Fálkinn - 26.07.1961, Síða 15

Maðurinn fræðir okkur á
því, að því miður sé Þura
ekki stödd í bænum um þess-
ar mundir, — hún dveljist nú
í Mývatnssveit, þaðan sem
hún er ættuð. Við ræðum fram
og aftur um Þuru í Garði og
okkur kemur í hug vísa, sem
sagt er, að hún hafi ort ein-
hverju sinni, er hún gekk um
lystigarðinn og kom auga á
buxnatölu hjá bældu grasi.
Vísan er svoná:
Morgungolan svalar, svalar
syndugum hugsunum.
Sínu máli talan talar,
talan af buxunum.
Það er ekki að spyrja að
vísunum hennra Þuru í Garði.
Þær hafa allar í sér fólginn
þann snilldarlega einfaldleik,
sem gerir það að verkum, að
þær lærast á augabragði og
gleymast ekki.
Við stöndum upp og höld-
um áfram að ganga um lysti-
garðinn. í garðinum skiptast
á skógarlundar, grasflatir og
beð með blómum í öllum regn-
bogans litum.
Við hittum tvær barnapíur,
sem leiða umhyggjusamlega
litlu börnin, sem þær eiga að
gæta. Þeir segjast heita Aðal-
heiður Þorláksdóttir og Anna
Guðjónsdóttir. Aðalheiður er 9
ára, en Anna 12 ára, og þær
eiga heima í Þingvallastræti.
— Eruð þið oft hér í garð-
inum?
— Ætlarðu að skrifa það
sem við segjum? spyr önnur
þeirra og gerir sig stranga á
svipinn.
— Já.
— Og kemur það í blaði?
— Já.
— Þá segi ég sko ekki eitt
einasta orð!
Það er erfitt að vera blaða-
maður á íslandi. Jafnvel litlar
stúlkur í fallegum garði norð-
ur á Akureyri neita um ofur-
lítið morgunspjall. Við sting-
um blýant og blokk niður í
vasann súrir á svip.
Þá er eins og eitthvað komi
við hjartað í litlu stúlkunni.
Reykvísk fjölskylda í sumar-
leyfi skoðar Lystigarð Akur-
eyrar.
yfir henni og hún kallar á
eftir okkur;
— Jú annars, ég skal segja
ykkur það: Þetta er í annað
skiptið sem ég kem í garðinn
síðan hann var opnaður í sum-
ar!
Það heyrist hvína í ljá og
skömmu síðar göngum við
fram á mann, sem stendur að
slætti.
— Góðan daginn.
— Ja, góðan dag.
— Það er ekki amalegt að
slá í þessu fagra umhverfi.
— Nei, satt er það. Og þó
hefur garðurinn oft verið fal-
legri en nú. Það hefur verið
kalt í ár og þess sér merki
a blómunum. Hann var falleg-
ur í fyrra, garðurinn. Það var
Hörkulegi svipurinn hennar svo ágætt vor í fyrra.
er allur á burt. Það hýrnar Hann hætir að slá og tek-
Garðyrkja 09 jarðrækt hefur
frá fyrstu tíð verið snar þáttur
í lífi Akureyringa og garðar og
trjágróður setja svip á bæinn
ur að brýna af fullum krafti.
— Ertu fastur starfsmaður
hér?
—■ Já, yfir sumarið.
— Er oft slegið?
— Þetta þrisvar, fjórum
sinnum á sumri.
Hann hefur lokið við að
brýna, stingur brýninu í vasa
sinn og tekur aftur til við
sláttinn.
— Þeir þurfa mikla um-
hirðu allir þessir garðar. Það
eru víst einir þrír fullorðnir
og einn unglingur starfandi
hér, en það eru fleiri garðar
en þessi, sem þarf að sinna.
Það er garðurinn hjá Anda-
pollinum, garðurinn hjá
kirkjutröppunum og fleiri.
— Hver hefur yfirumsjón
með görðunum?
— Jón Rögnvaldsson.
Hann hættir að slá, styður
höndum fram á orfið og læt-
ur okkur trufla sig.
— Kemur ekki margt
manna hingað?
— Jú. Og mér finnst bera
meira á aðkomufólki en Ak-
ureyringum. Það ber mikið á
ferðamannahópum.
— Hvernig er umgengnin?
— Hún er góð. Það er nátt-
úrlega mestur vandi með
blessuð börnin. Þau eru dá-
lítið eftirlitslaus.
Hann lætur ekkur ekki tefja
sig lengur, og tekur að slá
í stórum sveigum, svo að hvín
í ljánum.
— Hann er kaldur í dag.
Það voru ekki nema 5 stig á
mælinum í morgun. En það
hefur nú hlýnað ögn síðan.
Tveir dagar núna fyrir helg-
ina voru góðir. Annars hafa
þetta verið þrálátir kuldar.
Þegar hann minnist á kuld-
ann, finnum við, að það er
dálítill morgunhrollur í okk-
Frh. á bls. 30.
AÐALHEIÐUR OG ANNA:
fálkinn 15