Fálkinn - 15.02.1961, Blaðsíða 20

BROÐURLEITIN

FRAMHALDSSAGA
i.
—- Já, Kata, það áttu að gera. Ég
skal ábyrgjast það.
— Ó, Bern, hrópaði hún. — Það vil
ég ekki, ég vil bera ábyrgðina sjálf.
Hann brosti hughreystandi til hennar: —
Og við skulum verða sammála um að
giftast áður en langt um líður.
— Já, ef þú villt mig, sagði hún
bljúg, og hún var gröm sjálfri sér fyrir
að hafa ekki þor til að faðma hann
og sýna honum ást sína og þakklæti.
Hún gerði sér ljóst, hve mikið það var,
sem hann bauð henni, og hve miklu
hann ef til vill yrði að fórna hennar
vegna, en henni var ómögulegt að gefa
sig honum á vald.
— Þú segir ekki mikið, Kata. En
þú hefur orðið að reyna mikið, og ég
held að ég skilji tilfinningar þínar. Ég
er fús til að bíða — að minnsta kosti
um stund. En ég verð að krefjast þess,
að þú komir til mín með öll þín vand-
kvæði og áhyggjur.
— Já, Bern. Svo varð þögn augna-
blik, og henni varð rórra. Hann brosti
blíðlega til hennar.
— Þú verður að treysta mér afdrátt-
arlaust, elskan mín, sagði hann. — Hvað
sem fyrir kemur, verður þú að treysta
mér. Hann tók hana í faðm sér, og
hún veitti enga mótstöðu.
Hún óskaði innilega, að hún væri ekki
svona köld og dauf. Ástin var ekki
svona. Ástin fórnaði öllu með gleði.
En samt elska ég hann á vissan 'hátt,
hugsaði hún með sér. Hvað gengur að
mér? Er aðdráttarafl Adrians svona mik-
ils virði?
— Lofaðu mér að minnsta kosti að
ráðast ekki í neitt án þess að ráðgast
við mig, sagði Bern alvarlegur. — Ef
Sir Alexander næði sambandi við þig,
sem mér finnst eðlilegt að hann geri,
þá treysti ég því, að þú sendir honum
enga skýrslu án þess að ráðgast við
mig fyrst.
Hún hafði hálfgerða óþægindakennd
af því að hann væri óeðlilega ákafur
hvað þetta snerti, en hún lofaði því
skilyrðislaust.
— Nei, Bern, það skal ég ekki gera.
Hún tók eftir því að hann varð ró-
legri.
Hún sagði umhugsunarlaust: — Þú
hefur gert svo mikið fyrir mig, Bern,
og það er svo lítið, sem ég get gert
fyrir þig í staðinn.
— Þú verður að treysta mér, Kata,
og koma til mín með öll þín vanda-
mál, það er það eina, sem ég bið þig um.
20 FÁLKINN
Hún varð niðurlút, og nú komu tárin
enn á ný.
Hún fann hönd hans undir hökunni
á sér og hann lyfti andlitinu á henni.
Hann kyssti hana og hún reyndi að
svara kossinum innilega, en gat það
ekki. Það varð aðeins alúðlegur skyldu-
koss, en hugur hennar og sál var ekki
með. Hvað gengur að mér? hugsaði hún
með sér. Bern hefur svo margt að gefa
mér, vináttuna, trúna á mig og örugga,
farsæla framtíð......Og Adrian hefur
ekkert að gefa. Ekkert annað en full-
komna sælu, þegar hann kyssir mig
og faðmar mig ....
Hún rétti sig úr faðmlögunum. —
Og nú var það eggjahræran! sagði hún
óeðlilega kát.
— Komdu með hana! sagði hann og
reyndi að sýnast sem allra léttastur í
skapi. — Og hún verður að vera þykk!
Þau hlóu og fóru bæði fram í eldhús-
kytruna. Þau reyndu bæði að vera sem
eðlilegust, en Kata fann, að það sem
þau sögðu og gerðu var uppgerðarlegt.
