Fálkinn - 15.02.1961, Blaðsíða 19

Á RÚNTINUM'
Þar ætlum við að gera brautir og fara í kapp og einnig að
leysa þrautir — setja upp kubba og svoleiðis.
— Hvað kostar ný skellinaðra?
— Svona 16 þúsund.
— Það er dýrt, maður.
— Einum of mikið. Maður er allt sumarið að vinna fyrir
þessu.
— Hvaða hjól eru bezt?
— Viktoría.
— Nei, blessaður vertu, það er NSU, sagði annar.
Það var auðheyrt, að þetta var viðkvæmt mál.
— Eruð þið ekki óvinsælir?
— Af hverju?
— Nú, er ekki svo mikill hávaði í skellinöðrunum?
— Já, svoleiðis. Nei, nei, það er bara fyrst. Annars megum
við ekki keyra í hóp — t. d. á rúntinum — þá verður allt vit-
laust.
— Hvað komizt þið hraðast?
— 70.
— Nei, 80, sagði annar.
Strákarnir fóru að hlæja. Og einn sagði: Þið komizt kann-
ski á 70 niður brekku!
Síðan sættumst við á að yfirleitt færu skellinöðrurnar ekki
hraðar en 40—50 km á klst.
— Er nokkur kvenmaður á svona hjólum?
— Nei, það held ég ekki,
— Jú, ég þekki eina, sagði annar ákafur, hún er í Keflavík.
— Já, sagði sá þriðji, það er hjúkrunarkona á Vífilsstöð-
um, sem er á svona hjóli.
Sá fjórði sagði eitthvað, sem kom Jóni Pálssyni til að
leggja við hlustirnar og hann sagði: Strákar, þið verðið að
gæta heiðurs klúbbsins!
Og þá var hinu formlega samtali lokið og það sem á vantar
skýrum við bezt með myndum.
W' Það er Magnús Gíslason, sem er í öllum herklæðum á
skellinöðrunni sinni á stóru myndinni hér til vinstri.
Hann er einn af mörgum félögtim í Vélhjólaklúbbnum
Elding. Að neðan: Pélagar gera fleira en hugsa um skelli-
nöðrur. Þeir leika t. d. svokallað ,bobb‘. (Ljósm. Fálkinn).
Þrír félagar úr Vélhjólaklúbbnum Eldingu á fundi í
Golfskálanum.
Jón Pálsson, Símon Kjærnested, formaður klúbbsins og
Sigurður Ágústsson leiðbeinandi. Á neðri myndinni sjá-
um við svo klúbbmeðlimina saman komna.