Fálkinn - 01.02.1961, Síða 30

voru eins og drengir á leið á skrifstofu
skólastjórans. Og hvíta baðhandklæðið
hlaut að vera sprenghlægilegt á að
líta ....
Og hann hugsaði með sjálfum sér:
Nú, ef þeir skjóta mig, hitta okkar
menn þá alla vega þessa þrjá. Hann
sá greinilega fyrir hugskotssjónum sín-
um Bandaríkjamennina með hjálma á
höfði fylgjast með þessari litlu fylk-
ingu, með byssurnar á lofti.
Þeir voru komnir að hvítu steinhúsi,
en Þjóðverjarnir voru of slungnir til
að halda sig innan dyra, — á bak við
húsið var skotgröf og þar inni var stór
hola niður í jörðina. Þar voru þrír liðs-
foringjar, sem störðu á hann. Þeir voru
klæddir grábláum einkennisbúningum
og með hinar fallegu háu einkennishúf-
ur lofthersins, skreyttar silfurerni og
hakakrossi, — þetta voru þrír verk-
fræðiliðsforingjar úr þýzka flughemum.
Þeir horfðu á hann án þess að segja
orð, og hann varð svo þurr í hálsin-
um, að hann gat ekki komið upp orði.
Það eina, sem komst að í huga hans,
var grænt spilaborð, — Þjóðverjarnir
höfðu þrjá tvista og liðsforinginn tvo
þrista — hann vissi hvað þeir höfðu,
en þeir ekki hvað hann hafði — og
hann vonaði ákaft, að þeir kæmust ekki
að því, hvað lítið hann hafði ....
Þýzki yfirliðsforinginn leit fast á
hann, en sagði ekkert.
„Talið þér ensku?“ stundi liðsforing-
inn loks upp.
»Já.“
Liðsforinginn dró djúpt andann og
hóf svo ræðuna, sem hann hafði undir-
búið.
„Ofurstinn biður að heilsa yður,
herra! Ég hef skipun um að bjóða yð-
ur uppgjöf. Eftir 20 mínútur hleypa
beitiskipin af, nema gagnfyrirskipun
verði gefin, ef þér gefizt upp.“
Hann tók eftir að liðsforinginn leit
ósjálfrátt út á sjóinn.
Liðsforinginn hélt áfram — og skeytti
engu um formsatriðin, sem hann hafði
skipulagt og sagði: „Hvaða gagn er í
að verjast? Þið verðið aðeins drepnir.
Við höfum sett á land 600 manns, og
beitiskipin þarna úti bíða bara eftir
merki um að skjóta... Er nokkur til-
gangur með því? Þið drepið nokkra okk-
ar — og við drepum ykkur alla. Er ekki
eins gott að gefast upp strax?“
Yfirliðsforinginn starði beint í augun
á honum. Hann þekkti þetta augnaráð
frá spilaborðinu — þessi pókersvipur í
andlitinu — hvorugur sýndi minnstu
svipbrigði.
Honum fannst líða eilífð, síðan sagði
Þjóðverjinn: „Hvernig meðferð fáum
við?“
„Eins og stríðsfangar samkvæmt
Haagsamþykktinni.“ Liðsforinginn barð-
ist við að láta hugsanir sínar ekki sjást
á svipnum.
Aftur varð löng þögn.
Þjóðverjinn dró djúpt andann — það
var dauðahljótt, svo heyrðist, hvernig
hann dró andann gegnum nefið.
30 FALKINN
„Það er engin skömm að gefast upp
fyrir ofurefli,“ sagði hann loks.
★
Meðan liðsforinginn var á leið upp til
Þjóðverjans með hvítt baðhandklæðið
bundið á staf, fylgdist höfuðsmaðurinn
með honum ásamt mönnum sínum. Þeir
sáu að hann var stöðvaður og fór svo
með Þjóðverjunum á bak við hvíta hús-
ið. Þeir þorðu vart að draga andann ...
Þeir biðu í ofvæni eftir að heyra byssu-
skot, það þýddi að áætlunin um að
blekkja Þjóðverjana til að gefast upp
hefði misheppnazt... Þeim fannst ótrú-
lega langur tími líða.
í raun og veru leið aðeins stundar-
fjórðungur.
Svo sáu þeir liðsforingjann birtast
aftur og nú var hann í fylgd með þrem
þýzkum foringjum . . . Hann gekk niður
stíginn unz hann komst á autt svæði.
Þá nam hann staðar og benti til jarðar.
