Fálkinn - 01.02.1961, Blaðsíða 27

vmmngurmn
segja þau. En nú voru þau sögð, og í ist yfir að fá tækifæri til að hjálpa
rauninni þótti honum vænt um það. henni. Hann tók upp ávísanahefti.
— Hvernig ætti það að verða sagði -—• Hvaða nafn á ég að skrifa? spurði
auðvitað vegna þess, að hún var feim-
in, — og frá sér numin af gleði.
Hann fylgdi henni heim að dyrum.
Gráar útidyr í grárri götu. Hún átti ekki
að eiga heima á svona stað. Hún átti að
eiga heima... til dæmis í Holte.
Hann fékk sér leigubíl heim til sín.
Settist inn í hlýju stofuna án þess að
kveikja, og hugsaði til stúlku, sem hét
Marianne. Stúlku með blá augu og bros,
sem ... nú jæja ... ekki líktist neinu
öðru brosi í heiminum.
★
Marianne Schou hringdi dyrabjöllu í
óvistlegum ganginum. Á hurðinni var
nafnspjald, sem á var prentað Per
Kramer. Ungur maður opnaði, augu
hans voru flóttaleg og brosið hvikult.
— Loksins, sagði hann. —- Þú getur
ekki ímyndað þér hve hræddur ég var
orðinn um þig. Tókst þetta? Gaztu
fengið lánaða peninga hjá honum
frænda þínum? Ef endurskoðandinn rek-
ur sig á ...
Hún lét hann ekki tala út. Fleygði
ávísuninni á borðið — Hérna! sagði hún
og gekk fram að dyrunum aftur. — Nú
þarftu ekki að vera hræddur lengur. En
mig langar til að gefa þér gott ráð:
Gerðu þetta aldrei aftur. í næsta skipti
lendir þú í fangelsi — og ég hjálpa þér
ekki oftar. Ég vil ekki sjá þig fyrir aug-
um mínum framar ...
— Já, en... Marianne. Það var þín
vegna, sem ég gerði það. Það var til
þess að geta gefið þér blóm og súkku-
laði og til þess að geta boðið þér í leik-
hús...
— Sem ég hefði ekki viljað þiggja,
hefði ég vitað hvernig peningarnir voru
fengnir, sagði hún þurrlega. Þeir voru
stolnir...
— Nei, ekki stoinir — þeir voru
fengnir að láni. Ég ætlaði alltaf að skila
þeim aftur, en svo ...
— Já, sagði hún. — Þú sagðir mér
þetta allt í gær. Ég hef fallizt á að þú
hafir kannske gert það mín vegna, og
ég sagði, að ég skyldi ná í peningana
með einhverju móti — ég hafði bara
ekki hugmynd um hve fátækt fólk er,
þegar maður kemur til að biðja Það um
lán. Ég útvegaði peningana — og nú
skulda ég þér ekki neitt, og þess vegna
vil ég nota tækifærið og kveðja þig fyr-
ir fullt og allt.
hún. — Ekki fær maður fargjaldið lán-
að á skipinu, svo mikið veit ég.
— Þér getið fengið peningana lánaða
hjá mér, sagði hann hlæjandi. — Þegar
þér komið til baka frá Osló fáið þér
vinninginn greiddan og getið borgað
mér peningana. Ég lána yður þúsund
krónur — eins konar skyndilán út á
vinninginn. Og þá getið þér komizt til
Oslóar strax.
Honum fannst brosið, sem hann fékk
hjá henni að minnsta kosti þúsund
króna virði. Og svo var það þetta, að
nú gat hann verið viss um að fá að sjá
hana aftur. Þegar hún kæmi frá Noregi.
Hann hlakkaði til þess. Og hann gladd-
hann.
— Marianne Schou, sagði hún. —
En ...
— Ekkert „en“, sagði hann. — Þetta
er bara smálán. Og ég get vel án pen-
inganna verið þangað til þér komið
aftur.
— Já, en. . . þér þekkið mig ekkert,
sagði hún. Hún horfði á hendurnar á
sér. Honum fannst einhvern veginn á
sér, að hún vildi forðast að horfa fram-
an ' hann þessa stundina. En það var
— Þú færð þá aftur, sagði hann. —
Þú skalt fá þá aftur bráðlega ...
Hún heyrði ekki meira. Hún hafði
skellt aftur hurðinni á eftir sér og var
á leiðinni niður stigagarminn. Út í snjó-
inn og kuldann. En í huga hennar var
hlý minning um góðan mann, sem hafði
gefið henni ávísun og sagt að hann
treysti henni. Mikið skammaðist hún
sín. ..
Preben Hoff gaf sér ekki tíma til að
Frh. á bls. 33
SMÁSAGA EFTIR MIKAELA VON ROSEN
FÁLKLNN 27