Fálkinn - 06.09.1961, Page 9

J} dagáiHA chh
Á laxveiðum
Ég er búinn að streitast við í mörg
sumur, að fá ekki í mig laxveiðisótt-
kveikjuna. En manni er víst hættara
við, þegar aldurinn færist yfir, og ef
mótstöðuaflið dvínar hið minnsta, er víst
að búkurinn verður undirlagður og þá
stendur brátt einum fávitanum fleira
við landsins fallvötn með stöng og bíður.
Kunningi minn einn, sem innangengt
á í stórá eina hér sunnanlands, hafði
boðið mér að koma með sér eitthvert
kvöldið, en ég ávallt hafnað á þeim
forsendum, að ég ætti engar græjur.
En oft veltir lítil þúfa stóru hlassi,
og þannig var það, að ég fór einn laug-
ardagseftirnón niður að höfn með stelp-
una mína meðan konan var að ryksjúga
teppið, að ég hitti Þar góðkunningja
með son sinn og voru þeir að veiða
ufsatílur og kolakríli. Þeir voru með
tvö færi og fékk ég að renna öðru. Inn-
an stundar var ég orðinn svo æstur,
að stelpan ætlaði með engu móti að
geta komið mér heim. Vanalegt er það
ég, sem er í vandræðum að koma henni
heim.
Ég þáði því boð kunningjans að koma
til laxveiði eitt kvöld í síðustu viku.
Gekk ég á fund Dóra bróður, sem er
illa haldinn af veiðidellu og tjáði hon-
um, að ég hefði smitazt, en vantaði öll
tól til að fremja með athæfið. Hann
tók mér með blíðu, eins og týndum
syni og bauð mér aðgang að öllum sín-
um tækjum. Leysti hann sundur út-
saumaða poka utan af stöngum tveim,
og var önnur kaststöng, sem mér skild-
ist maður notaði, ef yfir mann kæmi
slæmt kast þessarar veiki. Hjól urruðu
og línur hvinu, er hann sýndi mér ein-
földustu tilburði við sportið, sem mér
fannst mjög flóknir, og vart lærðir á
smáæfingu úti í porti. Kassa einn stór-
an léði hann mér, en þar í voru gersem-
ar miklar veiðimanna, flugur og spón-
ar, hvert með sínu nafni, ásamt tækjum
þeim öðrum, er ég ekki kann nöfn á.
Svo fékk ég stígvél og úlpu, að ógleymd-
um maðkaboxinu, sem ætlunin var að
festa við strenginn.
Fór ég svo heim og tjáði konu minni
fyrirætlanir mínar. Tók hún þessum tíð-
indum með stillingu, enda vitað, konan,
að sýkin var ekki bráðdrepandi. Lofaði
hún að útbúa mig með nesti og nýja
skó, og vantaði þá ekkert nema maðk-
ana, en enginn tími ginna þá úr iðr-
um jarðar. Tengdafaðir minn á jafnan
maðka á lager og hefur þá sem eins
konar húsdýr á sumrum, enda er hann
einn af sjúklingunum. Hleypti hann mér
í maðkakassa sinn af ljúfmennsku, þótt
áður um sumarið hefði ég lítt aðstoðað
hann við tínslu á þessum slímugu dýr-
um.
Þeystum við svo út úr bænum, kunn-
ingi minn og ég, fannst mér ég annað
veifið í svipaðri ökuferð eins og Gosi
litli á leið til ævintýralandsins. Reyndi
ég að nema veiðitækni af kunningjan-
um á leiðinni, en hann hafði áður heit-
ið að veita mér aðstoð við að færa
á land stærstu dýrin.
Klukkan var gengin í sjö, þegar við
komum á áfangastaðinn, og bjuggum
við okkur þegar undir að hefja veiðarn-
ar. Kunninginn hjálpaði mér að velja
veiðitækin til að byrja með, og setti
mig inn í listina á staðnum. Öslaði ég
svo út í beljandi ána og hóf stangar-
sveiflur miklar, sem fældu brott frið-
sama fugla. Þrátt fyrir góða viðleitni,
staðfesta af kunningjanum, færði ég
engan fiskinn á land fyrsta klukkutím-
ann. Mín eina huggun var sú, að kunn-
inginn hafði heldur engan fisk fengið.
Var þá tekið til við maðkinn, og fórst
mér heldur illa úr hendi þræðing hans
á öngulinn. Gæti ég trúað, að sauma-
konur væru flinkar í þeirri kúnst. Lengi
vel gerðist ekkert, en svo kom að því,
sem ég vissi að hlyti að ske, að öngull-
inn sat fastur. En það eina, sem kipp
tók, var hjartað í mér, því í ljós kom,
að öngullinn var fastur milli steina og
varð ég að kalla á hjálp kennarans við
að losa. Fór nú heldur að dofna yfir
mér, en þá var ákveðið að drekka kaffið.
Kaffitíminn var bezta stund veiði-
ferðarinnar. Brauðið, sem konan hafði
tekið til, smakkaðist svo skelfilega vel
og ljúflega rann það niður með góðu
kaffinu. Við ræddum um veiðarnar og
ég fór strax að beita fagorðum, sem
ég hafði lært þennan sama dag. Við sá-
um lax stökkva, og færðist þá aldeilis
fjör í okkur. Lukum við kaffinu og
fórum aftur út í ána.
Við reyndum aftur og aftur, með
maðk, spón og flugu, allt fram í myrk-
ur, en engan fengum við laxinn. Ekki
vorum við neitt aftaka daufir, en fegnir
að koma aftur upp í bílinn, því okk-
ur var farið að kólna dálítið.
Þegar í bæinn kom, beið konan, þótt
komið væri fram yfir miðnætti, því hún
ætlaði víst að hjálpa mér að koma veið-
inni fyrir. Ég fann greinilega, að sóttin
var tekin að réna mikið, og ég held
bara. að ég sé úr allri hættu, því ég
hef ekki ákveðið fleiri veiðiferðir. Ég
á víst vanda til að fá alls kyns pestir
vægar, því hún mamma hefur sagt mér,
að hún hafi varla vitað af því, þegar
ég fékk kíghóstann.
Dagur Anns.
FÁLKINN 9