Hún gat ekki áttað sig á að hún væri
svo að segja trúlofuð Bern. Hún skildi
það ekki ennþá. Hún þráði Adrian inni-
lega. Bara að hann kæmi hingað núna
— að hann faðmaði hana að sér og
segði: Allt er í lagi, Kata. Ég sagði þér
að ég elskaði þig. Og ég elska þig núna!
En hvernig gat hann elskað hana? Hann,
sem hafði sagt berum orðum, að hann
vildi ekki — eða gæti ekki — gifzt
henni?
Hún borðaði oft hádegisverð í litlu
kaffihúsi fyrir handan götuna. Nokkr-
um dögum síðar hitti Adrian hana á
gangstéttinni og brosti eins og hann
var vanur.
— Hvernig gengur það, Kata?
— Við höfum haft mikið að gera
undanfarið í rannsóknarstofunni, út af
nýja, fjarstýrða skeytinu, sérstaklega
ratsjárútbúnaðinum á því. En það er
auðvitað hræðilega leynilegt, allt saman.
Hann kinkaði kolli. — Ég hef heyrt,
að þeir ætli að gera einhverjar tilraun-
ir á Kangaroo Field. Ætlar þú þang-
að, Kata?
— Kannske. Mig langar auðvitað mik-
ið. Og það getur hugsazt, að Bern geti
hagað því svo fyrir mig.
Hann horfði athugull á hana.
— Já, það leggst í mig, að Williams
muni ráða fram úr því. Þið eruð mikið
saman, — er ekki svo?
Hún leit undan og óskaði, að hún
hefði ekki haft samvizkubit af að hafa
svikið ekki aðeins hann, heldur líka
sjálfa sig.
Hvers vegna þurfti henni að finnast
þetta? Hún stóð ekki í neinni skuld
við Adrian: Hann hafði aldrei beðið
hana neins. Ekki einu sinni um hana
sjálfa. Mundi hún hafa gefið honum
sig — án hjónabands? Það var hugsan-
legt — meira að segja sennilegt. En
hefði það haft nokkra hamingju í för
með sér? Jú, þau mundu hafa verið
sæl fyrst í stað. En svo hefði ástin föln-
að smátt og smátt — af því að hún
fékk engan stuðning af börnum og
'heimili.
— Komdu og borðaðu með mér, Kata.
Það getur varla spillt vináttu þinni —
eða hvað það er — og Williams, þó að
við borðum saman.
Hún fann, að hjartað herti á sér. Og
hún fann að það skipti engu máli, hvort
þessi máltíð spillti milli Berns og henn-
ar eða ekki.
— Bíllinn stendur þarna. Við skulum
aka á lítinn stað, sem heitir Chicken
Inn. Ég var þar nýlega. Þar fást afbragðs
kjúklingar.
— Það væri gaman að koma svolítið
út fyrir bæinn, sagði hún.
Veitingahúsið var nokkuð langt fyrir
utan bæinn, og þau nutu golunnar, sem
lék um þau í sólarhitanum. Gildaskál-
inn var í gömlum, enskum krár-stíl, og
einstaklega vistlegur.
Gestir voru fáir um þetta leyti dags-
ins.
Kata og Adrian settust við glugga-
borð, báðu um steiktan kjúkling og
fengu sér kokteil meðan þau biðu.
Kötu hitaði í andlitið: hún var fárán-
lega sæl núna. Þau hlógu og mösuðu, en
töluðu aðeins um ópersónuleg efni. Hún
fann eftirá, að það var Adrian, sem
átti sökina á því. Þau hefðu vel getað
verið gamlir og góðir vinir, sem voru
að skemmta sér saman. Þau töluðu um
ýmsa, sem þau þekktu bæði, en minnt-
ust hvorki á Dennisonshjónin eða Bern.
En hann spurði hana hvernig Helgu
liði, og hún sagðist koma til hennar í
sjúkrahúsið á hverjum degi. Hún væri
betri, en þó ekki nógu hress til að fara
úr spítalanum. Hún ætlaði sér ekki til
Dennisons aftur. Helga hafði aðeins einu
sinni minnzt á Frank, og það hafði
verið daginn áður.
— Hafa þau sagt nokkuð við þig um
Frank? spurði Helga.