Fálkinn - 15.02.1961, Blaðsíða 32

— Ég ætla aS eiga sjö, sagði Selma.
Það er lukkutala í minni fjölskyldu og
betri faðir en þú ert er ekki til í öllum
heiminum.
— Sjö, sagði Lassi og gretti sig. —
Sjö? En þú verður að hugsa um, að ég
þarf að stunda skrifstofuna.
— Það lækka skattarnir hjá þér,
sagði Selma.
— Það getur vel verið, en nei: Ekki
nema eitt í viðbót, sagði Lassi ákveðinn.
— Bara fjögur? hrópaði Selma
hneyksluð. — Þú mátt ekki vera svona
eigingjarn.
— Já, en þú verður að hugsa um, að
ég þarf að stunda klúbbinn og skrifstof-
una mína, sagði Lassi stuttlega. — Fjög-
ur er hæfilegt. Flestir eiga ekki nema
tvö nú á dögum.
Og þannig varð það. Selma eignaðist
ekki nema fjögur börn, vesalingurinn.
Ævintýralíf -
Framh. af bls. 11.
því ekki vera ætlunin, að láta mig vera
sambandsmann milli Þjóðverja og ítala,
eins og ég hafði haldið.
Nei, ég átti að fara í njósnaskip og
hlusta á skeyti frá enskum skipum.
Ég mundi orð föður míns og fann að
mér væri þetta ómögulegt. Ég fór til
Ciano greifa og reyndi að fá inngöngu
í ítalska herinn. Þetta var djarft spor,
en ég treysti Ciano. Hann var heiðurs-
maður, þrátt fyrir allt, og ég held að
hann hafi skilið vandann, sem ég var í.
Hann dáði Breta nærri því eins mikið
og ég sjálfur.
Ég hlustaði á útvarp um hríð, um
borð í þýzkum varðskipum, en tókst
von bráðar að losna úr þeirri prísund.
Ég vann lítil afrek sem njósnari og
náði ekki í neinar áríðandi tilkynningar.
ÝMS ÆVINTÝRI.
Loks var ég skipaður sambandsfor-
ingi. Að réttu lagi var ég enn korpór-
áll í þýzka hernum. Ég var á áríðandi
fundum með aðmírálunum í korpóráls-
fötunum mínum. Það kunnu þeir illa
við.
Ég reyndi ýmislegt sem sambandsfor-
ingi. Miðjarðarhafið var undir ítölsku
eftirliti í þá daga, og þýzkir sambands-
foringjar voru með öllum skipum til
Afríku og frá. Þetta var hættulegt starf.
Við fengum skammbyssur og var skip-
að að skjóta sjóliðana ef skip sykki
og ekki væri nóg af lífbeltum handa
landhersmönnunum, því að þeir voru
verðmætari.
Einu sinni varð skipið mitt fyrir am-
erískri sprengju. Ég fann hvernig skip-
ið nötraði, og vildi ekki bíða dauða
míns, en hljóp fyrir borð. Því miður
hljóp ég of snemma, og velviljaður for-
ingi, sem sá þetta sagði sem betur fór,
32 FÁLKINN
að gusturinn frá sprengingunni hefði
feykt mér.
Auðvitað var það ekki satt, en ég
var ráðinn í því að vilja ekki deyja
fyrir stórþýzka ríkið. Ég hafði lifað
orustuna við Stalingrad af. Og ég ætl-
aði mér að lifa Ítalíu af líka.
ítalskur hreyfiltundurbátur náði mér
úr sjónum, og mér veittist sú ánægja
að sjá mitt eigið skip koma í höfn, eftir
að, ég var kominn í nýjan, þurran ein-
kennisbúning. Svona á maður á berj-
ast í svona stríði, sagði ég við sjálfan
mig.
Um þessar mundir drakk ég mig oft
fullan, og þýzku yfirmönnunum féll
ekki framferði mitt. Þeim fannst korp-
órállinn von Trauttmansdorff greifi oft
koma sér 1 vanda. Þess vegna var ég
sendur til Napoli, og var látinn stjórna
flokki, sem átti að setja þýzkar loft-
varnabyssur ásamt skyttum í ítölsk
vöruskip.
Mér leið vel í Napoli og yfirmaður
minn var viðfelldinn en mjög drykk-
felldur. Þessi maður undirskrifaði allt
í snarkasti. Það var undravert, hve
mikið hann komst yfir á stuttum tíma.
DÆMDUR TIL DAUÐA!
Og svo gerðist það, að yfirmaður
minn gerði mikla skyssu, sem ég var
dæmdur til dauða fyrir.
Hann var þlindfullur um þær mundir,
og það var ég líka. Þetta var eina ráðið
til að taka þátt í stríði, án þess að verða
brjálaður. En svo varð honum það á
að senda tvær loftvarnafallbyssur frá
Genúa til Taranto með járnbraut, og
skip sem átti að fara frá Trieste til
Taranto, sendi hann til Livorno í ógáti.