Síðan gengu tveir liðsforingjanna aftur
upp að hvíta húsinu. En komu fljótt
aftur í ljós og á eftir þeim fjöldi þýzkra
hermanna. Með miklar byrðar gengu
þeir til staðarins, sem Bandaríkjamað-
urinn hafði bent á, og lögðu þar vopn
sín, — riffla, vélbyssur, já, jafnvel
skammbyssurnar.
Höfuðsmaðurinn horfði og horfði —
svo byrjaði hann að telja. Hann taldi
upp að 77 — það var einmitt sá liðs-
afli, sem hann hafði búizt við .. .
Hann sagði við undirforingja sinn:
„Hamingjan sanna! Honum tókst það!“
Svo komu þeir gangandi í fylkingu.
Smátt og smátt eftir því sem Þjóðverj-
arnir komu neðar, spruttu Bandaríkja-
mennirnir upp úr öllum áttum, unz þeir
voru umkringdir 30 manna heiðursverði.
Og allur hópurinn gekk hröðum skref-
um niður stíginn og þrömmuðu inn í
litla bæinn, sem hékk utan í klettun-
um hátt yfir höfn Ventotene.
ítalir hafa öldum saman notað Vento-
tene sem fangaey, svo nóg rúm var
fyrir fangana. Efsta hæðin í húsi, sem
helzt hefði mátt kalla ráðhús, var stórt,
rúmgott fangelsi með fjórum, fimm stór-
um klefum.
Allir fangarnir fengu skipun um að
fara upp á fjórðu hæð, og þar var þeim
skipt í þrjá hópa. Hver hópur fór í sinn
klefa, en 4. klefinn var ætlaður liðs-
foringjunum. Verðir vopnaðir vélbyssum
voru settir fyrir utan klefadyrnar, og
uppgjöfin var kunngerð.
Liðsforinginn með hvíta fánann sett-
ist á tröppurnar utan við ráðhúsið —
hann var dálítið máttlaus í hnjánum.
Höfuðsmaðurinn settist hjá honum.
„Er nokkuð að?“ spurði hann.
„Nei — það var næstum of auðvelt —
ég skil það ekki ennþá.“ Hann ætlaði
að kveikja sér í vindlingi en var svo
skjálfhentur, að það var rétt slökknað
á eldspýtunni.
„Þetta var vel af sér vikið,“ sagði
höfuðsmaðurinn, „en hvað eigum við að
gera við þá?“
„Koma skipin ekki í kvöld?“
„Það vona ég, en við neyðumst til að
reikna með að þau geri það ekki. Eng-
inn af okkur getur sofið dúr fyrr en við
erum lausir við þessa náunga.“
Óbreyttur liðsmaður kom til liðsfor-
ingjanna og sagði: „Þýzku liðsforingj-
arnir eru með uppsteit, herra, þeir
krefjast að fá að tala við yfirliðsfor-
ingjann."
Höfuðsmaðurinn reis á fætur. „Þér
ættuð að koma með,“ sagði hann við
liðsforingjann.
„Hve marga menn tölduð þér þeim
trú um að við hefðum?“
„600, herra,“ sagði liðsforinginn, „en
ég er búinn að gleyma hvað mörg skip
ég sagði að við hefðum.“
Höfuðsmaðurinn hló. ,,Ég heyrði einu
sinni sögu um mann, sem lét fimmtán
menn ganga í kringum hús í óratíma
svo það virtist vera heill her. Við ætt-
um kannski að beita sama bragði með
okkar fjörtíu."
Fyrir utan dyrnar að klefa liðsfor-
ingjanna rétti höfuðsmaðurinn einum
varðanna skammbyssu sína. „Láttu
dyrnar standa opnar og hafðu auga með
okkur,“ sagði hann, „ef Þjóðverjarnir
gera nokkuð grunsamlegt, Þá skjóttu.“
„Já, herra,“ svaraði vörðurinn og lauk
upp þungum dyrunum.
Þýzku liðsforingjarnir stóðu við grind-
umluktan gluggann og horfðu niður á
auðar göturnar. Þeir gátu séð tvo ó-
breytta hermenn, sem stóðu fyrir fram-
an ráðhúsið.
Þýzki yfirliðsforinginn sneri sér við
þegar höfuðsmaðurinn kom inn.
„Ég krefst þess að fá að tala við
ofurstann,“ sagði hann.
Höfuðsmaðurinn kingdi ósjálfrátt.
„Jaá — ofurstann?11 endurtók hann,
„ofurstinn er önnum kafinn sem stend-
ur.“
Það varð löng þögn — þýzki liðsfor-
inginn horfði beint í augun á banda-
ríska höfuðsmanninum. Loks sagði hann:
„Það eruð þér, sem hafið stjórn á hendi,
ekki satt?“
„Jú,“ sagði höfuðsmaðurinn.