Fálkinn - 06.09.1961, Side 6

Við erum stödd á Selfossi snemma á
fimmtudagsmorgni, og sólin skín í gegn-
um þunna skýjaslæðu á himninum. Það
eru nokkur líkindi til að dagurinn verði
sólríkur og heitur en auðvitað geta
skýin líka tekið upp á því að safnast
saman í hnapp, svo að við sjáum ekki
sólina fyrir þeim. En það yrði þó í
vissum skilningi aðeins.
En við vonum það bezta og veljum
okkur Sundhöll staðarins fyrir morgun-
leikfimi og sundæfingar. Á veginum,
sem liggur upp með hinu glæsilega
Landsbankahúsi, hittum við roskinn
mann á hægri morgungöngu.
— Afsakið, þér getið víst ekki. sagt
okkur hvar Sundhöllin er?
— Sundhöllin? spyr hann sjálfan sig
og svipast um. — Nei, það get ég nú
ekki. Ég er svo lítið kunnugur hérna.
Sundhöllin, já.
— Já, einmitt
— Ja, ég er nú bara hérna um stund-
arsakir. Ég fótbrotnaði um daginn. En
ég er nú að jafna mig aftur. Sundhöll-
in, já. Heyrðu, ert þú ekki úr Reykja-
vík?
— Jú, það er ég nú.
— Jaá, ég er líka úr Reykjavík. En
Sundhöllin, ja.
Við komum okkur saman um, að
miklar líkur séu til að annaðhvort þess-
ara stóru húsa, sem við okkur blasa, sé
Sundhöll Selfyssinga. Við athugum
fyrst það, sem nær okkur er, en þegar
við erum í þann veginn að snúa von-
svikin í burtu, kemur á móti okkur
góðleg kona í gulri „poplín“-kápu og
með stóra innkaupatösku í annarri
hendinni.
Hún vísar okkur á hitt húsið, og
þegar við höfum rannsakað allar hlið-
ar þess að utan, sjáum við loks á miða
að klukkan tíu fyrir hádegi er ekki sá
tími, sem staðarfólki eða aðkomnu er
ætlað til sundiðkana í Sundhöll Sel-
fyssinga.
Við beinum því huganum eingöngu
að sólinni og ökum í skyndi að Þrasta-
skógi þar sem á móti okkur er tekið
af vel sólbakaðri konu og lítilli telpu.
— Afsakið, en ég er víst ekki svo
heppin að þið hafið auka eldspýtur?
— Því miður, segjum við, og um leið
munum við eftir eldspýtunum okkar
heima á borði.
— Ég er í svo miklum vandræðum,
segir konan. — Maðurinn minn fór til
Selfoss í morgun og hefur tekið eld-
spýturnar með sér. Ég hef engar sjálf.
— Við höfum bara gleymt eldspýt-
unum okkar heima á borði. Við ættum
að fara í eldspýtuleit líka.
— Það er nú hægt að stoppa bíla,
sem fara hér fram hjá. Þeir hljóta að
hafa eldspýtur. Annars fer ég þarna
heim á bæinn. Það er ekki langt þang-
að.
— Nei, það er nú ekki svo langt.
— Jæja, afsakið. Ég ætlaði bara að
nota tækifærið.
— Það er ekkert að afsaka, segjum
við og förum að bera teppi og nesti inn
6 FÁLKINN
SÍÐDEGISSTU
eru setzt að á eyrunum hinum megin
við brúna, sennilega til matartilbún-
ings. Og þá iðrumst við fyrir að bjóða ;
þeim ekki í uxahalasúpuna okkar.
Nokkru eftir hádegi, þegar við höf-
um hvílt okkur eftir matinn og látið
sólina sleikja okkur smástund, tökum
við saman föggur okkar og kveðjum
Þrastaskóg. Við höfum í hyggju að aka * j
til Þingvalla og síðan heim á leið. Yfir-
maðurinn þarf að komast í veiðitúrinn
í fyrramálið. En ekki fer allt eins og
ætlað er. 'f ■
Þegar við höfum ekið nokkrar bíl-
lengdir, verða á vegi okkar stúlka og
maður. Hann ber bakpoka á baki, en |
stúlkan virðist ekki klædd í gönguferð
á íslenzkum þjóðvegi. Þau benda með
þumalfingrinum í þá átt sem við för-
um, og maðurinn brosir hálf glettnis- : i
lega um leið. Þegar við stönzum, geng-
ur stúlkan fram og spyr á sænsku, hvort i
við ætlum að Minni-Borg. Við segjumst \
ætla til Þingvalla.
— Ó, til Þingvalla. getum við feng-
ið að vera með áleiðis? ;
Við samþykkjum það og rýmum til
í aftursætinu. Og þegar við höfum ek-
ið um stund, vitum við að stúlkan er í
ekki sænsk heldur svissnesk, og að þau ;
eru að koma frá Selfossi. Maðurinn er
hljóður, og enn vitum við ekkert um
hann. i
Við förum fram hjá Þingvallavegin-
um og ákveðum að aka að Minni-Borg. ■'!
Við erum í eins dags sumarfríi, og eng-
in nauðsyn er að fara endilega til Þing- ■
valla. Bara ef við komumst heim fyrir
Ibúðarhúsið að Sólheimum.
í ,,skóginn“. Á hliðinu stendur beiðni
frá Ungmennafélagi íslands um góða
umgengni og ábending um að vilji mað-
ur hafa tal af umsjónarmanni, búi hann
upp með ánni.
Við finnum góða laut í skjóli ilm-
andi birkitrjáa með sóleyjum og blá-
gresi inni á milli. Litirnir eru fallegir,
og skýjaslæðan er horfin af himninum.
Heit sólin bakar okkur og gróðurinn.
Seinna förum við í gönguferð niður að
ánni og upp með henni, en þar er of
hvasst fyrir fólk í eins dags sumarfríi.
Yfirmaðurinn ætlar í veiðiferð í fyrra-
málið, svo að við förum í lautina okkar
aftur og teygjum okkur á móti sólinni.
★
Um hádegisbilið förum við á stúf-
ana í leit að eldspýtum. Við brúna hitt-
um við útitekin skötuhjú, sem bera far-
angur sinn á bakinu. Það hljóta að vera
útlendingar, sem það gera. en við bjóð-
um samt góðan dag á íslenzku.
Þau hrista höfuðið, svo að hárið flaks-
ast í allar áttir, en á andlitum þeirra
vottar fyrir brosi. Við reynum í snatri
að snúa eldspýtum yfir á ensku, og upp
úr kafinu höfum við lítinn pakka með
áletruninni Etincelle-Comptoir D’Allu-
mettes S.A., Zúrich, og svo er falleg
litmynd frá Genf.
Okkur skilst að þau komi frá Þing-
völlum, hafi gengið í 2V2 klst., en feng-
ið bílferð síðasta spölinn. Og þegar við
erum rétt að fá suðuna upp á Ijúffengri
Dulfrance-uxahalasúpu, með því að láta
tvo litla teninga í einn lítra af sjóð-
andi vatni, sjáum við hvar skötuhjúin