Þetta var reginhneyksli. Mér var til-
kynnt, að ég yrði kallaður fyrir her-
rétt, ég flýtti mér þá að ná í frænda
föður míns, sem gegndi áríðandi stöðu
í aðalstöðvunum í Róm. Honum var ekki
um að ég yrði líflátinn, það var leiðin-
legt, frá fjölskyldunnar sjónarmiði. Það
varð úr, að ég fékk aðra stöðu, sem
túlkur hjá Kreisch aðmírál.
Ég bar mikla virðingu fyrir aðmíráln-
um. Hann var heiðursmaður og dugandi
flotaforingi. Ég var viss um, að hann
fyrirleit nazista eins mikið og ég.
Ég kom á tilsettum tíma til aðmír-
álsins og var vel tekið, en honum leizt
ekki á búninginn minn. Honum fannst
óvirðing að því að hafa aðstoðarmann
í korpórálsbúingi, og einn morguninn
kallaði hann mig til viðtals.
— Trauttmansdoraff, sagði hann
mjög hátíðlegur, -—• þér hættið að ganga
í þessum einkennisbúningi frá deginum
í dag. Þér eigið að fá nýjan einkennis-
búning, sem sýnir að þér séuð lautinant
í flotanum. •
Það var eitthvað annað! Ég kunni
strax vel við sjóliðsforingjabúninginn,
en annars var ég að staðaldri að
skemmta mér með ættingjum mínum og
ýmsu innlendu hefðarfólki. Það hafði
verið leiðinlegt að sýna sig í korpóráls-
fötum hvar sem var. Þess vegna var ég
fús til að verða sjóliðsforingi.
Sá 3. september 1943 er dagur, sem
ég gleymi aldrei. Þann dag var mér
stefnt fyrir herrétt. Ég átti að mæta
fyrir sjóherréttinum í Rapallo við Rivi-
erann.
Mér féllst hugur fyrst í stað, en svo
sagði ég við sjálfan mig, að ég yrði þó
að deyja sem sannur Trauttmansdorff
og heiðarlegur maður, og fór svo út í
bæ og drakk mig þreifandi fullan og
skemmti mér ágætlega, meðan það var.
Ég átti ættingja í Písa og heimsótti þá
í leiðinni. Loks kom ég til Rapallo —•
tveimur dögum eftir að rétturinn var
settur.
Þjóðverjar geta aldrei verið gaman-
samir. Þeir gátu ekki skilið að nokkur
maður kæmi tveim dögum of seint fyr-
ir herrétt og afsakaði sig með því að
hann hefði verið að heimsækja frænd-
fólk sitt og gleymt tímanum meðan hann
var að skála við það.
Ég gerði mér ljóst að réttinum þótti
þetta óafsakanlegt, og taldi sjálfan mig
svo gott sem dauðan.
Það reyndist rétt. Dómararnir hlust-
uðu grafalvarlegir á vitnaframburðinn
viðvíkjandi öllu því, sem hinn drukkni
staðgengill minn hafði gert, og gengu
síðan inn 1 bakherbergið til þess að
bera saman ráð sín um refsinguna. Mér
var tilkynnt að ég yrði skotinn.
ERFITT AÐ LOSNA VIÐ MIG!
Verjandi minn benti á, að það værí
ógaman að skjóta eina af hetjunum frá
Stalíngrad. Rétturinn dró sig í hlé aft-
ur, til þess að athuga þetta. Það var tals-
vert áríðandi, því að það gat haft ill
áhrif að hetjur Þjóðverja væri óvirtar
með því að drepa þær.
Dómararnir komu aftur og sögðu að
þá yrði að dæma mig í æfilangt fang-
elsi. En þeir buðu mér annan kost: Ef
ég vildi halda heiðri mínum gæti ég boð-
ið mig fram sem hafnbannsbrjót á
leiðinni milli Evrópu og Japan. Þetta
leizt mér alls ekki á, og sagði ég þeim
það berum orðum.
Svo gerðu þeir annað boð: Af því að
ég var aðalsmaður, gat ég boðið mig
fram í sakamannaherdeild. Ég vissi, að
þá mundi ég verða að vinna ýms óþægi-
leg verk, svo sem að grafa upp sprengj-
ur með berum höndum. Ég sagði þeim
rólega, að þetta væri alls ekki verk
fyrir mig, og ég yrði að hafna boðinu.
Þá gerði verjandinn athugasemd, sem
bjargaði mér úr klípunni. Hann sagði,
að skipun mín í liðsforingjastöðu væri
nú staðfest, og að ólöglegt væri að full-
nægja dómi, sem kveðinn væri upp
yfir liðsforingja, án þess að yfirmaður
hans féllist á dóminn.
Þarna sá ég leið. Aðmírállinn minn
mundi aldrei láta drepa mig. Hann var
vinur fjölskyldu minnar, og auk þess
hafði hann engan, sem kunni ítölsku
jafn vel og ég.
Herrétturinn var haldinn 5. septem-
ber 1943. Þegar ég kom aftur til aðmír-