Fálkinn - 26.07.1961, Blaðsíða 18

FALKINN
Gísli bóndá í Hjallakoti vaknar á sín-
um venjulega fótaferðartíma á dimm-
um drungalegum nóvembermorgni. Af
gömlum vana seilist hann upp á borð,
sem stendur hjá rúminu og leitar eftir
eldspítustokki, en hittir aðeins fyrir
tóbakspontuna og vasaklútinn, sem
bíða þess að gegna sínu hlutverki.
Hann áttar sig fljótlega á því, að
hann er ekki staddur heim hjá sér í
Hjallakoti, heldur í höfuðborginni
Reykjavík á Seljaveginum hjá henni
Þóru dóttur sinni og tengdasyninum
honum Rafni; umboðssali var hann víst
titlaður. Og hér eru eldspýtur óþarfar
til að tendra ljós.
En á borðinu glyttir í sjálflýsandi
takka og dóttir hans hafði strax fyrsta
kvöldið, sem hann var gestur, kennt
honum að kveikja á þessum líka fína
raflampa, sem stóð á borðinu hjá hon-
um.
Hana — ekki stóð á því, verði ljós og f
það varð ljós. Ljósahjálmurinn í kirkj-
unni hans fyrir austan var hreinasta
skítti borið saman við þennan lampa,
sem þó var eitthvert lítilmótlegasta
Ijósfærið í húsinu, enda var þetta
vinnukonuherbergi, sem hann gisti.
í þessu herbergi fannst Gísla sem
ekki skorti önnur þægindi en vánnu-
konuna sjálfa. Þær voru ófáanlegar
vinnukonurnar, hafði hún Þóra hans
sagt. Annars fannst honum nú, að hún |
Þóra ætti að geta sætt sig við að vera
án vinnukonu í húsi þar sem allt gekk
fyrir rafmagni, ekkert annað en styðja
á takka og þá gerðist allt af sjálfu sér.
Já, það mátti segja að hún hefði dott-
ið í lukkupottinn hún Þóra litla frá
Hjallakoti. Það voru ekki nema liðlega
þrjú ár síðan hann hafði fylgt henni í
veg fyrir áætlunarbílinn til Reykja-
víkur og ekki var þá heimanfylgjan
önnur en eitt koffortsskrifli, útjaskað
og innihélt ekki annað en nauðsynleg-
ustu ígangsleppa.
Velgengni hennar í höfuðborginná
hafði byrjað með því að henni voru
dæmd fimmtu verðlaun í einhverskon- i
ar fegurðarsamkeppni.
Já. Þær voru víst ekki allar sérlega
fallegar höfuðborgarhnákurnar, því að
þó að hún Þóra væri dóttir hans, var
hann ekká blindur fyrir því að það voru
margar stúlkur laglegri en hún í Aust-
ursveit; telpuskinnið, hún var lifandi
eftirmyndin hennar móður sinnar.
Síðan skipti það engum togum að
hún hafði náð sér í efnapilt í höfuð-
staðnum og var nú allsráðandi í þessu
stóra fína húsi og átti ásamt manni sín-
um allt innanstokks og það var ekkert
smáræði.
Fyrst þegar hann kom þar innfyrir
dyrastaf, hafði hann helzt álitið sig
vera kominn í húsgagnaverzlun. Það
var mubbla við mubblu, allt splunku-
nýtt og gljáandi. Gólfin þakin blómstr-
andi teppum út í hvert horn; það var
eins og maður gengi á dýjamosa.
Þá voru myndir um alla veggi, há-
fjöll, blávötn, grundir, gil og vellandi
i