Fálkinn - 15.02.1961, Blaðsíða 23

sem gróðrinum hafði verið rutt af þarna
í hjarta frumskógarins.
Það grípur mann alltaf skrítin til-
finning, þegar vélin er lent og hreyfl-
arnir hafa stöðvazt. Þögnin kemur svo
snöggt og áhrifin eru jafnóvænt og
manni væri gefið utanundir. En í þetta
skipti var það auk þagnarinnar annað,
sem olli eikennilegu andrúmslofti. Þú
mundir ekki hafa getað gert grein fyrir
hvað þetta var, nema í ljósi þess sem
gcrðist síðar; þú hefðir ekki getað sagt,
að ógæfan væri yfirvofandi. En ég vissi,
og allir vissu, að eitthvað var að.
Enginn hafði komið út á völlinn til
að taka á móti okkur. Tollskýlið, sem
farangur okkar skyldi skoðaður í, stóð
þarna í fjarska. Og yfir því blakti Mexí-
kófáninn, rauður, hvítur og grænn.
Þarna sást hvergi lífsmark.
Við Carruthers og flugmennirnir tveir
héldum áleiðis að tollskýlinu; okkur
fannst það allt í einu vera óralangt
burtu. Veðrið var mjög heitt.
Skýlið var mannlaust. En skammt frá
því voru híbýli fjögurra manna, sem
önnuðust landamæragæzluna. Tveir
þeirra voru hermenn, en tveir tollþjón-
ar. Þegar við komum inn í þetta skýli
skildum við hvað gerzt hafði. Indíánar
höfðu komið eitri í vatnsgeyminn.
Annar hermaðurinn var dáinn; tollþjón-
arnir voru gengnir af vitinu. Hinn her-
maðurinn gat skýrt þetta fyrir okkur,
því að það bráði af honum við og við.
Þetta var auðvitað hræðilegur atburð-
ur, en fyrst í stað gat ég ekki skilið
hversvegna flugmennirnir virtust taka
sér það svo nærri. í flugvélinni var am-
erískur læknir — feitur og grallaraleg-
ur frá Louisiana — og meðan ég og
Carruthers gerðum það sem við gátum
til að hjálpa veiku mönnunum, voru
flugmennirnir að pískra saman. Mér
var forvitni á að vita, hvað þeir væru
að tala saman um.
Ég varð þess vísari tíu mínútum síðar.
Öllum farþegunum var stefnt til fund-
ar í tollskýlinu. Við stóðum kringum
langt tréborð, flestir okkar virtust
slompaðir og talsvert hræddir. Það
mun hafa lagzt í flesta, að Indíánarnir,
sem eitrað höfðu fyrir fjórmenningana,
mundu vera á verði enn og sitja um
líf okkar. Eldri flugstjórinn gerði grein
fyrir hvernig komið væri; hann talaði
dræmt og röddin var afsakandi.
Það fyrsta, sem hann sagði var, að
einn farþeganna yrði að verða eftir
þarna á staðnum.
Það var svona. Flugvélin var full-
hlaðin — kannske ofurlítið meira, sagði
flugstjórinn og leit talsvert ávítandi til
brúðkaupsferðarhjónanna frá Guate-
mala City, sem höfðu snúið á hann og
laumað með sér aukatösku. En nú voru
komnir til sögunnar þrír fárveikir menn,
sem þurftu að komast undir læknis
hendur hið bráðasta. Með því að skilja
allan farþegafarangurinn eftir — póst-
urinn var auðvitað friðhelgur — yrði
hægt að bæta tveim af sjúklingunum
við. En eina leiðin til að koma þeim
þriðja, var sú, að skilja einn farþeg-
ann eftir.
Flugstjórinn sagði, að ekki mundi
verða nema tíu tíma bið, eða í hæsta
lagi ellefu, þangað til vél yrði kom-
in hingað til aðstoðar frá Vera Cruz;
hún yrði að vera komin fyrir myrkur.
Og hann benti á til hughreystingar, að
engin ástæða væri til að óttast hættur
af hálfu Indíána. Þetta væru umrenn-
ingar og þjófar, er hefðu komizt að
raun um, að þarna væri engu hægt að
stela eða ræna, og þess vegna væru
líkurnar fyrir því, að sá sem eftir
yrði, væri alveg óhultur fyrir þeim, ekki
minni en níutíu og níu af hundraði.
En hann virtist alls ekki sannfær-
andi, og við sannfærðumst ekki heldur.
Okkur var órótt, meðan við biðum þess
að nú yrði einhver beðinn að bjóða sig
fram til eftirsetunnar. Carruthers einn
virtist vera alveg ósnortinn af því, sem
fram fór. Höndin, sem hélt eldspýtunni
upp að pípunni hans var nærri því ögr-
andi stöðug; en ég tók eftir að eldur
var þegar kominn í pípuna.
