Fálkinn - 05.07.1961, Síða 14

HIMNAFÖRIN
Smásaga eftir FALINN, höfund sögunnar „Sættir#/, sem
birtist í Fálkanum nýlega og vakti mikfa athygli.
MYNDSKREYTING EFTIR HALLDGR PETURSSGN
Er hann dáinn, læknir?
Já, mér þykir það leitt.
Þér gerðuð allt sem þér gátuð, lækn-
ir. Hvað skulda ég yður?
Tja — í allt verða þetta líkast til tólí
hundruð krónur.
Gerið svo vel, læknir, hér er greiðsl-
an. -—- Og smá aukaþóknun.
En þetta er alltof mikið, ungi mað-
ur! Þessi upphæð ,sem þér réttið mér
skiftir þúsundum!
Uss, það er ekki ofmikið! Stingið
henni í vasann.
Ja, ég verð að segja, að ég virði mik-
ils þessa greiðasemi yðar, ungi maður.
Ég þakka yður fyrir og óska yður alls
hins bezta í framtíðinni.
Þakka, sömuleiðis, læknir.
Verið þér sælir, göfugi, ungi maður.
Sælir læknir —.
Jón ríki hafði að því er virtist tekið
síðasta andvarpið. Þó var langt í frá að
hann væri allur þótt líkami hans lægi
hræringarlaus í rúminu. Honum hafði
nefnilega áskotnazt splúnkunýr, ógall-
aður skrokkur í stað hins notaða sér
alveg að kostnaðarlausu, og það kunni
Jón gamli ríki vel að meta.
Og nú stóð hann rétt hjá sínum
gamla gigtveika skrokk og strauk sig
allan hinn ánægðasti. Þó var eitt sem
hann var ekki reglulega ánægður með
og það var hinn blakki litur nýja lík-
amans. En það skifti í rauninni sosum
engu máli, ekki var lakara að sýnast
dálítið útitekinn. Og Jón hélt áfram að
strjúka niður eftir sér öllum glaður
eins og barn í nýjum reifum.
Það var ekki fyrr en þegar hinn göf-
ugi bróðursonur hans fór að hnýsast í
bankabækurnar hans að skugga brá á
gleði Jóns ríka og hann rumdi illúð-
lega:
Aldrei hefði ég trúað því að gamla
máltækið „Efns dauði er annars brauð“,
ætti eftir að rætast á mér. En hann
verður víst ekki lengi að koma eignum
mínum í lóg, þessi ungi líkræningi, ef
hann greiðir öllum álíka rausnarlega
og déskotans læknisokraranum.
Og það er hart að hugsa til þess, hélt
Jón áfram hugrenningum sínum, að
strákspjátrungurinn skuli þannig sól-
unda öllu því, sem ég hef með spar-
semi minni og meðfæddu hyggjuviti
dregið saman á langri ævi.
Náttúrulega hafði klerkómyndin
eitthvað verið að væla í honum með
14 FALKTNN
að eftirláta sveitarsjóðnum einhvern
hluta eigna sinna. En fari það kolað að
honum Jóni ríka, dugnaðarforkinum og
skynsemdarmanninum kæmi nokkru
sinni slík fjarstæða til hugar að hlaða
undir niðursetukerlingar, landshorna-
flakkara og allra handa trantaralýð!
Jón varð æ reiðari.
Og hann væri víst á lífi enn þann
dag í dag ef þessi meðalaeiturbyrlari
hefði ekki komið til skjalana eins og
fjandinn úr sauðarleggnum að honum
sjálfum forspurðum, og hellt ofan í
hann dauðveikan manninn allskyns ó-
lyfjan. En það átti hann víst að þakka
hinum umhyggjusama bróðursyni sín-
um, því að aldrei hafði honum orðið
það á að kveða á vettvang neina dé-
skotans náhrafna þótt honum yrði á að
verða misdægurt. Og Jón stappaði
vonskulega í gólfið. Hann fékk samt
ekki langan tíma til að gefa reiði sinni
lausan tauminn. Það kvað við eimpípu-
blástur og ainhvern veginn fann Jón
það á sér að kallið viðkom honum.
Hann gaf sér þó samt sem áður tíma
til um leið og hann hvarf gegnum dyrn-
ar, að gefa hinum greiðuga erfingja
sínum rausnarlegt spark í rassinn. Síð-
an hélt hann til skips heldur hug-
hægra.
Já, hann fer hraðar yfir þessi nýi
skrokkur en sá gamli gerði nokkru
sinni, tautaði Jón, þegar hann, án
minnstu fyrirhafnar, var allt í einu
kominn niður á hafnarbakka.
Hann skimaði forvitnislega umhverf-
is sig og greindi loks örfáar hræður,
sem eigruðu taugaóstyrkar um bryggju-
sporðinn.
Hann var rétt að því kominn að
bjóða einum þessara ráðvilltu veslinga
gott kvöld, þegar kallað var frá stjórn-
palli skips er lá eitt sér við festar:
Skip ohoj! Allir um borð!
Landgöngubrúnni var skellt niður og
Jón slóst í hóp hinna nýlátnu, sem héldu
um borð.
Hann reyndi að smokra sér milli far-
þeganna til að fela allsnakinn líkama
sinn nærgöngulum augnaskotum, en
gekk það fremur báglega Þar sem hinir