Fálkinn - 15.02.1961, Blaðsíða 14

upp lestina, sölumaður, sem hét Peter-
sen, — velklæddur herramaður á bezta
aldri.
Petersen baðst afsökunar á því, að
hann skyldi trufla, smeygði tösku og
skjalamöppu upp í netið, tók fram síg-
arettu, rýndi í nokkur skjöl, en stóð
síðan upp og bjóst til að fara út og
reykja.
— Mér er sama, þótt þér reykið hérna
inni, sagði Selma og brosti.
— Þúsund þakkir, svaraði Petersen
og brosti á móti — með augunum. —
Má bjóða yður sígarettu?
— Takk, ég reyki ekki, sagði Selma.
— Ég hef aldrei reykt eina einustu síg-
arettu allt mitt líf.
— Það er stórkostlegt, sagði ókunni
maðurinn, — og það á þessari miklu
tóbaksöld. Aldrei á ævinni! Og ég þori
að veðja, að þér eruð ekki orðnar
tuttugu og fjögurra ára gamlar ennþá.
— Tuttugu og átta, svaraði Selma til
þess að fullnægja kröfum sannleikans.
Hún laug aldrei, en eins og flestar kon-
ur leyfði hún sér þann munað að um-
skrifa og fella burt.
— Nafn mitt er Petersen. Ég sel alls
konar kvenvarning, sagði Petersen. Ég
tek á móti pöntun frá yður, náðuga frú,
ef þér viljið. Ég var giftur, en er nú
skilinn eins og svo margir aðrir í þess-
um heimi. Þrjú uppkomin börn. Ég er
góður vinur bæði þeirra og fyrrverandi
konu minnar. Þannig er ég.
Selma hló og svaraði í sömu mynt:
— Gift, sagði hún, en ekki skilin og
engin börn. Ég heiti Selma Sinding.
— Engin börn, hrópaði hann og lyfti
augabrúnunum. -— Því myndi ég ekki
hafa trúað um yður.
Aður en Selma hafði hugsað sig um,
var lestln komin til höfuðborgarinnar.
Lassi fékk bréf á hverjum degi, síðan
annan hvern dag og loks aðeins einu
sinni í viku. Selma skrifaði að í raun-
inni væri ekkert að henni, nema hvað
hún væri of feit. Hún hafði uppgötvað,
að hún þurfti að fá sérstök böð og nudd
og í höfuðborginni var allt slíkt svo
handhægt. Auk þess hafði hún hitt
gamla skólasystur sína og var oft með
henni. Allt sem hún skrifaði var satt,
svo langt sem það náði.
Hún kom aftur heim til Lassa síðasta
daginn í hinum fagra júnímánuði, átta
vikum eftir að hún hafði lagt af stað.
Lassa fannst hún gjörbreytt, fegurri en
nokkru sinni fyrr, mjög róleg og mjög
þroskuð. Það var ómögulegt að fá hana
til að tala barnamál eins og áður og
hún meðhöndlaði hann umhyggjusam-
lega og klappaði honum á kinnina. En
hún byrjaði strax að laga góðan mat og
taka til í húsinu. Hún var full starfsorku
og hann blessaði hana og fór mörgum
ófögrum orðum um matinn í klúbbnum.
Hann var líka að því kominn að segja
dálítið ljótt um hana móður hennar,
en þorði það ekki.
í sumarleyfinu í ágúst, ferðuðust Þau
til háfjallanna. Þau bjuggu í stórum
fjallakofa hjá sölumanni nokkrum, sem
hét Petersen. Hann hafði sett auglýs-
ingu í blöðin og Selma hafði svarað.
Það stóð ekki á svarinu frá honum og
verðið var óvenjulega lágt!
Selma gætti hússins ásamt vinnukonu,
en Lassi og Petersen fóru á veiðar. Það
var leitun að öðrum eins ágætismanni
og honum Petersen. Þetta var dásam-
legt sumarfrí, og þeim var boðið að koma
aftur um jólin, um páskana, næsta sum-
ar, ef þau vildu.
Það voru engir erfiðleikar 1 sambandi
við Selmu framar. Hún talaði ekki meira
um börn. Lassa fannst lífið dásamlegt.
Hann fitnaði með hverjum degi — og
það gerði Selma líka.
— Svei mér þá ef þú ert ekki farin
að fitna, ljúfan mín, sagði Lassi.
— Ég á von á barni, svaraði Selma.
— Ha, hvernig í veröldinni getur stað-
ið á því?
— Þagnarheit, ef ég má biðja um,
sagði Selma. — Þagnarheit.. . uss ...
— Þetta er nú það versta, sem ég
hef nokkurn tíma heyrt, sagði Lassi og
hló, svo að hann hristist allur og Selma
varð að slá í bakið á honum.
En þá varð Lassi skyndilega hræddur
og spurði, hvort hún ætlaði að fara frá
honum.
— Ég ætla alltaf að vera hjá þér,
Lassi minn, sagði hún. -— Þú skalt bara
vera rólegur.
— Þá er allt gott, hrópaði Lassi.
Eftir þetta meðhöndlaði hann hana
eins og hún væri úr dýrasta postulíni,
allt þar til drengurinn fæddist um vet-
urinn.
Þegar vinir hans í klúbbnum óskuðu
honum til hamingju, sagði hann:
— Það er ekki ég, sem hef eignazt
barn. Það er Selma, hohoho . . . Hann
hringdi til Petersens og sagði, að nú
yrði erfitt að heimsækja hann um pásk-
ana, því að Selma hefði eignazt heims-
ins fegursta barn.
— Til hamingju, hrópaði Petersen, til
hamingju og skilaðu kveðju til Selmu.
Þið komið nú í sumar, er það ekki?
— Það gerum við áreiðanlega, sagði
Lassi. — Við tökum barnapíu með okk-
ur.
— Ég verð að sjá drenginn, sagði
Petersen.
— Áttu ekki bráðum leið hér um?
spurði Lassi.
— Bráðum kannski, sagði Petersen.
Ég fer bráðum að leggja af stað í vor-
leiðangur og þá heimsæki ég ykkur.
Og það gerði hann fyrr en varði.
Selma og Lassi fóru oft upp á fjallið,
á jólunum, á páskunum, í ágúst og yfir-
Framh. á bls. 31.
pau tfaHJa í íMv
Spænskt tríó, Trio Capricho Espanol, skemmtir um þessar mundir
í Lido. Þetta eru tvær ungar stúlkur og ungur maður og þykja með
betri skemmtikröftum, sem hér hafa sýnt. Tríóið gerir hvort tveggja
í senn að dansa og syngja og að sjálfsögðu suðræna dansa og má
með sanni segja, að þessir listamenn geri list sinni hin beztu skil. —
Pepita er miðdepill tríósins, ung og aðlaðandi stúlka, sem bæði
dansar og syngur. Hún giftist meistara Juan fyrir viku síðan og þau
eyða hveitibrauðsdögunum hér norður á hjara veraldar. Þriðji aðili
tríósins er Pecquite, sem leikur á gítar.