Fálkinn - 05.07.1961, Síða 13

sem enginn íslendingur botnar neitt í.
Einu sinni tók leigubílstjóri að bölva
í sand og ösku og virtist alveg vera að
sleppa sér. Hann sagði: „Það eru hel-
vítis nýlenduvörukaupmennirnir, sem
fylla göturnar í dag. Það er frí hjá þeim
og enginn þeirra kann að aka bíl. Það
ætti að taka af þeim ökuskírteinin, öll-
um upp til hópa!“ Annar leigubílstjóri
sagðist eiga bílinn sinn og þetta væri
þolanleg atvinna, þegar öllu væri á
botninn hvolft. „Ég get étið kjúklinga
einu sinni á dag,“ sagði hann hróðugur.
,,Ertu giftur?“ „NEI — giftur! Ertu vit-
laus — þá gæti ég nú ekki étið kjúk-
linga einu sinni á dag, — varla einu
sinni í viku!“ Þetta er ósköp einföld
lífsskoðun — ef maður vill éta kjúkling
einu sinni á dag, þá sleppir maður öll-
um giftingarhugleiðingum.
húsið í loft upp, ef hann hefði jafn
mikla ánægju af að drekka kaffi og
við íslendingar og fengi svo þetta
ramma, svarta sull, sem borið er fram
á matstofum hér heima. .... Maðurinn,
sem situr við næsta borð í litla veit-
ingahúsinu í París er auðsjáanlega
ánægður með matinn, og þegar hann
hefur drukkið tvö — þrjú rauðvínsglös
að auki, virðist hann alsæll.
★
Frakkar hafa mjög takmarkaða
ánægju af útlendingum, nema þá til
þess eins að féfletta þá. Ef þeir hafa
haldið að maður sé Ameríkumaður og
hegða sér samkvæmt því, en komizt að
raun um að maður er frá íslandi (sem
er einhvers staðar langt í burtu) biðj-
ast Þeir auðmjúklega afsökunar.
★
■

..
■:■:■'■■■'■'■■'•■ '

■'
:A; ■'■'■:

'"■■v ■ "
'
;
★
Það er gott og gaman að borða í París.
Þú gengur inn í lítið veitingahús, —
þar eru 6—7 borð. Þú færð heljarmik-
inn matseðil og pantar (út í loftið!).
Stúlkan kallar pöntunina fram í eld-
húsið og þar stendur eigandi veitinga-
stofunnar og kokkar. Eftir örskot færðu
mat og drykk. Skammturinn er ekki
stór, en maturinn er góður og heitur,
ef hann á að vera það. Þá verður manni
hugsað heim og gerir sér í hugarlund
að Frakki komi í veitingahús hér og
panti mat. Hann fær fisk, súrar og kald-
ar kartöflur og viðbjóðslegt viðbit, sem
blandast soðinu á diskinum, sem ekki
var hirt um að hella af. Ef Frakkinn
ætti að vera sjálfum sér samkvæmur,
ætti hann að draga upp skammbyssu,
vaða fram í eldhúsið og skjóta ....
Þannig fynndist manni a.m.k. að Frakki
ætti að haga sér á hinum svokölluðu
matstofum hér. Hann myndi sprengja
Þú ferð inn til rakarans í litlu hlið-
argötunni, sem þú býrð í, — þú þarft
raunar aldrei að fara úr þeirri götu,
því þar eru allar venjulegar verzlanir,
barir, bíó, næturbúla o. s. frv. — og
biður um hársnyrtingu. Það er allt
miklu meira en sjálfsagt. Og þú ert
þveginn um höfuðið, skolaður og síðan
er skellt í hárið hreinum spíritus. „Verí
gúdd“, segir litli rakarinn, og það er
alveg rétt, þetta er verí gúdd, því að
spíritusinn gengur langt inn í æðarnar,
að manni finnst, og það er eins og höf-
uðið sé laust við kroppinn. Litli rakar-
inn skreppur alltaf við og við frá til
að tala við stóra rakarann, sem hefur
engan kúnna, en talar þess í stað við-
stöðulaust við þann litla. Þegar sá lit.li
þarf að leggja sérstaka áherzlu á eitt-
hvað, hleypur hann að þeim stóra með
greiðu og skæri í báðum höndum og
kemur svo hlaupandi aftur að kúnnan-
Frh. á bls. 26