýja
burt. Hún átti ekki heima innan um þessa áhyggjulausu sjálf-
birginga. Hún vissi ekki hvað hún átti að segja við þá, og
þeir kærðu sig ekkert um hana — jafnvel ekki Hugh, sem
hafði gifzt henni eingöngu af því, að bréfið frá Díönu hafði
komið eftir að hann hafði fengið sölustjórastöðuna ....
Hún rankaði við sér, er hún heyrði glaðlega rödd bak
við sig.
— Halló, Irena! Ertu að dást að útsýninu?
Hún leit fljótt við. — Brian! Ekki vissi ég að þú varst
hérna.
— Ég er allsstaðar og hvergi, sagði hann glaðlega. Röddin
varð 'heit af aðdáun: — Ljómandi ertu falleg í þessum kjól!
— Er það? Hún brosti að skjallinu og varð strax léttari
í skapi. Alltaf skyldi það koma fyrir, að þegar illa lá á henni
skaut Brian upp, og hann kom henni í betra skap. Nú tók
hann tóma glasið af henni og sagði áhyggjufullur: — Þú
hefur ekkert að drekka. Halló, þjónn! Hvað viltu? Tómat-
safa? Gerðu svo vel. Frú Fairbray sendi mig til þín, vegna
þess að hún þarf að sinna gestunum, sem alltaf eru að koma.
— Var það Coral, sem sendi þig? sagði hún forviða. Það
var ekki henni líkt að sýna þá hugulsemi, — hún þóttist
sjálfsagt hafa gegnt skyldum sínum við hana sem gest.
— Það er margt fólk hérna, sagði Brian.
— Já, þekkir þú það allt?
Hann hristi höfuðið. — Nei, langt frá því. Svo hélt hann
áfram: — Sannast að segja varð ég steinhissa, þegar ég fékk
heimboð frá frú Fairbray. Ég hef aldrei verið í samkvæmi
hjá henni áður, en hún sagði mér að þetta samkvæmi væri
haldið þér til heiðurs, og að hún vissi að ég væri vinur þinn.
— Það var fallega gert af henni, sagði Irena lágt.
— Hvað hefurðu haft fyrir stafni síðan ég sá þig síðast?
spurði hann. Og hún sagði honum frá því sem á dagana
hafði drifið, og þótti vænt um að hafa einhvern til að tala
við innan um allt þetta ókunna fólk og þakklát fyrir að geta
deyft bergmálið af skerandi röddinni, sem hafði sagt: „þetta
er auðvitað einh-vír, sem hann 'hefur gripið til í flýti. . .“
Coral hafði gætur á þeim úr hinum enda stofunnar og sagði
brosandi við Hugh: — Irena er líklega mikill vinur þessa
Fairburns, er það ekki?“ Hugh leit í áttina sem hún horfði f,
og andlitið tognaði. Irena hló ■— kinnarnar voru rjóðar og
hún hlustaði með glampa í augunum á það, sem Brian var
að segja. Hugh hafði aldrei séð hana svona glaðværa. —• Það
er gott að hún hefur hitt mann, sem hún getur talað við,
sagði Carol. — Hún hafði fátt að segja við fólkið, sem ég
kynnti hana fyrir. Hann er nær því að vera jafnaldri hennar,
og eiginlega eru þau ekki nema börn, en hún verður að kynn-
ast fólki... Æ, þarna er þá frú Curtis! Hún brosti til hans
og skildi hann eftir einan, með djúpar hrukkur í enninu.
HÚN KYNNIST DIÖNU.
Eftir augnablik varð Irena þess vör, að Hugh stóð við hlið-
ina á henni. Það var ólundarsvipur á honum og hann sagði
stutt: — Irena, það er ekki kurteisi gagnvart Carol að láta
sem þú sjáir ekki fólkið, sem hún hefur boðið hingað til þess
að þú fáir að kynnast Því.
Hún starði á hann. — Láta sem ég sjái ékki? En . . .
Hann tók fram í fyrir henni. — Komdu með mér inn í
borðstofuna, — þá skal ég ná okkur í eitthvað að borða.
Hann lét sem hann sæi ekki Brian. Hann studdi hendinni
á handlegginn á henni, en hún leit um öxl og sagði við Brian:
— Vertu sæll, og þakka þér fyrir að þú talaðir við mig.
f borðstofunni var kaldur matur, allskonar smáréttir og
smurt brauð. Þar var líka fullt af fólki, og Irena fékk ekki
að tala við Hugh í friði eitt augnablik, því alltaf kom nýtt
og nýtt fólk, sem þurfti að heilsa honum. Og nú varð hún
að brosa á ný og svara sömu spurningunum. Hvort hún
hefði komið upp í fjöll ennþá? Hafði hún komið til Corco-
vado? Einhver ætlaði til Petropolis um helgina, — hvort
hún og Hugh gætu ekki komið líka? Einhverjir ætluðu að
halda „garden party“ — þau yrðu að koma þangað. Fólk
var miklu alúðlegra núna, og hægara að tala við það þegar
Hugh stóð við hliðina á henni, og þarna hefði verið gaman,
ef Hugh hefði ekki verið svona ólundarlegur.
Allt í einu varð andrúmsloftið annarlegt. Konan, sem
var að tala við Irenu, þagnaði og leit um öxl sér, en hélt
svo áfram. En Irenu fannst hún hafa misst þráðinn í því,
sem hún ætlaði að segja. Og svo heyrði hún kvenrödd segja
á bak við sig, mjúkt og nærri biðjandi: — Halló, Hugh!
Irena horfði á Hugh einmitt þá stundina, og hún sá að
andlitsdrættir hans urðu skarpari. Hann sneri sér hægt við.
— Halló, Diana, sagði hann. — Hvernig líður þér?
Hann sagði þetta rólega og brosti hæversklega, en það
bros endurspeglaðist ekki í augum hans. Irena leit við líka,
og nú sá hún í fyrta sinn konuna, sem hafði verið trúlofuð
Hugh.
Og það fyrsta sem henni datt í hug, var að Coral hefði
ekki tekið of djúpt í árina þegar hún var að lýsa Díönu.
Frú Grant Summers var fullkomin fríðleikskona — full-
komin eins og postulínsbrúða, ofan frá gljáandi ljósu hárinu
og niður á ökla. Irena mundi ekki eftir á hvernig kjól Diana
hefði verið í, því að föt hennar voru eins og hluti af henni
sjálfri.
(Framh.)
24 FÁLKINN