Óæðri flugmaðurinn hafði verið send-
ur út í vélina meðan á þessu stóð. Nú
kom hann aftur. Hann var með venju-
leg spil í hendinni. Hann spurði hvort
nokkur amaðist við að dregið væri um
hver skyldi verða eftir, því að það væri
réttlátasta leiðin. Enginn andmælti því.
„Ágætt!“ sagði flugstjórinn. „Ásinn er
hæstur, og sá sem fær hæsta spil verð-
ur eftir. Kvenfólkið tekur ekki þátt í
þessu hlutkesti.“
Svo byrjaði hann að gefa spilin.
Ég man glöggt eftir næstu tveim mín-
útum. Spilabökin með myndinni, sem
allir kannast við, sáust á víð og dreif
um tréborðið; þrusk í rottu eða ferfætlu
milli þilja í loftinu yfir okkur; nístandi
stunur, sem heyrðust í sífellu frá einum
sjúklingnum; tíbráin yfir sólbakaðri
moldinni fyrir utan . . .
Við fengum eitt spil hver. Enginn
sagði orð. Tileygði kaffiekrueigandinn
frá Costa Rica, sem sat til hægri hand-
ar þeim, sem gaf, leit á spilið sitt og
létti auðsjáanlega. Rösklegi Gyðingur-
inn — guð veit hvaðan hann var — leit
á sitt, en lét ekki lesa neitt út úr svip
sínum. Laglegi litli læknirinn virtist á
báðum áttum, en brosti hughreystandi
til konunnar sinnar. Alvarlegu Mexi-
canarnir tveir voru — annar órannsak-
anlegur en hinn lék á als oddi. Sköllótti
stjórnmálamaðurinn frá Guatemala gat
ekki komið sér að því að taka upp spil-
ið sitt; hann starði á það eins og hann
væri dáleiddur.
Nú kom að mér. Spilið mitt rann til
mín á borðinu. Mér fannst ég ætlaði að
verða veikur, þetta var óhugnanlegt
augnablik. En ég tók það upp og þetta
var lágt spil, lauf-sex — og mér fannst
veröldin allt í einu orðin miklu betri en
áður. Eftir mér voru aðeins brúðkaups-
ferðarmaðurinn og Carruthers, sem sat
næstur flugmanninum sem gaf. Brúð-
guminn tók utan um konuna sína. Hann
tók upp spilið með lausu hendinni og
sýndi henni það. Carruthers gat séð það
líka. Hann beit á vörina. Brúðurin fór
að skæla, mismunandi hátt. Maðurinn
virtist vera að biðja fyrir sér.
Og svo fór síðasta spilið — til Carrut-
hers. Hann leit á það, án minnstu for-
vitni, tók ég eftir. Svo yppti hann öxl-
um og er augu okkar mættust brosti
hann, dálítið háfleygur og viðutan, sýnd-
ist mér. Mér var forvitni á að vita hvaða
spil hann hefði fengið.
Við flettum upp spilunum í sömu röð
og okkur hafði verið gefið. Þau voru
flest lág — þristur — átta önnur átta
— fjarki — ógeðfelldari Mexicaninn
hafði fengið laufgosa; hann varð fýlu-
legur í framan, en allir hinir virtust
ánægðir...
En heppnin var með honum. Án þess
að segja orð fletti litli maðurinn til
hægri við mig upp hjartakóng og fór
um leið að þerra tárin af augum kon-
unnar sinnar, með skottinu á ódýrum
ref, sem hún hafði um hálsinn. Hárið
kitlaði hana í nösunum svo að hún
hnerraði. Það var mjög hátíðlegt.
Þá heyrðist allt í einu skær, þægileg
rödd Carruthers og rauf þögnina. „Bíð-
ið þið hæg,“ sagði hann. „Ég hef fengið
spaðaásinn. Ætli ég sé ekki maður fyrir
honum.“
En hann fleygði ekki spilinu heldur
stakk því í vasa sinn, og um leið deplaði
hann til mín augunum, og mér fannst
augnaráðið vera úr öðrum heimi.
Það drundi í hreyflunum og moldryk-
ið þyrlaðist upp. Við kvöddum Carrut-
hers. Þetta var hjartnæm skilnaðar-
stund. Brúðkaupsferðarhjónin voru þau
einu, sem trúðu því að hann hefði í raun
réttri dregið ásinn, og af okkur hinum
var gyðingurinn sá eini, sem kaus frem-
ur að láta í ljós fyrirlitningu en aðdá-
un. Læknisfrúin reyndi að fara meðal-
veginn; Carruthers mætti ekki halda,
Framh. á bls. 33.
Nú kom að mér. Spilið mitt rann til
mín á borðinu. Mér fannst ég ætla að
verða veikur. Þetta var éhugnanlegt
augnablik. En ég ték það upp og ...
FÁLKINN 23