Fálkinn - 05.07.1961, Blaðsíða 21

manninn, sem stóS í miðjunni. En hann gat ekki komið hon-
um niður með líkamsþunganum einum og þess vegna spyrnti
hann fótunum í borðbrúnina. En til allrar óheppni voru
sokkarnir of hálir, hann rann og þess vegna mistókst honum
áhlaupið að nokkru leyti.
En hann var enþá með annan skóinn í hendinni. Hann
hitti úlnliðinn á byssumanninum, svo að skammbyssan féll
úr hendi hans. Dave vildi ekki taka hana upp, — hvað dugði
ein skammbyssa á móti tveimur? En ósjálfrátt beygði eig-
andinn sig niður eftir byssunni og þá sætti Dave færi og
greip í hnakkann á honum og dró hann niður og ofan á sig.
Þá hættu hinir við að skjóta.
Blaðaljósmyndarinn fann að skammbyssan var undir bak-
inu á honum. Hann verkjaði undan henni, en hins vegar
var honum huggun að því að vita, að andstæðingarnir væru
nú ekki nema tveir.
En nú hafði Indverjinn staðið upp. Hann strauk varlega
rykið af fallegu fötunum sínum. Svo skipaði hann mönnun-
um að standa sinn hvoru megin við Dave Dott.
„Sleppið þér, Spoke, og standið upp!“ sagði hann. Það
var varfærni og sáttfýsihreimur í röddinni.
„Það fer ágætlega um mig hérna,“ sagði ljósmyndarinn.
„Og svo vil ég ekki láta yður fá skammbyssuna, sem ég
ligg á.“
„Þér getið tekið skammbyssuna og stungið henni í vas-
ann, eins og þér ættuð hana sjálfur. Ég er ekkert hræddur
við að gefa huguðum manni tækifæri.“
Dave hugsaði tilboðið. Það var grunsamlega fallegt. Og
ekki gat hann legið þarna á bakinu til eilífðar nóns. Hann
varð að láta undan áður en lyki. Eða þá að Indverjinn sendi
mann í herbergið fyrir neðan og léti hann skjóta hann gegn
um gólfið.
„Jæja, .... eins og þér viljið,“ sagði hann við kynblend-
inginn.
Hann sleppti manninum sem þeir kölluðu Spoke, tók hend-
inni undir hægra herðablaðið og dró fram skammbyssuna.
Svo stóð hann upp og strauk af sér rykið.
„Réttið mér skóna mína,“ sagði hann. „Það er svoddan
bölvaður gólfkuldi hérna.“
Indverjinn kreisti saman varirnar.
„Þér eruð kaldlyndur, herra minn.“
„Ég er fæddur í kæliskáp,“ sagði Dave. Hann settist á
stól og fór að setja á sig skóna með annarri hendinni, en
í hinni hélt hann á skammbyssunni. Honum var um að gera
að láta þá ekki taka eftir að hann hefði augun á blaðahrúg-
unni, sem lá fyrir framan hann á borðinu. Það var auglýs-
ing í einu blaðinu, sem hafði vakið athygli hans. Einhver
hafði strikað við hana með rauðu. Hvað átti það að þýða?
„Það er skrambi smellin bifreið, sem þér eigið, herra, sagði
hann hugsandi.“
„Kallið þér hann „Eldflugu“,“ gall Jessica við utan úr
horninu. „Hann verður upp með sér af því. Hann þykist vera
skolli mikill maður.“
„Eldflugan er gott nafn,“ sagði Dave. „Gott nafn á mann,
sem lifir á því að vera brennuvargur.“
„Segið þér þetta aftur, ef þér þorið,“ orgaði kynblend-
ingurinn.
„Þess þarf víst ekki með. Þér hafið stór eyru.“
Eldflugan fitjaði upp á efri vörina, eins og hann ætlaði
að brosa.
„Það er gaman að heyra dauðadæmdan mann tala svona.
Er það fleira, sem þér óskið að segja áður----en — úti
er um yður.“
„Úti um hvað?“ spurði Dott.
Eldflugan yppti öxlunum. „Úti um yður í þessum eymda-
dal, sem kallaður er lífið. Ég hef ekki efni á að láta yður
lifa, herra .... “
„Dave Dott,“ muldraði ljósmyndarinn. Hann kunni alltaf
illa við að þurfa að segja til nafns síns. Nafnið er einskis
vert í samanburði við manninn, sem heitir því. Eldflugan
var ágætt nafn á þennan ískyggilega kynblending. Það var
eldflugan, sem hann hafði brennimerkt Jessicu með á öxl-
inni, til þess að geta sýnt þeim, sem vera vildi, að hún væri
hans eign.
Annars virtist Indverjinn ekki vera eins þungbúinn núna
og áður. Hann virtist vera í léttu skapi og aðstoðarmenn
hans líka.
„Ég geri ráð fyrir að það sé ábatavænlegt fyrirtæki, sem
þér rekið,“ sagði Dave hugsandi og horfði á skammbyssuna,
eins og úti á þekju. Þetta var sterk Smith & Wesson-skamm-
byssa, hlaupvídd 39.
„Þér getið bölvað yður upp á það. En ég vil enga meðeig-
endur í fyrirtækið.“
Þjónar Eldflugunnar hlógu, eins og allir þjónar gera þeg-
ar húsbóndinn segir fyndni.
„100.000 dollara!“ sagði Dave og hallaði undir flatt.
Eldflugan hló svo að skein í hvítar tennurnar.
„250.000 dollara."
„Og þetta plokkið þér af vátryggingarfélögunum og þá
um leið af heiðarlegum, iðnum borgurum. Þetta er eiginlega
svindl.“
„Það er ekkert svindl, heldur ótvírætt lagabrot samfara
mikilli áhættu. Þess vegna verður maður að fá það vel
borgað.“
„Öllum þykir gaman að tala um viðskipti sín, hvort held-
ur þau eru glæpsamleg eða þola dagsbirtuna.“
Dave lyfti ekki skammbyssunni. Hann sat kyrr og var
að handleika hana. En samt reið skotið af henni, með ein-
hverju óskiljanlegu móti — og svo „óheppilega“, að skotið
fór í höndina á einum þjóni Eldflugunnar, svo að hann missti
skammbyssuna og öskraði af sársauka.
Dave spratt upp af stólnum eins og pardusdýr. Hann stóð
augliti til auglitis við síðasta vopnaða manninn og þrýsti
skammbyssuhlaupinu að bringunni á honum.
„Fáðu mér skammbyssuna þína, góði vinur,“ sagði hann
skipandi.
Bófinn rétti honum skammbyssuna tafarlaust, og hræðslan
skein úr augunum á honum. Dave teygði sig og tók upp
byssuna, sem lá á gólfinu.
Nú stóð hann með pálmann í höndunum.
Það var ekki að sjá, að Eldflugan væri vopnaður sjálfur.
Til vonar og vara þuklaði Dave á vösum hans. Svo tók hann
skotin úr skammbyssunum, sem hann hafði náð og kastaði
þeim út um gluggann, nema þeirri einu, sem hann hélt á
í hendinni. Það small í, þegar þær duttu niður á sements-
gólfið í garðinum.
Hann hafði ekki augun af mönnunum fjórum og stúlkunni.
Honum fannst að eitt eða annað hefði gengið of vel.
„Gerið svo vel og verið kyrr þar sem þið eruð, þangað
til ég skipa öðruvísi fyrir,“ sagði hann brosandi og fór í sím-
ann. Hann hringdi á númer lögreglunnar og bað, eins og
hann var vanur, um samband við Paul Saunders. Hann sagði
þessum kunninga sínum númrið á húsinu. Hann þurfti engar
frekari skýringar að gefa.
„Marga menn?“ spurði Paul Saunders í símanum.
„Hvað þarf marga til að gera út af við eina eldflugu,“
sagði Dave Dott og lagði heyrnartólið á gaffalinn.
Hann var ánægður með sjálfan sig. Og hann hafði ástæðu
til þess. Hann hafði gert það aleinn, sem lögreglan hafði
ekki getað gert á mörgum vikum. Hann horfði á fangana
sína. Honum leizt bráðvel á Jessicu, hún var eins og prins-
Kvenfólkið er ístöðulítið gagn-
vart þess konar mönnum.
Þegar ungar stúikur uppgötva
innræti þessara þorpara —
þá er það of seint
FALKINN 21